Սիրո չափն անվերջությունն է

Այս աշխարհը շուկա է մի, Վաճառվում է ինչ որ ասես։ Ես կանգնել եմ անհուսորեն՝ Գրպանով ծակ ու հյուրի պես։ Ոչ առաջ եմ ուզում քայլել, Եվ ոչ էլ՝ հետ, չէ՛, մունջ եմ ես... Գութն ու խիղճը այս շուկայում Վաճառվում է փամփուշտի հետ.... Ավիկ Դերենց

Տառապանքի մութ վիհերում, Ոչ արև կա,ոչ էլ լույս Դեգերումի հավերժ ճամփան Խափուսիկ է ու անհույս... Նարե Մար

Հազարավոր մարդիկ կտրտում են չարի ճյուղերը, բայց չկա մեկը, ով արմատին կհարվածի… Հենրի Դեյվիդ Թորո

Թունավոր բառերը հոգի´ են խարխլում... թևատո՜ւմ... հուսալքո՜ւմ...    ու... ...ու ժամանա´կ է պետք... ժամանակ է պետք ո´չ թե սթափվելու, այլ ոտքի կանգնելու համար, ինքդ քեզ վերագտնելու համար... հե´շտ է հարվածելը, հե´շտ է թունավորելը... Ամենադժվարը`  ՄԱՐԴ ՄՆԱԼՆ Է .........  Պատահում է՝ լռում ես: Իսկ երբ լռում ես, շատերը մտածում են , թե ասելիք չունես, թե բառադարակդ դատարկության է մատնված ու կյանքից ոչի´նչ չես հասկանում։ Մարդիկ սովոր են սու՛ր խայթոցներով հոգուդ մատուռը քարուքանդ անեն, իսկ լեզվից ժայթքող թույնով էլ սրտիդ ճրագալո´ւյսը հանգցնեն... Պարզապես լռո´ւմ ես, որ արևդ չստվերվի , որ բանտված աղոթքներիդ համար գոնե լույսը հասանելի´ լինի... Մարդիկ քարուքանդ արեցին այս աշխարհը, իսկ ես` մի պտղունց ժպիտ գողացա ու իմ աշխարհ տարա... Այն իմ հոգու ծալքերում եմ թաքցրել ու բո՜ւռ-բո՜ւռ բաշխում եմ նրանց... իմ հոգին դրանով է թևո՜ւմ , դրանով եմ ապրո՜ւմ , դրանով եմ սնվո՜ւմ: Թե չէ հիմա սպառվա՜ծ կլինեի, խռովա՜ծ կլինեի, աշխարհից` երես թեքա՜ծ կլինեի... Իմ աշխարհն ուրի՜շ է, իմ աշխարհում հիմա արև է ` ա´րև եմ նկարել... Այդպես ճի´շտ է ապրելը։ Արևս մի´ ստվերեք, մարդի՜կ , ցավո՜տ է շատ........... Նարե Մար ( հեղինակային)

ԻՄ ՍՐՏԻ ԳԱՐՈՒՆ Ահա ծաղկել է նորից բալենին, Սրտիս բերել է մի չքնաղ գարուն, Նոր հույս է տալիս անվերջ իմ սրտին, Որ հյուսեմ քաղցր սիրո պատմություն։ Փոքրիկ է դեռ նա բայց սիրուն տեսքով, Լցվում է կյանքս մի նոր իմաստով, Ասե'ս ես էլ եմ նորից մանկանում, Նրա տեսքին եմ միշտ սիրահարվում։ Անվերջ գնում եմ դեպի մանկություն, Հիշում օրերը պատանեկության, Պապս պատմում էր մի նոր պատմություն, Որ պահեմ սրտիս խորքում հավիտյան։ Չքնաղ է տեսքդ իմ ընկեր` միակ, Քեզ հետ ապրել եմ ես ամբողջ մի կյանք, Քեզ հետ կիսվել եմ ես հազար գաղտնիք, Հոգուս գարունն ես իմ քնքուշ ծաղիկ։ Դու իմ քնքշություն իմ հեքիաթ անգին, Գարուն ես բերում անվերջ իմ սրտին, Քեզ միշտ նայում եմ սեր ապրում նորից, Ասե'ս նոր հույս ես տալիս ինձ հեռվից։ ՄԿՐՏԻ

