Предыдущая публикация
Օտարության մեջ ապրող մարդու համար հայրենիքի սերը թաքնված հիվանդության է նման: Նա նման է գուցե հոդացավի, որ արևոտ օրերին իրեն զգացնել չի տալիս, բայց բավական է անձրևի` կնվա: Օտարության մեջ ապրողի համար հայրենքի սերը գուցե նման է մարդու կտրած ձեռքին, որի կտրած մատերը շարունակում են «ապրել» մինչև վերջ: Մարդուն անընդհատ թվում է, թե մատները շարժվում են, կծկվում, բացվում: Հայրենիքը ցավող ատամ չէ, որ հանես կամ փոխարինես ոսկե ատամով: Եթե մարդը գոնե իր ներսում շարունակում է մարդ մնալ, հայրենիքը շարունակում է ապրել նրա մեջ` իբրև սրտի մի անկյունում քաշված սրբություն, իբրև գաղտնի տենդ, որ մի օր իրեն նորից զգացնել կտա...
Վարդգես Պետրոսյան
«Հավասարում բազմաթիվ անհայտներով»
Следующая публикация
Комментарии 40
Գիտեք հայրենիքը պիցցա չէ,որ կտոր կտոր ,բաժանես։
Կամ ոսկու քսակ,որ կարող է վերջանալ։
Խնդրում եմ իմ հայրենիքում գտնվող ողջ հայությանը։
Մի փորձեք հայրենիքը բաժանել իմ ու քո մեջ։
Այն միակն է ու հարազատ։
Իսկ եթե մարդը ստիպված է եղել տարբեր պատճառներով հեռանալ հայրենիքից,դա չի նշանակում,որ նրան ինչ,որ մեկը կարող է զրկել հայրենիք պաշտելու իրավունքից։
ԵՒ կա մի ուրիշ բան։
Հայրենիքը բաժանելով իմ ու քո մեջ,տարանջատել ով ազգին դա թուրքական գաղափարախոսություն է հատկապես ուղղված մեր ազգին։
Պետք է ստեղծել մի այնպիսի քարոզչություն,ավելի ճիշտ գաղափարախոսություն,որը կհաբախմբի ողջ աշխարհի հայությանը։
Աշխարհի հայության համախմբվածությունն է ,որ սարսափեցնում է մեր բոլոր թշնամիներին։
Այդ մտքից սարսափում էր նույնիսկ ստալինը։
Միասնություն մեզ հայեր։
Սփյուռք+Հայաստան =հաղթանակ։
Այդ թեմայի շուրջ չեն վիճում ։
Որովհետև հայրենիքը վեճի,արդարացման ինչ,որ չափանիշներով գնահատելու մեծություն չէ ։
Հայրենիքը արժեք է անգնահատելի,անփոխարինելի,անգին ։
Բնությունը այն քեզ նվիրում է կյանքում մի անգամ։
Միակ երակն ես՛, իմ սրտի զարկն ես՛, իմ երազն ես, վանքերի երկիր, վարդագիւյն հայաստան։
Դու իմ սիրտն ես,՛ ցավն ու վիշտն ես՛, ականջիս կանչն ես՛, իմ չքնաղ հայաստան։
Խենթացել եմ կարոտիցտ՛ ինչպես մորս գրկին՛, ուր հեռվից ինձ ես կանչում։
Դու իմ սուրբն ես՛, իմ աչքի լույսն ես՛, դու իմ զույգն ես,՛ իմ անուշ հայաստան
հեղինակ ЕРКУ ТОХ
Սամվել
Մազմանյան։