Предыдущая публикация
ҲАЛОЛ...
Ҳикоя.
Жўрақул қаршисидаги харидорга бир қур назар ташлади-да, табақалари катта қилиб очиб қўйилган деразанинг юқори қисмидаги бир қарашда михни эслатувчи темир илгакка осилган қўй гўштидан кеса бошлади. Ёғликкина еридан ажратиб, бир четда турган суякни болта билан чопди-ю, ўйланиб қолди. Қишлоқда ҳа деганда савдо ҳам бўлавермаётганлиги учун бу кетишда тузукроқ фойда қўролмаслигига кўзи етди. Яхшиси тарозидан “уради”. Олувчи соддагина кишига ўхшайди, сезиб ўтирибдими.
— Беш кило дедингиз а? — деди у тузуккина гўштни “бир ёқли” қилар экан.
— Ҳа, шунча, — кутиб қолган ҳаридор сесканди. Чўнтагидан рўмолчасини чиқариб, пешонасидаги терни артди-ю, тағин гап бошлади. — Шу денг, уч-тўртта одам чақириб, уйда эҳсон қилмоқчи эдим...
— Яхши қиласиз, ўзи ҳар-ҳар замонда қилиб туриш керак шунақа нарсалар ҳам.
— Қурбон ҳайити яқин, аслида жонлиқ сўйишни ният қилгандим-у, ҳалиги томондан жиндек қийналиб қолдим-да.
— Шуям ҳарна-да ака, Худони берганидан қўймасин. Муҳими кўнгилдагиси.
— Тўғри айтасиз, — у елим халтага ўралган гўштни олар екан, йўлнинг нариги бетидаги дўконга имлади, — Яна ул-бул олай, ҳар ҳолда дастурхон қуруқ бўлмасин.
— Ҳа майли, бемалол, келиб туринг ака.
— Раҳмат, бор бўлинг.
Қушхонага яна сукунат чўкди. Визиллаб, тиним билмаётган арилар учиб келиб ўзини гўштга уради. Жўрақул бояги киши кириб кетган дўконга бир муддат кўз тикиб турди-да, “Ҳиҳ, топгани уч сўм пул-у, яна еҳсон қилармиш”, деди энсаси қотиб.
Кўп ўтмай гўшт кўтарган киши дўкондан чиқдиб, шу томонга шаҳд билан юриб кела бошлади. У ердан ҳеч нима сотиб олмаган шекилли, қўлида бояги елим халтадан бошқа нарса кўринмади.
Жўрақулнинг юрагига ғулғула кирди. “Бу, қурғур, дўкончининг тарозисида ўлчаб кўрди шекилли, йўқса тағин нима иши бор менда”, деб уйлади йўлдан шошиб ўтиб келаётган кишига қараганча. Ўзича миясида ҳар-хил баҳоналарни пишитиб қўйди.
— Бир нарсани унутган эканман, — деди у ҳали яқинига келиб улгурмаган кишига қарата баланд оҳангда.
Талмовсираганча пастдан боя “уриб қўйганини” олиб, шошиб ўрай кетди. “Жа-а ҳақини бериб қўймайди булар. Бир тийинни устида умбалоқ ошади ҳа десанг”, деди ҳаёлида.
— Ҳалол луқма яхши-да.., — киши шошиб келгани учун оғзини катта-катта очиб нафас ростлади.
Жўрақулнинг асаби қўзиди.
— Кечирасиз, мендан ўтибди, ёдимдан кўтарилган экан.
— Қўйинг-э, нега ундай дейсиз, аслида мен узр сўрагани келдим. Пул беришни унутган эканман, мана, олинг!..
Шаҳзод ЭРГАШАЛИЕВ.
Следующая публикация
Комментарии 1