Предыдущая публикация
Ես քեզ սիրել եմ, չեմ ատի երբեք...
Գուցե կարոտից հաճախ խենթանամ,
Գուցե թե ցավից հաճախ չարանամ,
Գուցե երբեմն էլ բախտս անիծեմ
Ու մենության մեջ հառաչեմ ու լամ:
Կռիվ տամ անվերջ քո ստվերի
Հետ ու հանգստանամ:
Բայց հաստատ գիտեմ,
Որ երբեք-երբեք ես քեզ չեմ ատի.
Ինչքան էլ բախտը մեզ
Կյանքի տարբեր ափերը նետի:
Ինչպե՞ս կարող եմ արևը ատել,
Եթե հեռվից էլ նա լույս է
Տալիս ու ջերմացնում:
Ինչպե՞ս կարող եմ ես օդը ատել,
Եթե չեմ տեսնում, բայց
Ախր նա է ինձ կյանք պարգևում:
Ինչպես կարող եմ երկինքը ատել
Ինչ է թե նրան երբեք չեմ հասնում,
Բայց ախր ես իմ ջինջ անուրջներում
Կապույտ երկնքից երբեք չեմ իջնում:
Ինչպե՞ս կարող եմ ինքս ինձ ատել.
Չէ որ իմ հոգում ես ամբողջովին
Հենց քեզ եմ կրում:
Հիմա հասկացա՞ր.
Կյանքը ինչքան էլ որ մեզ բաժանի,
ՈՒմ որ սիրել ես.
Երբեք ու երբեք հոգիդ չի ատի:
Սիլվա Գուլանյան
Следующая публикация
Нет комментариев