Предыдущая публикация
Մերոնք
Նորահայտ փաստեր ՆԺԴԵՀԻ մասին ․ նրա թոռնուհի ԳՈՀԱՐԻՆԵ ՏՐԴԱՏՅԱՆԻ հուշերից
1
«Հայաստանից հեռանալիս հետս եմ առել Արաքսի հայկական ափում զինվորներիս կողմից զարնված վագրի մորթին` իմ միակ վարձատրությունը, Ջավալ փաշայի դաշույնը` իմ միակ պատերազմական ավարը, պարտություն չտեսած Սյունյաց դրոշակը, թող դա դրվի կրծքիս վրա գերեզմանիս մեջ, և մի հին Հայկազյան բառարան, իմ միակ մխիթարանքը տարագրանքի մեջ»: ԳԱՐԵԳԻՆ ՆԺԴԵՀ
Ես ոչինչ չգիտեի պապիկիս մասին, դա իմ ողբերգությունն էր:
Միշտ լսել եմ` ֆաշիստի թոռ, մայրիկիս համար` ազգի դավաճանի երեխա:
Սարսափելի բան էր:
Պատկերացրեք` ես էլ էի այդպես կարծում, մյուսների պես գիտեի, թե իմ պապը դավաճան է եղել:
Մտածում էի, ինչու է այդպես, ինչու իմ ու խեղճ մորս բախտը չի բերել:
Եվ միայն 1981թ. զգացի, թե ինչքան եմ սխալվել:
Փարիզ էի մեկնում հյուրախաղերի, Սունդուկյանի թատրոնի դերասան Լորենց Առուշանյանը ականջիս փսփսաց, թե` ուզո՞ւմ ես պապիդ մասին մի երգ երգեմ, ու հենց ինքնաթիռի մեջ սկսեց երգել, հետո էլ ասաց` գիտես, ինչ պապ ես ունեցել, նրա մասին գիրք ունեմ, որ վերադառնանք, կտամ կկարդաս:
Այդ գիրքը կարդացի, տվեցի մայրս էլ կարդաց, հուզվեց:
Նրան հարցրի` հանգստացա՞ր, հայրիկիդ մասին այսպիսի դրական գնահատականներ էլ են տվել:
Արևմտահայերենով գրված գրքի միջոցով ծանոթացա Նժդեհին ու միանգամից տարվեցի նրանով` որպես հասարակական-պետական գործիչ, մեծ մտածող ու հայրենասեր:
Իսկ 1988թ. արդեն նախկին սխալ զգացմունքներիս փոխարինելու եկավ հպարտության զգացումը:
1988թ. իմ առաջին բեմադրությունն էր Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում, մայրս էլ հիվանդանոցում էր, ու ես անընդհատ վազքի մեջ էի:
Ուտելիք վերցրած արագ-արագ գնում էի նրա մոտ:
Ինչպես հիշում եք, այն ժամանակ քաղաքում շիլաշփոթ էր, միտինգներ էին, մարդիկ անցնում էին տարբեր ցուցապաստառներով:
Օպերայի մոտով անցնելիս հանկարծ մի նկար տեսա, ինչ-որ ծանոթ բան զգացի, չգիտես ինչու, մոտեցա այդ նկարը բռնած երիտասարդին, հարցրի` ո՞ւմ նկարն է:
Այդ տղան մի տեսակ զայրացած նայեց վրաս, պատասխանեց` դու հա՞յ ես, Նժդեհին ինչպե՞ս չես ճանաչում:
Այնպես «շմփացրեց» երեսիս, որ անակնկալի եկա, ինքն էլ շրջվեց ու արհամարհանքով գնաց:
Արագ-արագ հասա հիվանդանոց, մայրիկիս ուրախ-ուրախ ասացի, մա՛մ, հորդ նկարները արդեն տանում են փողոցներով, գիտե՞ս:
Մայրս միայն տխուր ժպտաց…
/շարունակելի/
Следующая публикация
Комментарии 3