Предыдущая публикация
«Աշխարհքս միշտ կմնա, ասա մարդը սևերես չմնա….
»
ԱԿՍԵԼ ԲԱԿՈՒՆՑ
Ժամանակակիցների վկայությունները Բակունցի ասպետական վարքագծի մասին.
1918-ի հունվարին Բակունցը Կարինում էր: Բանակում, որպես շարքային, նա կատարել է տարբեր հանձնարարություններ:
Կարսի շրջակայքում տեղի ունեցած կռիվների մասնակից Ա. Բուդաղյանը (Բուդաշկո) պատմում է Բակունցի հետ ունեցած իր մի հանդիպման մասին:
Թուրքական զորքերի հարձակման ժամանակ Կարսի մոտակայքում, երբ Բուդաղյանը մարտական հանձնարարություն էր կատարում, նրա ձին վիրավորվում է, գլորվում, ինքն էլ ընկնում է ձիու տակ: Վնասվածքների ու ցավի պատճառով նա ոչ մի կերպ չի կարողանում ազատվել ծանրության տակից: Թուրքական զորքի ուժեղ կրակի տակ բոլորը փախչում էին, ոչ ոք չէր մոտենում օգնություն խնդրող Բուդաղյանին: Վերջապես մոտենում է մի հեծյալ, ազատում նրան ձիու տակից, արագ վերցնում իր ձիու վրա և հասցնում Կարս:
Երբ Բուդաղյանը հարցնում է իրեն փրկողին, թե ով է նա, վերջինս սոսկ պատասխանում է, որ ինքը զանգեզուրցի է և կատարել է իր պարտքը:
«Անցան տարիներ, - գրում է Ա. Բուդաղյանը, - և 1926 թուականին ես ճանաչեցի այդ զանգեզուրցուն, մեծ հոգու տեր այդ համեստ մարդուն, դա Ակսել Բակունցն էր»:
Պատմում են
նաև, որ մարտերի ժամանակ միշտ լինելով անձնվեր՝ Բակունցը չի սիրել հաշիվ տեսնել հակառակորդի անձնատուր եղած գերիների կամ անզեն բնակչության հետ:
Մի քանի անգամ նույնիսկ վեճերի մեջ է մտել յուրայինների հետ, որոնք կշտամբում էին նրան, թէ՝ ո՞ւմ է պետք նման գթասրտությունը, երբ թշնամին չի խնայում իրենց:
Բակունցը պատասխանել է.
«Այո՛, չեն խնայում... Բայց ես չեմ ուզում, որ մենք ջնջենք մեր ու նրանց տարբերությունը: Եթե նրանց նման լինենք ու կորցնենք մերը, էլ ի՞նչը պիտի պաշտպանենք»:
Աղբյուրը՝ ԲԱԳԻՆ ամսագիր, 1980 թ. հունվար, էջ 19, Բեյրութ.
Բակունցի դիմանկարի հեղինակ՝
Փանոս Թերլեմեզյան(1932 թ.)
Следующая публикация
Нет комментариев