Предыдущая публикация
Երանի հիմա էլ այդպիսին լինեինք։
Երկու հանճարներ
՛՛ ՄԵՐ ԳՈՐԾՆ ԱՐԴԱՐ Է ․․․՛՛
1963 թ. գարուն:
Մոսկվայում ընթանում էր շախմատի աշխարհի առաջնությունը Միխայիլ Բոտվիննիկի ու Տիգրան Պետրոսյանի միջև:
Երևանի բոլոր հրապարակները, զբոսայգիներն ու պուրակները զարդարված էին ցուցադրական խաղատախտակներով:
Եվ դրանցից յուրաքանչյուրի առջև խմբված էր շախմատասերների խիտ բազմությունը:
Չգիտես ինչու, նրանց մեծ մասը կանայք էին, որոնք շախմատից գրեթե ոչինչ չէին հասկանում:
Ակադեմիկոս Վիկտոր Համբարձումյանը Տիգրան Պետորոսյանի մի պատահական սխալ քայլից հետո ընկավ ցայտնոտի մեջ, փշրեց խաղաքարերը և հեռագիր ուղարկեց Մոսկվա.
«Քո թիկունքին կանգնած է երեք միլիոնանոց Հայաստանն ու բազմամիլիոն սփյուռքը:
Մեր գործն արդար է, հաղթանակը մեր պիտի լինի:
Ակադեմիկոս Համբարձումյան»:
Եվ տեղ հասավ հեռագիրը, և տեղ հասան հեռազգացության սեանսները: Եվ հաղթեց Պետրոսյանը, և փոքրիկ Հայաստանը դարձավ շախմատային ողջ աշխարհի կենտրոնը:
Ես այն ժամանակ նույնիսկ նախանձեցի այդ բովանդակ միասնությանը, այդ բարոյական համընդհանուր աջակցությանը: Երանի մենք էլ այդպիսին լինեինք…
Ալեքսեյ Էյգենսոն
Հ․Չարխչյանի էջից
Следующая публикация
Комментарии 3