Предыдущая публикация
....
Աշխարհը լիքը տղա՝ գնա, Աղունիկ, Սիմոնից մարդ սարքիր, գոմից տուն սարքիր, Արմենակից Արմենակ սարքիր... Սարքիր, սարքիր, հետո էլ արդեն ոչ առողջություն կա, ոչ էլ խնդալու սիրտ։ Ուրիշները պալատից պալատ գնան, ինձ համար աստված Ծմակուտն էր սահմանել ու Ծմակուտ՝ Սիմոնին։
Այս կյանքը մի անգամ է լինում, էս մե՜ծ կանաչ աշխարհում արևի տակ մի ծաղիկ մի օր ծաղկում է ու՝ պրծավ, աշխարհը նրա համար այլևս չկա։ Հող ու խավար։ Աստված մարդուն որ անիծեց, ասաց. տեսնես ու չհասնես։ Հորս պալատները և ամուսնուս գոմը – դա աստծո անեծքն է։
Աշխարհի կեսը գողությամբ է ապրում, կեսը՝ աստծո ու մոր տված շնորհքով։ Լավն այն է, որ ունեցվի լավ ապրելու հետ մաքուր անուն էլ։ Փողով կարելի է մաքուր անունի հասնել, բայց բոլորը կասեն՝ ահա այս մարդը փողով մաքրեց իր անունը։
....Հետն ով ինչ տարավ՝ տարավ. նա իր կշտությունը տարավ, նա իր քաղցը։ Այդ արձանը, մարձանը, հիշելը, միշելը սուտ բաներ են – աշխարհը մեզ համար մի անգամ կա ու դրանից հետո փակվում է, վսյո, մեխեցին՝ պրծավ, քեզ մնում են քո տեսածը, սիրածը, կերածը, վայելածը։ Իսկ հետո թե քո մասին ինչ կասվի՝ պարապ մարդկանց զրույց է։
...Ապրուստի գլուխն էլ հողեմ, կարևորը մարդուս առողջությունն է և ուրախությունը, քանզի մարդս ծաղիկ չի, մի անգամ է լինում ու, էս մե՜ծ հավիտենականության մեջ, էլ չի՛ լինում, չի՛ կրկնվում....
...Մենք իրար բարևում ենք, ինչպեսություն ենք հարցնում, բայց բարին պահում ենք մեզ և մերը մե՛ր ինչպեսությունն է...
#Հրանտ_Մաթևոսյան «Աշնան արև»
Следующая публикация
Нет комментариев