Предыдущая публикация
#Պոեզիա
Հեղինակ՝ Համլետ Հակոբյան
ԻՄ ԱԼԻՔՆԵՐ
Մարող ՝ լքված , ծով ալիքներ,
Որտեղի՞ց եք գալիս այդպես,
Ծովի խորքում խենթ եք եղել՝
Ծովի ափին խոնարհ և հեզ։
Կյանքի քամին ուժ է տվել,
Խենթի նման արևն ի տես,
Կյանքի ափին կյանք եք կիսել,
Կամ ցամաքել երազի պես։
Սիրո քամուց կյանք եք մաշել,
Խոյացել եք լուսինն ի տես,
Խավարի մեջ ափն է կիսել,
Ու չորացրել ախ մշտապես:
Կյանք ու սիրո քամով այդպես,
Ծով խորքերից ափ եք հասել`
Հանդարտ ու գիժ լքվածի պես,
Ավազի մեջ սեր -կյանք մարել:
Մարող սրտիս ծով ալիքներ,
Իմ սրտի պես դանդաղ մարել՝
Ինձ թվում է լքել եմ ձեզ…
Գիտեմ նաև ինչու՞...ինչպե՞ս:
Ցամաքում եք ավազիս մեջ,
Յոթն ու ութը `իննը չասեմ,
Ձեզ որակող բալեր չունեմ.
Մնացել են կտավիս մեջ:
Ես էլ ուրիշ կտավ չունեմ,
Ծով է դարձել Սևանիս մեջ,
Մի հայելի կտավ ունեմ,
Որ կապ չունի՝ծով է իմ մեջ:
Համլետ Հակոբյան
14.01.2016թ. Գեղարքունիք Լիճք
Следующая публикация
Нет комментариев