Предыдущая публикация
БУ ОҚШОМ
4 - ҚИСМ.
Муаллиф : Нур
Ошхонада кечлик тараддудини кўриб, ишга шўнғиб кетганимдан эшик олдида менга ўзгача нигоҳлар билан термулиб турган қайнонамни пайқамай қолибман.
— Ойижон ҳалиги...
— Безовталанманг қизим, ишингизни битиргач, меҳмонхонага тезда чой олиб тушинг хўпми? Холажонингиз келганди.
— Хўп бўлади.
Овқатни тагини пасайтириб, тезда чой дамладим. Кўйлагимнинг у ер бу ерини тахлаган бўлиб секингина меҳмонҳонага чойни олиб кириб, холажонга салом бердим. Зумрад холажонни бир қараганда тешиб юборгудек бўлган нигоҳларидан бироз ўнғайсизланган бўлсам-да, буни билдирмасликка ҳаракат қилдим.
— Кўп яшанг, бахтли бўлинг.
— Қизим эрталаб пиширган перогингиздан олиб келинг, холажонингиз бир баҳо берсин. Келинимни ёқимтойгина десам, қўли ҳам бир ширин экан. Ҳозир ўзинг гувоҳ бўласан Зумрад.
Ойижонга секин хўп деб қўйиб, ўрнимдан турдим. Мен ҳақимда ойижон, тўлиб тошиб гапирганларида икки юзим олов мисол гупиллаб ёнди. Аллоҳга шукр қайнонам оқкўнгил аёл. Икки кунда мени ўзига ипсиз боғлаб олди гўё.
Перогдан ликопчаларга солиб, меҳмонхонага олиб кирдим.
Холажон перогдан бир бўлагини олиб татиб кўргач, менга бир назар ташлаб яна ойижонга нигоҳларини қадади.
— Опа келинингизни қўли ҳақиқатан ширин экан. Онасини эпчилгина аёллиги шу ердан ҳам маълум. Қудангиз қизига жуда эътиборли бўлгани билан эрига бироз суст бўлган экан-да, опа. Тўйда қон-қариндошлар, «Келинни дадаси, қизини тўйига уялмасдан ўйнашини олиб келибди-да!» - деган гапларидан ер ёрилмади, ичига кириб кетмадим. Бўлмаса-ку, қариганда қуйилмаган ота, сизни келинингизни...
— Бас қил Зумрад!
Холажонни сўнгги гапларидан сўнг эндигина унга узатмоқчи бўлиб, пиёлага қуйиб берган қайноқ чойни беихтиёр қўлимдан тушириб юбордим. Қўлимнинг бир қисмига тўкилган қайноқ чой бошида сезилмасдан бироз ўтиб қўлим ва бор вужудимни ёндирса-да, мени кўриб менга ҳам ачиниб, ҳам қайғуриб синглисини ҳозир жеркиб беришга тайёр бўлиб турган қайнонамни важоҳатини сезиб турсам-да, ҳозирда менга буларнинг биронтасини қизиғи қолмаган эди. Кутилмаган бу гаплардан карахт аҳволга тушиб қолгандим...
— Ачишяптими?
— Бироз лекин хавотирга ўрин йўқ. Бундай ҳолларда ачишиш, қичишиш табиий ҳол деди-ку, доктор. Ойижонни ўзи уйда ёлғиз қолди Иброҳим. Ортиқча ваҳима қилиб...
— Бу ваҳима эмас, сен ўзингга бефарқлик қилябсан. Шифокор текширгани яхши бўлди. Қўлинг куйганини олдинроқ билганимда ҳам қаршиликларингга қарамасдан барибир шифокорга олиб келардим. Йўқ, сен кечгача юргансан шу аҳволда. Камига менга билдирмай! Эҳтиёт бўлсанг бўлмайдими Афзуна? Ойим қўнғироқ қилиб чақирмаганида аҳволинг оғирлашиши мумкинлиги ҳақида ўйламадингми?