Ուզում եմ այսօր ձեր օրը լցնել հայրերին նվիրված պոեզիայով, որից մեկը նվիրված է իմ շատ սիրելի, իմ հոգու երգիչ՝ ԴԱՎԻԹ ԱՄԱԼՅԱՆԻՆ և իր հերոս որդուն՝ ՎԱՐԴԱՆ ԱՄԱԼՅԱՆԻՆ, որ շատ չձանձրանաք մյուսը վաղը կտեղադրեմ... ---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.---.--- ՆԵՐԻՐ ԻՆՁ ՀԱՅՐԻԿ Եվ ամեն անգամ քայլերդ մոլոր Գիտեմ, բերում են քեզ եռաբլուր, Որտեղ ննջում են հերոսները լուռ: Ներիր ինձ հայրիկ, որ գինուդ գավին Այսքան դառնություն ու ցավ եմ խառնել... Երբ ես ծնվեցի, դու իմ անունը Վարդան դրեցիր Եվ հայրենիքին զինվոր կարգեցիր, Արցախը կանչեց Եվ ես քեզ համար ամենաթանկը, Իմ միակ կյանքը Հանուն Արցախի նվեր տվեցի: Կյանքս տվեցի, որ Արցախն ապրի Եվ հարատևի ազատ ու անկախ, Բայց այնքան

Այս երեխան` ազգությամբ Ռուս է: երեկոյան ժամը 6-ի կողմերը, իր հոր ու փոքրիկ քրոջ հետ փողոցում զբոսնում էր: Այն մայթին` որտեղ իրենք էին պտտվում, նույն մայթին կանգնած էի և ես: Իմ և իրենց արանքով՝ վերևից, մայթի մեջտեղով մի 35-ից 40 տարեկան տղամարդ (յեքա էշ) էր իջնում, ծխախոտի տուփը բացելով: Բացեց տուփը, իսկ տուփի վրայի ցելոֆոնն ու ներսի ֆոլգեն` գցեց գետնին ու անցավ: Այս երեխան նկատեց դա, ետ վազեց, գետնից վերցրեց այն ու գցեց աղբամանը: (Ես նայում էի ուշադիր, ու երբ երեխան շրջվեց, ես արդեն հասկացա ինչի համար ետ դարձավ, և ինչ է պատրաստվում անել, ֆոտոխցիկս արդեն արագ ուղղել էի դեպի իրեն, եզրակացրածս պահը որսալու համար...:) Գիտե՞ք ինչ կա` Հայեր, սա առաջին դեպքը չէ՝ որ ես նկատում եմ: Հարյուրավոր նման

Համոն ծանր էր: Արդեն հեռախոսին չէր պատասխանում: Իմացա, որ դաղձի ծաղիկ է ուզել, ասել է` մենակ մեր դաղձի ծաղիկը շունչս կբացի... Էդ տեսակ դաղձը` իր սիրուն, բուրավետ ծաղիկներով, Շամբի լանջերին է աճում: Ոտքով վազելով, շունչս կտրելով, հասա Շամբ, աղջիկս էնտեղ էր ապրում: Միասին ընկանք սարերը, դաղձի ծաղիկներ հավաքեցինք: Սիրտս անհանգիստ-շտապում էր, քիչ էր մնում կոկորդիցս դուրս թռչեր: Աղջկաս` Անուշին ասացի` Անուշ, Համոյիս որ մի բան պատահի, իմացիր, մերդ մեռնելու է...Էհ, մարդուս ճակատը շատ պինդ է, ամեն ցավի դիմանում է: Տեսա հետեւիցս Սիսիանի նախկին քաղաքապետի մեքենան Շամբ է եկել: Սիրտս ահ ընկավ, լացուկոծս դրեցի: Քաղաքապետը հանգստացրեց, ասաց` Հասմիկ մորքուր, Համոն ողջ է, բայց մենք էլ ենք ուզում գնալ, տե

Ծերանոցում տխուր իրարանցում էր, մահացել էր վարպետ Սղոմոնը։ Մի անկյունում հավաքված մարդիկ փորձում էին մխիթարել հաստատության երիտասարդ բժշկուհուն՝ Սառային, ով արցունքն աչքերին պատմում էր․ -Տաս տարի առաջ սկսեցի իմ պարտականությունն այս հաստատությունում։ Այստեղ յոթանասունհինգ տարեկան մի տղամարդ կար, անունը Սողոմոն էր: Նա անընդհատ մենակ էր, միշտ ջղային։ Բոլորը ատում էին Սողոմոնին։ Ասում էին՝ մեռնի, որ փրկվենք... Մի քանի գիշեր ականատես եղա նրա լուռ արցունքներին։ Ուզում էի մի բան անել, բայց չկարողացա մոտենալ նրան։ Վերջապես մի օր կարողացա «ընկերանալ»։ Երկար ու ձիգ ամիսների ընթացքում իմացա, որ որդիները նրանից խլել են ունեցվածքը և շատ անգամներ էլ ծեծել են։ Խեղճ մարդն ընկնում է ճահիճը, երբ նրա կինը անց