Սիրո չափն անվերջությունն է

Բարի լույս։ Բարի օր: Ինչ գեղեցիկ ձմեռը: Հրաշքով...լցված Ի վերջո, դրա մասին ամեն ինչ առասպելական է: Ձմռանը շատ հեշտ է հավատալ հեքիաթին։ Պարզապես երջանիկ եղեք առանց պատճառի:

Անհոգ ,անտարբեր կյանք չեմ փափագել Եվ չեմ էլ ձգտել հեշտ վայելքների, Բայց հիմա մի ջերմ խոսքի պապակել, Եվ ինձ զգում եմ թալանված, թերի։ Թե կյանքը հող է , Ես հերկվորն էի Ուրեմն հերկս լավ չեմ կատարել Որ այսպես բերքս քիչ եղավ էլի Կամ լավ չեմ պահել՝ քամին է տարել։ Ու տրտմահուշիկ օրերիս գերի՝ Փնտրում եմ հիմա մի շոյող հայացք , Թե ու՞մ և ինչու՞ ասում եմ՝ ների՛ր, Ուզում եմ տեսնել ժպիտ ու հիացք ։ Ուզում եմ մեկը..... ինձ ժպտա անկեղծ, Ինձ համար գարնան մանուշակ բերի, Որ Ես չզգամ ինձ մենավոր ու խեղճ , Եվ ոչ ոք չասի՝ 《 Ոչի՛նչ , համբերի՛ր》

Բարի լույս սիրելի հայրենակիցներ

Քուն ես դու մտնում Քուն ես դու մտնում այսօր միայնակ, Իսկ ես անքուն եմ՝ տանջված ու մենակ, Տեսնում ես երազ՝ քաղցր ու անուշ, Իսկ իմ երազները՝ դարձել են հուշ։ Ժպտում ես այսօր նազանքով քո հեզ, Իսկ ես թախծոտ եմ՝ կարոտում եմ քեզ, Ժպտում ես քնքուշ , բայց ոչ ինձ համար, ՈՒղին մեզ կապող պատել է խավար... Քայլում ես այգով՝ լուռ քո մտքերով, Գրկում է քամին քեզ՝ անհուն սիրով, Իսկ ես նստել եմ ուռենու տակին, Որ լացով իր անուշ ,բուժի իմ հոգին։ ՈՒ այսպես՝ անդադար, չունենք մենք դադար, Փորձում ենք փախչել՝ մեր սիրուց տկար, Խաբում ենք անվերջ ինքներս մեզ, Ասելով՝ հավետ չեմ սիրի էլ քեզ։ Նույն գիշերն է թախծոտ՝ մտնում ես դու քուն, Իսկ իմ հոգում՝ բիրտ ցավ է անհուն, Նստել եմ թախծոտ ուռենու տակին, Խնդրում եմ Աստծո