Տատս զգեստի թաքուն գրպանում։
Չիր, չամիչ ,ընկույզ,պնդուկ էր պահում։
Ու երբ ավարտում էր հերթական հեքիաթը,
Բացվում էր տատիս թաքուն գրպանը։
Թոռնիկներով մենք,անուշ էինք անում
Ու մուշ մուշ քնում տատիկիս գրկում։
Տատս աշխարհ էր իր վեհ էությամբ,
Իր գիր չտեսած համեստ գիտությամբ։
Տատս հեքիաթների մեծ գրադարան
Հայեցի պատմության փոքր թանգարան։
Տատս չէր տեսել գիր,տառ ու գրիչ,
Նա մազապուրծ էր եղել ասկյարից սրից։
Թողել էր տունը իր հորենական,
Այդպիսով դարձել անտեր գաղթական ։
Թողել էր երկիր պատմական շատ հին,
Թուրքը կոտորել էր,այնտեղ ծնողներին։
Տատս պատմում էր իր փախեփախից
Պատմություն դարձած,,հայոց կոտորածից,,։
Այդ պահին տատս կարծես վերափոխվում,
Ու մեծ աստվածամոր կերպար էր առնում։
Ու ծվարում էր մեզ իր թևերի տակ,
-Համբերեք իմ բալեք դեռ կգա հաղթանակ։
22 08 2016թ Մ Մանուկյան։
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев