որովհետև միայն մայրս գիտի, որ ես մարդ եմ: Մյուսները ինձ տեսնում են կամ որպես Աստված, կամ Սատանա: «Կներես, մամ, որ քեզ էս վիճակի մեջ գցեցի»: Անցանք առաջ: Հիմա դառնամ էս լակոտին, որը իմ ահաբեկիչն է: Շարքային լակոտ է, հավանաբար նրանցից, ով ծիրանի ծառն ընկույզի ծառից չի տարբերում: Հավանաբար նրանցից, ում սիրած աղջիկը ուրիշի ծոցում է տաքանում: «Վախեցած ես երևում, ախպեր ջան: Նախքան էս գործին անցնելը գոնե քիթդ սրբեիր, փսլնքոտ»: Մեր ուշքն ու մի՛տքը թուրքն էր. տարվեցինք նրանով և մոռացանք ամենակարևոր բանը` թուրքը ոչ թե ազգի տեսակ է, այլ մարդու տեսակ: Թուրք կա ֆրանսիացիների մեջ, չինացիների մեջ, շվեդների մեջ ու նաև… ցավոք, մեր մեջ: Էս լակոտի մտքով չանցնի՞, թե իրենից վախենում եմ: «Արա, ես, ինչպես և դու, միայն ինձնից եմ վախենում»: Ավտոմատը, որի փողը ուղղված է քունքիս, ոնց որ թե ռուսներից թռցրածներից է: Համբոյի օպերացիան էր… ո՞նց է ընկել սրա ձեռքը: Էդ զենքերով մենք Մարտակերտը վերցրինք: Ասա դու էդ զենքի քաղցրությունը տեսե՞լ ես, գիտե՞ս ինչ տղերքի ձեռքով է անցել, տերերից քանի՞սը կան, քանիսը չկան… Համբոյին ճանաչո՞ւմ ես: Նա քեզ ծնկների վրա կխաղացներ, քեզ պաղպաղակ կառներ, մեկ-մեկ էլ ականջներդ կքաշեր: Ամեն ինչ նախատեսել էի, բացի դավաճանությունը: Ինձ թվում էր` էդ ախտը մնացել է պատմության մեջ: Եթե էս տխմարը ձգանը քաշի, թուրքը կասի. «Էս հայերին իզուր ենք կոտորում, թողնենք թող իրենք իրենց վերջը տան»: Չէ, ոնց երևում է, էս իմ ահաբեկիչը ինքն է ահաբեկված: Վախից սփրթնել է: Լավ գործ է բռնել. մի ձգան քաշելով իր անունը գրում է իմ անվան կողքին: Իմ մեջ լցված պատմությունն է ափսոս ։ Էնտեղ նաև էն մարդկանց անունները կան, որոնք կյանքով իմ ստրուկներն էին, մահով ուզում են ինձ իշխել: Քնից զարթնողը ինձ ասում էր. «Քո ինչի՞ն է պետք իշխանությունը»: Ախր ո՞նց ասեմ, որ հասկանաք: Դանակը խփեմ սրտիս մեջ, էնտեղից էնքան ձեն դուրս կգա, որ ձեր հարցը իմ պատասխանից ներում կխնդրի: Ասում են` էս հարցում սխալ եմ եղել, էն հարցում ճիշտ եմ եղել: Իմ սխալի արդյունքը իմ սպանությունը կլինի, իմ ճշտի արդյունքը` երկիրը, որ ձեզ եմ թողնելու:
ՎԱԶԳԵՆ ՍԱՐԳՍՅԱՆ, «Մեկ վայրկյան» պատմվածքից🤔🤔🤔😭😭🇦🇲🇦🇲🇦🇲💔💔💔
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1