Эрталабги холажон айтган гап сўзларни унга айтишга журъат эта олмадим. Ойижон ҳам мени тушуниб индамади. Иброҳим куйиб-пишиб, жон куйдириб гапиргани ҳам мен учун қайғурганидан. Жароҳатимни кўриб, жаҳлини бошқара олмай менга бақирябди. Нима деса ҳам, у ҳақ. Мен билан боғлиқ воқеаларни у, энг сўнггида билябди, нега жаҳли чиқмасин?
— Жимсан. Нега индамайсан?
— Эҳтиёцизлик қилдим, бошқа такрорланмайди. Энди уйга кетайлик тезроқ, - яраланмаган қўлимни унинг ғазабдан балки асабдан билинар-билинмас титраётган қўли устига оҳиста қўйдим.
— Йўлда дорихонага кириб ўтамиз, - аввалгидан бироз юмшаган оҳангда деди. Ғазаби бироз босилганидан енгил тортдим. Машинани ҳайдагач, уйга қайтгунча деярли жим келдик. Балки ҳозирча шуниси ҳам маъқулдир. Лекин беихтиёр ҳаёлимга дадам ҳақида холажонни билдирган фикри ёдимга тушиб қалбимда санчиқ турди. Анчадан бери нимадандир қаттиқ сиқилсам доим шундай бўлади-ю, бироздан сўнг ўтиб кетади. Чуқур-чуқур нафас олиб буни Иброҳимга билдирмасликка ҳаракат қилдим.
— Кеча ўғлим сизга қаттиқ гапирмадими қизим?
— Йўқ ойижон.
— Яхши. Сизни ҳам ишдан қўйдим, ҳовлиқиб.
— Ундай деманг ойижон, сиз чақирганингизда уларни кийимларини деярли дазмоллаб бўлган эдим.
— Қизим, сиз билан бироз дилдан суҳбатлашамизми?
— Албатта.
— Биласиз жон-жигар, бир қориндан талашиб тушган опа-сингил, ака-укалар бир-бирини яхши кўради, авайлайди, қадрлайди. Кези келганда бошқалардан қизғонади. Шу хислатлари боис ҳам, кўпинча яқинлари ва уларнинг ён атрофидагиларига билиб-билмай панд бериб қўйишади.
Ойижон гапни моҳирона усталик билан узоқдан бошлаб келар экан, мавзуни охирини бориб нимага тақашини сезиб туриб чуқур тин олдим. Яна кўксимда симиллаб оғриқ аралаш санчиқ турди...
— Мана шундай қизғониш туйғуси Зумрад синглимда жуда кучли. Кўзларидан сездим, мени, жиянини сиздан қизғоняпти қизим. Лекин бу ҳол ўткинчи, ишонинг менга. Зумрад холажонингиз асли ёмон аёл эмас. Табиатидан шартаки, дангал, кибр бўлиб кўринади, аммо қалбига назар солсангиз, кўнгли бўш. Сизга гапирган аччиқ гапларидан ниҳоятда ёмон азият чекдингиз. Бу учун синглимни ўрнига мен сиздан кечирим...
— Ойижон... мени ҳижолат қилманг. Кечаги гапларни унутдим.
Сиз ҳам унутинг, майлими?
Мен хафа эмасман. Сизни жуда яхши тушундим, - гапим тугамасдан, хонадан телефонимнинг жиринглаган овози эшитила бошлади.
Ойижон ўртамиздаги охири қандай якунланиши ноаниқлиги мумкин бўлган мулоқотимиздан кўнгли хира тортиб бироз қадди букилган эди, гапларимни эшитиб қаддини тезда ростлаб, менга бир қур назар ташлаб олгач:
— Сиздек зеҳни ўткир келин учрагани учун тун-у кун дуодаман. Гўзал тарбия бериб, ўстирган ота-онангизга раҳмат. Энди боринг. Иброҳим қўнғироқ қилаётган бўлса керак. Гўшакни пайсалга солиб кечроқ кўтарганларни ёқтирмайди. Борақолинг, - деди. Меҳр тўла нигоҳлар билан.
