Узлятайце высока, мае думы і мары,          

За маёвую квецень, у жытнёвы прасцяг, –

Каб ніякае гора не змагло вас ахмарыць,

Каб паверыць мне ў вечнасць і мудрасць жыцця...

Каб нікуды надзея мая не зляцела          

І давала мне сілы тварыць і любіць,  

Каб я годна Радзіму святую апела

І свяшчэннасць яе жыватворных крыніц.

Праз пакаленні і стагоддзі,

У час цяжкі і ў добры  час –

Я буду, людзі, зноў прыходзіць,

Вяртацца буду я да вас.

Бо мне патрэбна ведаць будзе,

Як склаўся ў кожнага з вас лёс,

Каб не спазніцца, не змарудзіць –

Сагрэць вам сэрцайкі ў мароз.

І ў час цяжкіх выпрабаванняў

Гаючым словам падтрымаць,

Каб наша кожнае спатканне

Змагло нам песняй загучаць...

Я буду сонцам усміхацца,

А ў ночы зоркамі мігцець,

Дажджом упору пралівацца,

Каб вашым травам зелянець,

Каб жытам колас наліваўся,

Шумеў зялёны ў полі дуб...

Хачу, каб кожны расспяваўся,

Не так вучым

Мы да хлусні занадта здатны –

Падманем – вокам не міргнем…

Калі спытае сын у таты:

– Татуля, дзе ты ўзяў мяне?

– О, – скажам, – сына мне такога

На крылах бусел сам прынёс! –

Заззяе тварык у малога:

На дзіва ж выпаў добры лёс!

Ён пабыжыць глядзець на неба –

Не зразумее, што хлусня.

Чаму ж не скажам так, як трэба:

“Анёлам, сын!” – замест бусла?

Чаму ж яшчэ не дабаўляем                

Пра святасць веры, Божы Дух?

Апоры ў старасці чакаем –

Дзяцей не вучым з Богам ўдвух.

У кожнага свой лёс, і здольнасці,
і талент.

Нам Бог дае жыццё, і долю, і
любоў.

Пакуль яно цвіце, пакуль душа
спявае –

Не згасне ў грудзях жар, не
паастыне кроў.

Дык дзякуйце таму чароўнаму
імгненню,

Калі крылаты спеў сягае аж да
зор.

Маліцеся, каб ён наступным
пакаленням

Служыў і саграваў, бы вогнішча
касцёр.

У кожнага свой лёс, і здольнасці,
і талент,

І галасы свае, нібы ў святых
званіц…

Я сёння ад душы віншую Вас,
вітаю!

Хай песняю жыццё Вам хораша
звініць!