Предыдущая публикация
#Պոեզիա
Համո Սահյան
Ի՞նչն է հոգիս այսքան բեկել,
Որ իմ խորքից դուրս եմ եկել,
Խրտնել եմ իմ խոնարհ ձայնից
Ու փախել եմ ես ինձանից։
Ու կորել եմ անհայտ հեռվում,
Որտեղ այս էլ քանի տարի
Քացի տալով հազար քարի,
Ոչ ապրում եմ, ոչ էլ մեռնում...
Անձրևի տակ ու կարկուտի,
Ստվերներում մայրամուտի
Եվ գիշերվա թանձր մթնում
Փնտրում եմ ինձ ու չեմ գտնում։
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1