— Эшитаман
— ...
— Алоо, кимсиз гапиринг?
— Афзуна Каримовна... сизмисиз?
— Узр, танимадим? Аввал ўзингизни таништиринг...
— Нигораман... сиздан ёрдам сўраб, ёрдам бермоқчи бўлиб қўл чўзганингизда қўлингиздан тутмаган Нигора...
— Нигора? Нигора Жалилова... Йиғлаяпсанми Нигора?
— Кўришиб олсак бўладими? Сизга айтар сўзларим бисёр...
— Бўлади лекин...
— Опажон илтимос рад этманг... Сиз менга кераксиз.
— Албатта кўришамиз, бундан ташвишланма. Лекин қулай пайтни кутишим керак. Сенга ўзим хабар бераман. Бўптими?
— Хўп, кутаман...
Нигора билан охирги бор кўришганимга ҳам икки ҳафтадан ошибди. Қарори ўзгарган бўлса, у учун хурсандман. Унга ноҳақлик қилган йигит, жазосини олиши керак.
★ ★
— Ариза ёзишинг учун албатта қандайдир бўлиши керак бўлган ноҳуш ходисани кутаётганмидинг?
— Афзуна хоним...
— Опа деб мурожаат қилавер.
— Хўп... Шифохонадан чиққанимда уйга боришга иккиландим. Аммо уйимдан бошқа борар жойим йўқ эди. Ўзимни касал деб, мактабга ҳам бормадим бир ҳафта... Лекин яқин дугонам бор исми Элнура. У мени машинага мажбурлаб солиб олиб кетишганини кўрганидан бери ҳаловати йўқлигини айтиб, нима бўлганини сўраб ҳоли жонимга қўймади. Унга айтдим барини... Ойим эшитиб қолиб, дадамга айтди. Иснодга чидай олмаган отам ҳозир шифохонада опа...
Нигора сўзларини базўр тугатиб ўксиб йиғлай бошлади. Бир инсон олдингда тинмай кўз ёши қилса-ю, сен унга тайинли таскин бера олмасанг... алам қиларкан. Уни қаршимда тургани боис стол устида турган қўлидан тутдим.
— Сенга олдин ҳам айтганман. “Бошингга бу кунларни солган йигитни қамоққа тиқмасам тинчимайман! Агар сен хоҳласанггина!” - деб. Шундай экан...
— Мен нима десангиз барчасини қилишга розиман опа. Уни устидан ёзаман. Ариза топшираман.
— Фикринг қандай қилиб ўзгарди Нигора? Яъни ҳозир даданг шифохонада. Сен эса бу ишлар билан овворасан.
— Отанг шифохонадалигида қилаётган ишинг ўринли эмас демоқчимисиз?
Аслида дадам мени ариза ёзишим учун маҳкамага олиб борганди. Ёзганларим кўриб чиқилиб, у йигитни дадаси маҳкамага келиб дадам билан ёлғиз учрашиб олиши кераклигини айтди. Дадам уйдан чиққанидан сўнг қайтмади... Кейин билсак, шифохонага келтиришибди. Юраги хуруж қилганмиш...
Дадам хушига келса ҳам у йигитни қаматмай тинчимайди опа. Мен дадамни райига қарши боролмайман.
— Ҳали сен бу ишларни ўзинг учун, шаънинг учун қилмаяпсанми?!
Нигоранинг ўй-ҳаёллари бироз жаҳлимни чиқарди. Бу қиз ҳали ҳам ўзини, келажагини ўйламаябди. Аксинча, отасидан қўрқиб бу ишларни қиляпти.
