Իմ կյանքում կարծես մութ առավոտ է,
Մթին ամպերը փլվել են գլխիս,
Սիրտս հեղեղող ծանր կարոտը
Սև սուգ է հագել, կանգնել է շնչիս:
Արդեն խեղդվում եմ մռայլությունից,
Պաղած մտքերով կտակ եմ գրում,
Բազմության մեջ ես իմ մենությունից
Գլուխս առած փախչում եմ, գնում:
Հաճախ հասնում եմ խելագարության,
Մարդկային մտքի գուշակ եմ դառնում,
Լուռ ջրասուզվող նավակի նման
Ես խորտակվում եմ շինծու աշխարհում:
Անտարբերության շղարշով պատված,
Սառը դեմքերն ինձ էլ չեն զարմացնում,
Նողկանք եմ ապրում կեղծիքից մարդկանց,
Սուտ կարեկցանքն է սիրտս քարացնում:
Ես տառապանքին վարժվել եմ վաղուց,
Ինչպես բերրի հողն առատ անձրևին,
Երբեք չեմ կորցնի խելքս թունդ գինուց,
Թե դարման չանեք հոգուս վերքերին:
Հանգի՛ստ թողեք ինձ, թողեք տառապե՜մ,
Տառապանքով են մարդիկ պնդանում,
Թողեք ողբաձայն իմ երգն ավարտեմ,
Կյանքի ավարտից բան չեմ հասկանում,
Մի վերջին անգամ զիլ աղաղակեմ.
«Ցավը սիրով են միայն դարմանում»,
Թողե՛ք, փշրված հոգիս հավաքեմ,
Կյանքիս դռները գարունն է թակում:
ԳՈՀԱՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев