Творчасць беларускіх пісьменнікаў

Аркадзь Куляшоў

Над спаленай вёскай

Над спаленай вёскай, адзетай жалобным гранітам, Званы абзываюцца рэхам вайны незабытым. Хай Вечны агонь, што запалены ў памяць Хатыні, Як рунь і яе неба, палае - зялёны і сіні, Няхай яго полымя жытам спякотным і спелым Схіляецца ў ногі Хатыні дварам скаменелым, Парогу халоднаму, прызбе маўклівай пры хаце, Хай гора, заснуўшае ў камні, прачнецца ў набаце.

Пятрусь Броўка

***

Яшчэ ў дні старыя, у век наш лучынны, Аб горадзе Полацку слава ішла, - Друкар там выдатны Георгій Скарына, Што зоры, рассыпаў па роднай краіне Крыштальныя словы навукі-святла; Нямала народаў з крыніц яго піла І брала ад мудрасці вечны агонь, У літарах першых знаходзячы сілу... Ты слаўна, зямля, што вякам нарадзіла Такога выдатнага сына свайго! На грудзях тваіх, як скарбніцы жывыя, Чалом выплываючы з даўняй імглы, Стаяць гарадзенскія гмахі сівыя, Муры Навагрудчыны, вежы Сафіі І замкаў Заслаўля крутыя валы. Аб славе народнай гамоняць зарніцы, А думы яго захавалі ў сабе, Як чыстыя перлы, азёры, крыніцы, І неба вясёлкамі імі іскрыцца, Што шлях асвятляюць яму ў барацьбе. 6

Максім Танк

Восень

Над палямі хістаўся пашчэрблены месяц, Вецер дзьмуў, і шумеў па-над Нёманам бор. Восень вецце сухое зграбла і на ўзлессі Падпаліла пагрэцца начлежны касцёр. Падпаліла касцёр, прылягла у тумане, Ды кароткім быў гэты пад зорамі сон: Крык трывожны птушыны збудзіў яе рана, Па зямлі ад кастра разліваўся агонь. Звгарэліся гнёзды, і іскры пажару Пачала яна з птушкамі, з ветрам гасіць. Толькі полымя ўжо разлілося ў імшарах, Па лясах і палях, па курганах брусніц. І па сённяшні дзень восень жару не можа Пагасіць на зямлі, ходзіць з краю у край, Заліваючы ліўнямі ў бярозы І цалуючы кожны рабінавы гай. 6 клас. Бел. Літ. Кніга 2022 года.

Алесь Казека

***

Я - маленькая кропля з крыніцаў святых, Што ваду жыватворчую маюць, І зярнятка з мільёнаў зярняткаў жывых, Што багацце Радзімы складаюць. І, напэўна, я тут не зраблю адкрыцця, Я - звяно неўміручага роду, Што на ніве бясконцага поля жыцця Беларускім завецца народам... 6 клас

Пятрусь Броўка

Прысяга сэрцам

Вечна я ўдзячны жытняму хлебу, Чыстай вадзе з нявялічкай крыніцы, Лесу зялёнаму, Сіняму небу, Светлай рачулцы, што ў полі бруіцца, Гулу кварталаў у сонца затканым, Дзе я з гадамі ў жыцці гартаваўся, Плошчам і вуліцам Тым несціханым, Дзе я з сябрамі здружыўся, пазнаўся, Людзям з адкрытай і шчырай душою, З кім давялося ў жыцці мне сустрэцца, Краю, Што роднай завём мы зямлёю, Што Беларуссю так люба завецца! 6 клас. Бел. літ. Кніга 2022г.

Кандрат Крапіва

Дыпламаваны Баран

Байка Ў адным сяле (не важна - дзе) Хадзіў Баран у чарадзе. Разумных бараноў наогул жа нямнога, А гэты дык дурней дурнога - Не пазнае сваіх варот: Відаць, што галава слабая. А лоб дык вось наадварот - Такога не страчаў ніколі лба я: Калі няма разумніка другога, Пабіцца каб ўдвух, Дык ён разгоніццца ды ўсцену - бух! У іншага дык выскачыў бы й дух, А ён - нічога. І вось за дурасць гэту Яго вучоным раз празвалі неяк насмех, А каб двара не перабег, На шыю прывязалі мету. - Вось, -

Кандрат Крапіва

Ганарысты Парасюк

Байка Бывае, праўда вочы коле... Раз гнаў пастух свеней у поле. Адзін велізарны Парасюк, Які абегаў веску ўсю, За раніцу абшнырыў завуголле, Цяпер такі меў выгляд важный, Што носа не дастаць і сажнем - Вышэй за ўсіх сам сябе лічыў, А што ў самога на лычы, Не бачыў гэтага, аднак. І вось адзін тут Падсвінак, Які заўважыў буруд раней, І кажа: - Дзядзечка, твой лыч у брудзе! Нязграбна гэта й між свіней, А што ж, калі заўважаць людзі? Парасюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан: - Цераз цябе я чырванець прымушан! Такое мне сказаць асмеляцца нямногія, Дык гэта ж - дэмагогія! - Парасюк

Аркадзь Куляшоў

Маці

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты, На шчасце і ўдачу пасеяла маці зярняты. Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу, Сын прыдзе з паходу, Са славаю прыйдзе з паходу. Дарэмна ўздыхала, Чакала І шчасця, і долі, - Упалі зярняты На камень шчарбаты У полі. Дарэмна здалёку Паўнюткія вёдры цягала, Той камень у спёку Вадой і слязьмі палівала. Да кроплі іх выпіў задымлены Камень пякельны: Два леты кіпелі на ім яны, Як на патэльні. Ля каменя ўпала Цярплівая маці ў знямозе, У роспачы скардзіцца стала Знаёмай дарозе: "Пачуй мае словы, Улашчы своў камень суровы, За гэта вярбою Готова я стаць над табою. Тваяго пешахода Я ў засень ад спёкі б хавала, У час непагоды Ад бур і

Датута Бічэль

*** Лёгкія сняжынкі у цішы Долу апускаюцца нясмела... Светла ў полі, светла на душы... Лёгкія сняжынкі ў цішы... Спіць сасна ў бахматым шалашы, А навокал так бялютка-бела... Лёгкія сняжынкі ў цішы Долу апускаюцца нясмела.