— Сирим ошкор бўлишидан бир кун ўтар-ўтмас маҳаллада бош кўтариб юра олмай қолдим. “Дугона”м мендан олган хабарини миннациз ҳаммага етказибди. Мана бу юз, - юзларини алам билан тутиб, - бир ҳафта мобайнида эшитмаган гапи қолмай охири қотиб кетди Афзуна опа, - деди ҳиссизларча.
Ҳозир мен учун энг муҳими уни қамоққа тиқиш. Дадам узоғи билан бир кунда ўзига келар экан. Кўзини очгунига қадар, дадамни талабини бажаришим керак.
— Яхши, унда мени эшит...
★ ★
— Бугун Асила билан кўришгани боргандинг, шундайми? - кечки пайт идиш-товоқларни ювиб турган вақтимда сув ичиш учун ошхонага тушган Иброҳим, қўлидаги стаканни сувини бир кўтаришда тугатиб, менга савол назари билан боқди.
— Юзингизни ўнг томони бироз кўкарибди.
— Бодроқ егим келябди.
— Нима?
— Гапингга яраша жавоб қайтардим. Мен сендан нимани сўрадим Афзуна?
— Ҳа сиздан сўрадим-ку. Кўришиб келай деб. Нега яна сўраябсиз?
— Яхши эканми? Ишлари жойидами?
— Ҳа яхши... бирдан буни нега сўраяб...
— Қўл телефони нима учун тутилади Афзуна? - ўта жиддий нигоҳлар билан термулди Иброҳим.
— Жумбоқли гаплар гапирмасдингиз, сизга тушунмаяпман очиғи.
— Мен сенга тушунмаяпман асли Афзуна. Қуввати тўлибди, - чўнтагидан мени телефонимни чиқариб олдимга ирғитди.
— Асилага қўнғироқ қил. Сендан хавотир олаётган экан!..
Сўнгги гапларини зарда қилиб айтиб, ошхонадан чиқиб кетди... Нима бўлганини миямда бир лаҳза таҳлил қилар эканман, қўлимдаги идишни қўйиб, уни ортидан чиқиб хонамизга ўқдек отилдим.
— Сизга ҳаммасини тушунтириб бераман...
— Хоҳламайман.
— Мени эшитинг Иброҳим, - қўлидан тутиб кўзларига умид билан боқдим. Бир лаҳза менга афсус билан қараб қўйганча, қўлини қўлимдан халос этди.
— Вақтим йўқ. Душга кириб чиққанимдан сўнг, кетишим керак.
— Қаерга кетасиз? Соат алламаҳал бўлган бўлса...
— Сенга нима? Ёки мени ўзингга ўхшатяпсанми?
— Иброҳим...
— Вақтим зиқ, келганимдан сўнг тушунтириб берарсан. Аслини олганда кутмасанг ҳам бўлади. Кеч келаман.
Унга ҳеч сўз дея олмадим. Жимгина ювиниш хонасидан чиқишини кутдим. Қўлларим тинмай қалтираяпти...
Уни илк бор алдаб, етмаганига ўзига билдириб қўйдим! Хонада у ёқдан бу ёққа юриб ҳар замонда ювиниш хонаси эшигига қараб, чиқса унга айтишим керак бўлган гапларни қандай тушунтиришни ўйлай бошладим. Сўнгги бор эшикка қараб ётоққа ҳолсизгина ўтирдим. Чиққунича, ухлаб қолмасам бўлгани...
Ниҳоят Иброҳим чиққач, унга айтадиган гапларимни ўйлаб олиб, ўрнимдан турдим.
— Иброҳим...
— Ухладинг деб ўйлабман.
— Сизни кутдим.
— Барибир фойдасиз, мен кетаман.
Нам сочларини қуритмоқчи бўлиб менга гап тамом дегандек, нигоҳ ташлаб ишида давом этди.
