Предыдущая публикация
Ժամանակին մի հարուստ իշխան իր հազարավոր անասուններով գալիս է այս գավառի արոտները: Ամբողջ ամառը նա լավ կերակրում է հոտերը:Վրա է հասնում խիստ ձմեռը: Վախեցած իշխանը կարգադրում է անասուններին քշել տաք տեղեր: Սարերից իջնելիս մի ձորաբերանի մոտ գիշերով սկսվում է բուքը: Անասուններից շատերը խեղդվում են, մնացածներն էլ սոված մնում: Իրար հետևից հիվանդանում և մեռնում են նաև իշխանի տանեցիները: Հովիվներն ու նախրապանները փախչում են: Ձորաբերանին մնում է իշխանն իր հիվանդ կնոջ հետ: Կորցրած փրկվելու ամեն մի հույս՝ նա գլխին է տալիս և նայելով շրջապատի խոր ձորերին՝ աղաղակում է. « Ախ, վա՜յ ձոր, ախ, վա՜յ ձոր»: Այդ օրվանից էլ այս գավառի անունը մնում է Վայոց ձոր:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев