Մի ազգ որ չունի մարդկային ոչ մի արժանապատվությոր Որ սուր բահ է պետք մարմնի տարթը քերելու համար Ոտքերի մատների հոտից հոպոպն անգամ շունչը կփչեր ճզմում էր մեր մանուկներին ոտքի տակ Պարույր Սևակ
Միեվնույն մարդիկ հանճարներ սնած մեր սուրբ մայրերի ծիծն էին կտրում։ Եվ չգոհանալով սառն ու տաք զենքից, քարերով էին ջարդում գանգերը նրանց, հայոց աշխարհի հայկական քարը, ջարդում, փշրում էր հայոց քանքարը, Դե եկ վարդապետ ու մի խենթացիր Պարույր Սեվակ
Ոգու կորուստն ահավոր է,
Երբ փլվում է հայոց ոգին։
Ողբերգության մի տեսակ է,
Երբ փլվում է այն հիմնովին։
Փլված ոգու ավերակի տակ,
Ծլարձակում է մի նոր որակ,
Մոլախոտ մի,բաղեղ որպես,
Չար,դիմացկուն,հավերժ կարծես։
Տարածվում է չարաբաստիկ այդ աղետը,
Այնպես արագ ու հավատով,
Որ խեղդվի բարիք բերքը,
Որ չբուժվի ոգու վերքը։
Իսահակյանին հիշենք սիրով,
"Դեռ գալու է մեծ ոգու սով"։
Այո պահն է հիշել նրան,
Ողորմի քեզ մեծ Իսահակյան։
Ազգն ապրում է,մեծ ոգու սով,
Հիմնքն են քանդում բիրտ հավատով։
Հիմքը հայոց մեծ պետության,
Հնուց եկած մեր պատմության։
Միշա Մանուկյան
Комментарии 2
Եվ չգոհանալով սառն ու տաք զենքից, քարերով էին ջարդում գանգերը նրանց, հայոց աշխարհի հայկական քարը, ջարդում, փշրում էր հայոց քանքարը,
Դե եկ վարդապետ ու մի խենթացիր
Պարույր Սեվակ