— Бугун бир қиз билан учрашдим. Унга адвокатлик қилмоқчиман. Нималар қилиши кераклигини тушунтирдим. Бор гап шу, фақат буни сизга айтмадим холос...
— Холос? Сен мени алдадинг Афзуна. Тўғрисини айтишинг керак эди. Қолаверса, бугун ким билан учрашганингни ҳам биламан. Билмаганимда ҳозир қаршингда бундай хотиржам турмасдим.
— Кечиринг айб менда эди, сизни алдадим бу тўғри. Лекин Асила билан бўлмаса ҳам, қиз бола билан учрашганимни билар экансиз-ку, нега мени эшитишни хоҳламадингиз? Нега мендан хафа бўляпсиз?
— Ўша қиз нимадан қийналибди-ки, сен уни деб мени алдашгача бординг.
Шу мени ўйлантиряпти.
— Билмоқчи экансиз айтаман. Ота-онаси ажрашишини истаяпти. Бор гап шу...
Иброҳимга ҳақиқатни айтишдан чўчидим. Ҳар қалай қизни иши нозик... Ҳақиқатни билса, мени у қизни олдига йўлатмаслиги ҳам мумкин.
— Мен кетдим. Келаси ҳафтада чемпионат ҳар доимгидек. Яхшироқ шуғулланишим керак.
— Кетманг, - гапларини айтиб бўлиб, эшик томон бир қадам босган эримни ортидан бориб, маҳкам қучдим.
— Мажбурман.
Мен томон ўгирилиб у ҳам мени бағрига босди.
— Мени кечирдингиз-а? Иброҳим. Бошқа бундай ҳол такрорланмайди. Сўз бераман.
— Кечирдим. Лекин бошқа мени алдашга урунма.
— Унда кетманг, илтимос...
— Кетишимни истамайсанми?
— Асло.
— Яхши кетмайман, - мени янада қаттиқ бағрига босар экан унинг иссиқ тафтини аввал пешонамда, сониялар ўтар-ўтмас лабларимда ҳис қилдим...
— Мана бу қуймоқдан ол ўғлим, мазаси ажойиб чиқибди. Келинимни қўли бирам ширин-эй, айланиб кетай сиздан қизим.
— Еяпман ойи, ҳақиқатан ширин. Қўлинг дард кўрмасин, - секингина ойижонга ҳам унга ҳам ош бўлсин деб қўяр эканман, Иброҳим гапида давом этди.
— Дада, ойи. Сизларга олдинроқ айтмоқчи эдим, насиб қилгани бугун экан. Келаси ҳафта чемпионатга қатнашиш учун Эстонияга кетяпман.
— Бошқа қатнашмайман дегандинг-ку, ўғлим, - ойижоннинг юзи хавотирли тус олди.
— Сен билан гаплашиб олгандик Иброҳим. Бу нима деган гап бўлди энди?
Дадажон мени олдимда иложи борича босиқлик билан гапиришга ҳаракат қилмасин, нигоҳларидан ҳозир яхшигина жаҳли чиқаётганини билиш қийин эмасди.
— Тўғри гаплашгандик дада. Мен ҳаракат қиламан деган эдим. Биласиз, мени табиатим шундай. Таклиф тушиб турганда, йўқ дея олмадим.
— Ҳеч қанақа таклиф ўтмайди. Бормайсан ҳеч қаерга. Тўйинг бўлганига эндигина бир ой бўлди. Маҳалла-кўй янги келинчакни ташлаб чет элга кетибди деб гап чиқаришини истамайман.
— Одамлар гапираверади ойи.
— Ойинг ҳақ. Бу мавзу ёпилсин бўлди, кетмайсан. Тамом-вассалом.
— Мени қарорим қатъий. Белгиланган кунда ва вақтда кетаман. Сизларга ёқимли иштаҳа, ишга кетдим.
— Шошма ўғлим, Иброҳим... Қизим эрингизни ортидан боринг. Ўғлингиз худди ўзингиз. Бир қарорга келдими, ўйлаган ишини бажармай қўймайди...
