Баёз Хазиний

Жаҳони бевафодин охири бир кун кетар бордур, Бу дунё бир работ, ҳар ким қўнуб бир-бир ўтар бордур. Ишонма боғу роғинг, молу мулку тахту бахтингга, Қуёшдин ибрат олғил, турмайпн охир ботар бордур. Агар минг йил умр кўрсанг, жаҳонға подшо бўлсанг, Бўлуб хоки мазаллат, гўр аросида ётар бордур. Ибодат айлағил тангриға доим, ухламай тунлар, Имонингни саломат элтгали неча хатар бордур. Йигитлик даврини сургил, қариб тоат қилурсан деб, Савобингға худо муҳтож эмас, деб ўргатар бордур. Ҳазиний, бандаликда, бас юрурсан бехабар, ғофил, «Кироман котибайн»ким хайру шаррингни битар бордур.