МАНЗАРИ АДАБ

Модар фаришта буд, фақат болу пар надошт, Шояд ки дошт болу пар, аммо хабар надошт. Ё дошт огаҳӣ зи пару боли хеш, лек, Майли ҷудо шудан зи ману аз Падар надошт. Дар кӯдакӣ ба модари худ хостам барам, Як ҳадя, лек ҷайби ман он лаҳза зар надошт. Зар ёфтам ба гоҳи ҷавониву он замон, Ҷуз ишқи ёр сина ҳавои дигар надошт, Вақте ба ёди ҳадя фитодам, ки Модарам, Рӯи лабаш ба ғайри "видоъ эй писар" надошт... Модар фаришта буд, пари худ кушода рафт, Азбас илоҷ пеши қазову қадар надошт. Модар фаришта буд, дақиқан фаришта буд, Ҳатто ба дӯш болу паре ҳам агар надошт. Озар Салим

Имруз касе мархами асрори касе нест , Мо тачриба кардем касе ёри касе нест. Хар марди шутурбон Увайси Карани нест , Хар шишаи гулранг ъакики Ямани нест. Хар сангу гиле гавхари ноёб нагардад , Хар Ахмаду Махмуд Расули Мадани нест. Бо марди Худо панча маяфкан чу Намруд Ин чисми Халил аст ки оташ задани нест. Хушнуд машав душман агар кард мухаббат Хандидани чаллод зи ширин сухани нест. Бар мурдадилон панд мадех хеш маёзор , Зеро ки Абучахл мусалмон шудани нест. Чое ки бародар ба бародар накунад рахм , Бегона барои ту бародар шудани нест. Сад бор агар доя ба тифли ту дихад шир , Гофил машав эй дуст ки модар шудани нест

Зани хуби фармонбари порсо, Кунад марди дарвешро подшо. Бирав, панҷ навбат бизан бар дарат, Чу ёри мувофиқ бувад дар барат. Агар рӯз ҳама ғам хурӣ ғам мадор, Чу шаб ғамгусорат бувад дар канор. Занеро, ки ҷаҳл асту норостӣ, Бало бар сари худ, на зан хостӣ. Беҳ аст аз паричеҳраи зиштхӯй, Зани девсимои хуштабъу гӯй. Чу ҳалво хурад сирка аз дасти шӯй, На ҳалво хурад сирка андуда рӯй. Киро хона ободу ҳамхона дӯст, Худоро ба раҳмат назар сӯи ӯст. Ба зиндони қозӣ гирифтору беҳ, Ки дар хона бинӣ бар абрӯ гиреҳ. Тиҳипой рафтан беҳ аз кавши танг, Балои сафар беҳ, ки дар хона ҷанг! Чу зан роҳи бозор гирад, бизан, Вагар - на ту дар хона биншин чу зан! Чу дар рӯи бегона хандид зан, Дигар мард гӯ, лофи ма

Эй Подшаҳи хубон, дод аз ғами танҳоӣ, Дил бе Ту ба ҷон омад, вақт аст, ки бозоӣ. Доим гули ин бӯстон шодоб намемонад, Дарёб заъифонро дар вақти тавоноӣ. Дишаб гилаи зулфаш бо бод ҳамекардам, Гуфто: “Ғалате, бигзар з-ин фикрати савдоӣ”. Сад боди сабо имшаб, бо силсила мерақсанд, Ин аст ҳариф, эй дил, то бод напаймоӣ. Муштоқиву маҳҷурӣ дур аз ту чунонам кард, К-аз даст нахоҳад шуд поёби шикебоӣ. Ё Раб, ба кӣ бояд гуфт ин нукта, ки дар олам, Рухсора ба кас нанмуд он шоҳиди ҳарҷойӣ. Соқӣ, чамани гулро бе рӯйи ту ранге нест, Шамшод хиромон кун, то бод биёроӣ. Эй дарди Туам дармон, дар бистари нокомӣ, В-эй ёди Туам мӯнис, дар гӯшаи танҳоӣ. Дар доираи қистмат мо нуктаи паргорем, Лутф он чӣ Ту андеш

Чун мову шумо мукарриби якдигарем, Бех з-он набувад,ки пардаи хам надарем. Эй хоча ту айби ман магу,то ман низ, Айби ту нагуям,ки як аз як бадтарем.

УМАРИ ХАЁМ Умари Хаём – яке аз бузургтарин ҳакимони халқи форс, ки дар тамоми дунё ҳамчун файласуф, риёзидон, шоир ва нуҷумшинос машҳур аст. Umari Khayom 18-уми майи соли 1048 дар оилаи хаймасоз дар шаҳри Нишопури Ирони ҳозира таввалуд шуда, дар сини 83 солаги 4-уми декабри соли 1131 аз олам даргузаштааст.Умар аълони ҷавонӣ дар шаҳрҳои Бухоро, Самарқанд ва Балх илми худро сайқал додааст. Мавсуф дар бахши илми алҷабр (математика) хело зиёд буда аввалин ихтироти у дар ҳамин соҳа пешкаш шуда унвони олимиро дар сини 25 солагӣ дар шаҳри Самарқанд соҳиб гаштааст.Номи пурраи ин шахси баруманд асосан чуни наст: Ғиёсиддин Абул-Фатҳ Умар ибни Иброҳим ал Хаёми Нишопурӣ. Дастоварди асосии у асосан дар

Тифлию домони модар хуш бихиште будааст,  Чун ба пои худ равон гаштем саргардон шудем. © Саъди

Бишнав аз най чун ҳикоят мекунад, Аз ҷудойиҳо шикоят мекунад, К-аз найистон то маро бубридаанд, Дар нафирам марду зан нолидаанд. Сина хоҳам шарҳа–шарҳа аз фироқ, То бигӯям шарҳи дарди иштиёқ. Ҳар касе, к-ӯ дур монд аз асли хеш, Боз ҷӯяд рӯзгори васли хеш. Ман ба ҳар ҷамъийяте нолон шудам, Ҷуфти бадҳолону хушҳолон шудам. Ҳар касе аз занни худ шуд ёри ман, Аз даруни ман наҷуст асрори ман. Сирри ман аз нолаи ман дур нест, Лек чашму гӯшро он нур нест. Тан зи ҷону ҷон зи тан мастур нест, Лек касро диди ҷон дастур нест. Оташ аст ин бонги нойу нест бод, Ҳар кӣ ин оташ надорад, нест бод! Оташи ишқ аст, к-андар най фитод, Ҷӯшиши ишқ аст, к-андар май фитод. Най ҳарифи ҳар кӣ аз ёре бурид, Пардаҳояш па

Чаро аз ин гулистон гул начинед, Чаро дар кунҷи бекорӣ нишинед? Биёед, эй рафиқон, дарс хонем, Ба бекориву нодонӣ намонем. Ба олам ҳар касе бекор гардад, Ба чашми аҳли олам хор гардад. САДРИДИН АЙНИ