Ортиқ бу ерда туришим шарт эмаслигини билиб, тезда ўрнимдан туриб, эримнинг ортидан хонага кирдим.
— Иброҳим...
— Келганимда гаплашамиз, яхши қол.
Босиқлик билан менга тасалли берган бўлиб, икки юзимдан навбати билан ўпиб қўйгач, хонадан чиқиб кетди...
Ҳарчанд ўзини кучли қилиб кўрсатмоқчи бўлмасин, дадажон ва ойижонни муомаласидан Иброҳимни ҳафсаласи пир бўлди. Нима бўлганда ҳам эримни қарорини қўллаб-қувватлашим керак.
Кечга яқин ишга чиқишим кераклиги ҳақидаги фикримни бир учини ойижонга чиқардим. Албатта бу фикримга қарши бўлмасликларини кўнглим сезганди. Аммо эрим йўқ деса нима қиламан деган фикр мени ич-ичимдан эза бошлади.
— Мен қаршимасман, лекин Иброҳимни феълини биласиз. Яна ишлашингизга рози бўлмаса керак деб ўйлаябман қизим.
— Мен ўғлингизни кўндира олмасам, кўндиришга ёрдам берасизми ойижон? Ёрдамингизсиз ҳеч нарса қила олмайман.
— Ундай бўлса, Иброҳимни кўндиришни менга қўйиб беринг. Ишдан қайтсин, бу масалани ҳал қиламиз.
Ойижонга раҳматимни айтиб хонадан чиқдим. Асилага қўнғироқ қилишим керак. Телефонимни олиб уни рақамини терар эканман, нариги томондан келган овоздан хушёр тортдим.
Беш-олти дақиқалик сўрашувимиздан сўнг муддаога ўтдим.
— Асила сенга бир топшириқ бор?
— Қандай?
— Аввал менга айт. Сўрайдиган маълумотларимни икки кун ичида топиб бера оласанми менга?
— Бу энди қандай вазифалигига боғлиқ-да, ўртоқжон.
— Асииила!
— Яхши сўра. Истаганингда топиб бераман қандай маълумот бўлса ҳам.
— Менга Давлат Пўлатов ва унинг ўғли ҳақида чуқур маълумотлар керак.
— Давлат Пўлатов?
— Худди ўзи. Танийсанми?
— Бўлмасам-чи. Жиноят олами қироли эди бир вақтлар. Ҳозирда қинғир ишларини тўхтатган деб эшитгандим. Аммо бу қанчалик ҳақ, қанчалик ноҳақ, буниси менга қоронғу.
— Тушунарли... Лекин менга янада кўпроқ маълумотлар керак Асила. Айниқса ўғли ҳақида.
— Нега бирдан?..
— Сўрама Асила. Фақатгина мен айтганларни бажар. Қўлингдан келадими?
— Сен учун уддалайман. Икки кундан сўнг кўришамиз. Маълумотлар ҳам қўлингда бўлади.
— Ишондим сенга. Кўришгунча.
— Кўришгунча.
— Нимадир бўлдими? Бир-бирингизга қарашингиз бошқача?
Кечки овқатда ойижон билан гапни нимадан бошлашни билмасдан турганимизни сезган Иброҳим нигоҳларини биздан узмасдан қараб турибди. Нима бўлаётганини тушунмаган дадажон ҳам энди “нима гап?” -
дегандек ойижонга қаради.
— Овқатланиб бўлганимиздан сўнг сенда маслаҳатли гапим бор. Бор гап шу.
