Предыдущая публикация
РАҲМАТ
Бир куни Қарши шаҳрида «18» рақамли йўналиш бўйича қатнайдиган «Дамас»лардан бирига миндим. Ҳайдовчи олтмиш ёшлардаги киши экан. Йўлда кўринишидан коллеж ўқувчиси бўлган бир қиз кўл кўтарди. Ҳайдовчи тўхтаб, уни ҳам олгач, қиз ҳайдовчига 2000 сўм узатди. (Аслида йўл нархи бир кишига 1000 сўм эди)
— Тоға, шуни олиб қўйинг. Кеча машинангизга мингандим, ёдимдан кўтарилиб, пул бермасдан тушиб кетибман. Минг сўми шунга, — ҳижолат тортиб деди у.
— Эҳ-ҳе-ҳе… қизим тушмагура, балки адашаётгандирсан? Яна бошқа машинага минган бўлмагин, — кулди ҳайдовчи.
— Йўқ, тоға. Кўпинча сизнинг машинангизга минаман, таниб қолганман.
Ҳайдовчи мийиғида кулиб қўяр экан, минг сўм пулни қизга қайтарди:
— Буни олиб қўй, қизим. Мен розиман. Ҳайдовчи тоғангнинг ҳисобидан музқаймоқ олиб ерсан.
У қуярда-қўймай пулни қизнинг қўлига тутқазиб, яна йўлдан кўз узмай борар экан, ўзича пичирлади:
— Эй, ота-онангга раҳмат, қизим!
тамом.
Жаҳонгир Боймуродов.
Следующая публикация
Нет комментариев