Предыдущая публикация
Ս.
Ազիզյան
Դարձավ որդին նահատակ արյունաշաղ մարտերում,
Ասացին թե` սահմանին խաղաղություն է տիրում,
Մռայլ երկինք էր դրսում գոռգոռացին ամպերը,
Հավերժ արցունքով ներկվեց սիրած յարի այտերը։
Ո՛չ մեկ չեղավ բալասան նահատակի մոր վերքին,
-Խաղաղությունը մեռավ, երբ որ ընկավ իմ որդին,
Տուն բերեցին շորերը մթամպած մի մռայլ օր,
Մի մեդալ էլ, ասացին` ունեիք 《Քաջարի զինվոր》։
Մասնեմաս էր մարմինը, խոշտանգված էր դաշտերում,
Կորած որդու մասին էլ երգեցին շատ երգերում,
Արցունքներ շատ թափվեցին որդու մասին այդ երգից,
Ասացին թե` չի փրկվել թեկուզ մեկը այդ դիրքից։
Չեն ենթարկվել նահանջի հրամանին սպայի,
Այն հավատքով, որ դիրքում մի՜շտ եռագույն կփայլի,
Արյունաշաղ գրկեցին մեկը մեկին շատ ամուր,
Դիրքը կոչվեց` 《Անզիջում, արյունոտված մի բլուր》։
Следующая публикация
Нет комментариев