Предыдущая публикация
Ասում են՝ մեր քաղաքը փոքր է, փորձիր գտնել հենց այն մեկին, ով պետք է քեզ հենց այդ պահին, ում կարոտում ես այն փողոցում, որի մայթերով քայլում ես աչքերդ չորս կողմ արած, ու մեքենաների արտանետած շմոլ գազից առավել կարոտն է խեղդում
Չկա…
Չկա, գրողը տանի. մեկնե՞լ է երկրից, տնից դուրս չի՞ գալիս, քաղաքից դուրս է կամ քաղաքի խուլ անկյուններում թաքնված. չգիտես, բայց փնտրում ես, ավելի ճիշտ, դու չես փնտրում, այլ սիրտդ, ճանապարհի բոլոր հոծ գծերը կտրելով, չթույլատրված տեղերով անցնելով, որ հանդիպի, բայց չկա…
Ու քաղաքը սկսում է ճնշել, բոլոր լուսացույցները կարմիր են միայն ցույց տալիս, բոլոր խանութների ու սրճարանների դռներին՝ «ՓԱԿ Է» ցուցանակն է, փողոցները դատարկվել են անցորդներից. դու մենակ ես։
Ու հենց այդ պահին մեկը ծառս է լինում դիմացդ ու փաթաթվում՝ դեմքիդ գոռալով.
«Բարև, ախպերս, ո՞նց ես»…
Այն մեկը, ում մասին վաղուց չէիր մտածել, չէիր էլ սպասում տեսնել։ Ու սկսում ես հուսադրել քեզ, որ քաղաքը, մեր քաղաքը փոքր է, ոնց էլ չլինի, այսօր կամ վաղը, մեկ է, հանդիպելու ես նրան, ում համար մնացել ես քաղաքում։
Ու սիրում ես քաղաքը, շնչում, խեղդվում, ամեն երեկո մահանում ու ամեն առավոտ հարություն առնում հանուն նրա, նրա պատճառով։
Իսկ նա…
Նա ուղղակի քո քաղաքում չի ապրում։
Следующая публикация
Нет комментариев