Шундан сўнг деярли жим-житикда ўтган кечликдан сўнг, дадажон ўз хонасига, ойижон ва Иброҳим меҳмонхонага мен идишларни йиғиб ошхонага бордим. Идишларни ювяпман... Ҳаёлим уларда. Иброҳимни кўндира олармикинлар? Нигорага сўз берганман... Ариза топшириб бўлган... Даъво иши қўзғатилиши керак. Ҳали маълумотлар топилмаган... Лекин Асилага ишонаман у топади. Бунга шубҳам йўқ. Аммо мени деб даъво иши кечикишини истамайман. Нима бўлган...
— Эшитяпсанми Афзун? - кўзларим олдида бармоғини шақиллатган Иброҳимга қарар эканман, кўзим ётоқ четидаги токчага тушди. Қачон идишларни ювиб бўлдим, қачон хонамизга келдим. Ҳаёл билан сезмабман ҳам. Ҳатто Иброҳим ҳам хонага кирибди.
— Нима дедингиз?
— Ҳаёлинг қаерда? Боядан бери сенга гапираман.
— Чарчабман шекилли, ҳаёл суриб қолибман.
— Бундай қилса, чарчоқларинг чиқиб кетади, - Иброҳим қўлимдан тутиб, бағрига тортганда, ҳақиқатан бутун чалкаш, ўй-ҳаёлларим. Мени бир зумга тарк этгандек бўлди, ҳатто жуда енгил тортдим. Қўлларим унинг елкаси узра ўтиб, мен ҳам уни маҳкам қучдим.
— Ҳақиқатан ўтиб кетди.
— Истасанг яхшироқ таклиф бор, - айёрона нимтабассум билан тикилди.
— Иброҳим... сиз билан гаплашиб олайлик.
— Ойим айтди, - дарров жиддийлашган оҳангда гапириб, диванга ихчамгина жойлашаркан, мени олдига имлади.
— Қандай фикрдасиз?
— Мени фикрим – ишлашингга ҳожат йўқ.
— Ишламайсан, демоқчимисиз?
— Айнан.
— Лекин ойижон...
— Кўндираман деганмидилар?
Сўзсиз бош силкидим. Ишлашимга тўлақонли ишонмаганим билан, умид бор эди. Иброҳимни сўзларидан сўнг, ўша умид ҳам йўқолиб, ҳафсалам пир бўлди.
Бироз эгилган бошимни, чаккамдан тутиб ўзига қаратди. ҳамон ўша жиддий қиёфада гапини якунлади, – Кўндирдилар ҳам.
— Демак... қаршимасмисиз?
— Йўқ. Келаси ҳафтадан ишга чиқишинг мумкин.
— Эртага дам олиш куни. Ойимни кўриб келмоқчи эдим. Индинига... ишга чиқиш ниятим бор эди Иброҳим...
— Вақтини олдинроқ режалаштириб қўйганман де.
— Шунақа.
— Ойим ҳам шунга шаъма қилгандек бўлди. Майли, душанба бўлса, душанба-да.
— Мени жуда хурсанд қилдингиз. Сизни яхши кўраман...
Сўнгги сўзларимни унинг қулоғи остида шивирлаб айтарканман, у ҳам бунга жавобан мени бағрига босди.
★ ★
— Кеча холанг келганди. Ҳусния жиянингни фотиҳалаб қилиб қўйишмоқчи экан. Эртага кун бўйи холанг билан бирга бўламиз.
— Ҳусния ҳали ёш-ку, ойи.
— Жойи чиқса - текинга бер, – деган гап бор қизим. Қолаверса, жиянинг баҳорда ўн тўққизни тўлдиради. Ёшлиги қолибдими?
— Айни ўқиши керак бўлган пайт эди демоқчи эдим-да, ойи. Бахтли бўлсин. Айтганча, эртадан ишга чиқмоқчиман.
— Кўзларинг чақнаб, гапираётганингга қараганда, уйда зерикиб қолгансан.
— Биласиз-ку ойи. Аввал ўқишим бор эди, кейин иш. Уйда ўтириб ўрганмаганман.
Давоми бор......
#БУОҚШОМ
Следующая публикация
Нет комментариев