Хотенчицкая сш...Её учителя и ученики.

Во вкусе не откажешь.

З майго дзённіка. Ліпень яшчэ на суткі вяртаецца. А я ўжо падумаў, што ён канчаткова здрадзіў сабе, падарваў сваю рэпутацыю самага гарачага месяца лета. Тры дні апошніх дваццатых чыслаў ліпеня былі сапраўдным катаклізмам. Такой сілы працяглага ветра, такіх працяглых атмасферных ападкаў наўрад ці хто з старажылаў памятае на сваім вяку. Вучоные сцвярджаюць, што ў будучым такіе катаклізмы ў Беларусі будут адбывацца часцей. Некаторые нават прадказваюць, што народы будуць ваяваць між сабой за годные кліматычные ўмовы для жыцця. Толькі дзе яны будуць гэтые годные ўмовы для жыцця, калі чалавецтва Зямлі сваімі рукамі стварае планетны парнік? І фортачкі ў ім не зробіш.

З майго дзённіка. " Тваё радыё ніяк не нагаворыцца. Учора мала яму было дня, дык яшчэ ноччу балбатала", -- так суседка, убачыўшы мяне на двары раніцай, прывіталася са мной. Заўсёды захапляюся яе гумарам. Але сёння яна мела рацыю. Гэта ж я ўчора вечарам забыўся выключыць кітайскі прымач, які я ўладкаваў на паветцы пад страхой. Ён даўно валяўся на гарышчы, ужо ніякія радыёстанцыі не прымаў, акрамя беларускага радыё 1. Маё радыё нікому не перашкаджае, як і ўвогуле любое другое. Хочаш -- слухай, не падабаецца -- выключы. На маім жыцці радыё вельмі змянілася. Маю на ўвазе тое, што трансліруецца па радыё. Цяпер у гарадах эфір запаланілі FM радыёстанцыі. Кожны чалавек мае магчымасць слухаць тое, што яму падабаецца. Радыё з агітацыйна- прапагандысцкімі перадачамі становіцца амаль анахранізмам. Успомніўся жарт пра савецкае радыё паэта-сатырыка Эміля Кроткага: "Радио будит мысль. Даже в те часы, когда очень хочется спать". Сёння чалавек хоча атрымліваць ад радыё бадзёрасць, добры настрой Вось так для мяне пачаўся трыццаты тыдзень года. Хочацца, каб ён быў добрым і бадзёрым.

Во вкусе не откажешь.

З майго дзённіка. Калісьці нямецкі і амерыканскі вучоны фізік-тэарэтык Альберт Эйнштейн сказаў: "Опасаюсь, что обязательно наступит день, когда технологии превзойдут простое человеческое общение. Тогда мир получит поколение идиотов". Ужо сёння можна канстатаваць, што камп'ютарные тэхналогіі вельмі паўплывалі на чалавечые зносіны, на сувязь між людзьмі ў адмоўны бок, на жаль. Напішы мне, напішы... Цяпер ніхто ўжо не звяртаецца з такой просьбай да сваіх сяброў, каханых і родных. Цяпер словы замянілі смайлікамі. Ні кірыліца, ні лацінка, ні кітайскіе іерогліфы. Адным словам -- рэбусы. І як іх можна расшыфроўваць? А як смайлікамі можна перадаць пачуцці Таццяны ў пісьме да Анегіна? ..."Другой!.. Нет, никому на свете Не отдала бы сердца я! То в вышнем суждено совете… То воля неба: я твоя; Вся жизнь моя была залогом Свиданья верного с тобой; Я знаю, ты мне послан богом, До гроба ты хранитель мой…" Можа хто з моладзі паспрабуе смайлікамі прызнацца ў каханні так, як гэта зрабіла Таццяна. Цікава было б паглядзець (прачытаць немагчыма) на гэтае "сачыненне."

З майго дзённіка. Два дні таму ў мяне, згодна з пашпартам, быў дзень нараджэння. Пра гэты дзень я хацеў бы забыцца, але родные мне людзі заўсёды ў гэты дзень віншуюць мяне і тым самым напамінаюць, што ўжо 78 разоў адбываліся такіе віншаванні. А я сумую. Думаю: а колькі такіх віншаванняў яшчэ будзе? Пяць? Два? Ці можа гэта будзе апошнім? І я папрасіў сваіх родных, каб больш мяне не віншавалі з днём нараджэння. Хіба толькі праз два гады з юбілеем павіншаваць можна. Многа віншаванняў было і ад віртуальных сяброў. Дзякую ўсім. Некалі Рыгор Барадулін напісаў, ці можа гаварыў, што пакуль збіраўся жыць, жыццё прайшло. Так, штосьці прайшло, але ж пакуль чалавек жыве штосьці яшчэ будзе адбывацца наперадзе. Буду жыць.

З майго дзённіка. Сёння ў краіне адзначаецца Дзень медыцынскага работніка. Людзі, якія працуюць у медыцыне, заслугоўваюць найвялікшай пашаны. Яны па-сапраўднаму дапамагаюць кожнаму чалавеку ў цяжкі для яго час. 72 гады назад мяне выратаваў ад смерці звычайны доктар пасялковай бальніцы ў мястэчку Шаршуны. Цяпер гэта аграгарадок у Мінскім раёне. Калі я пісаў успаміны пра гэты выпадак, я ніяк не мог успомніць прозвішча таго доктара, хаця бацькі усё жыццё помнілі яго і называлі мне прозвішча. І толькі дзякуючы брату, вечная яму памяць, я магу сёння назваць прозвішча доктара -- Гладкі. Жыццё яшчэ некалькі разоў аддавала мяне ў рукі дактароў. Ніякімі словамі немагчыма выказаць падзяку медыцынскім работнікам. Ім трэба выплачваць самые высокіе заробкі, якія ёсць сёння ў краіне. Але ж... Чыноўнікі нашы могуць дапамагаць толькі словамі. А вось падзяка людзей часта носіць матэрыяльны складнік. І гэта не трэба асуджаць і не трэба гэтага саромецца. Са святам вас, дарагія нашы медыкі!

Во вкусе не откажешь.

З майго дзённіка. Даўно не звяртаўся да дзённіка. Летам заўсёды ёсць занятак на прысядзібнай тэрыторыі. Але сёння нядзеля 9 чэрвеня, дзень не для працы, і тым больш немагчыма загараць на сонцы, так як яго сёння няма. Поўдзень, церушыць невялікі дожджык, на градусніку + 14. Для амаль сярэдзіны чэрвеня холадна. Так што ёсць магчымасць запісаць нейкіе думкі. Яны не вельмі пазітыўные, а тут яшчэ, калі "рыскаў" у інтэрнэце, трапіліся на вочы словы пра страх, які суправаджае чалавека ўсё жыццё, амерыканскага пісьменніка-фантаста Фрэнка Герберта: "Страх убивает разум. Страх – это малая смерть, несущая забвение. Я смотрю в лицо моему страху, я дам ему пройти сквозь меня. И когда он пройдет сквозь меня, я обернусь и посмотрю на тропу страха. Там, где прошел страх, не осталось ничего." Я не ведаю, з якога кантэксту гэтае выслоўе. Можа гэта словы з якога-небудзь літаратурнага твора пісьменніка, але калі гэта меркаванне яго асабістае, тады я не магу з ім пагадзіцца. Без страха чалавек жыць увогуле не можа. Хіба можа чалавек не баяцца трапіць пад колы аўтамабіля, ці зваліцца з якой-небудзь вышыні? На маю думку трэба навучыцца пераадольваць страх. Заўсёды думаць пра бяспеку сваіх дзеянняў.