#Պոեզւա

Հեղինակ՝ Հայկազ Քոթանջյան
Պոետն էլի իր գրիչով
Փորփրում է, քերում ներսը,
Իր բառերի անձայն ճիչով
Դատարկում է, մարում հերսը։
Էն խեղճ ռամի՞կն ինչպես վարվի,
Երբ եռում է իր ցասումից,
Խեղճ հարկատուն ո՞նց ազատվի
Իր վարկերի կուտակումից։
Չէ՜, լարվում է, ձգվում, պրկվում
Համբերության պարանն էլի,
Տեսարանն է նույն պատկերվում.
Պիտի գցենք գահից խևին։
Խև է, դև է, թե՝ սատանա,
Կարևոր չէ արդեն այսօր,
Այդ բոլորն է միասին նա
Ու չի գնա հոժար կամքով։
Ինքն ինքնուրույն չի հեռանա,
Էն ո՞ր դևն է այդպես վարվել,
Քանի ունի դեռ հենարան,
Պիտի մնա, դեռ՝ առավել.
Պիտի ծծի արյունը մեր,
Պիտի ծաղրի ժողովրդին,
Մինչև չգան նոր ասպետներ՝
Թուրը դնեն դևի գլխին...
ՀայՔ