Предыдущая публикация
Киссаи 5.
Ахлоқи муборизон
Дар набарди «Уҳуд» мубориза бо шиддат идома дошт. Парчами мусулмононро Алӣ (р) ва парчами мушрикинро Абўсаъд ибни Абўталҳа бардошта буд. Абўсаъд вориди набард шуда, бо кибру ғурур садо мекард: Оё касе ҳаст, ки бо ман биҷангад? Ҳеҷ кас посух намедод. Боз гуфт: Оё шумо даъво надоред, ки куштагонатон дар ҷаннат мебошанду куштагони мо дар дўзах, оё ҳеҷ яке аз шумо намехоҳад, ки бо шамшери ман дохили ҷаннат шавад ё ман бо шамшери ў дохили дўзах шавам?!
Алӣ ибни Абўтолиб (р) тоқати шунидани суханони ин мушрикро накарда, бо суръат ба майдони ҳарб шитофт ва ба ў гуфт: Савганд ба Худо, аз ту ҷудо нахоҳам шуд, то ин ки бо шамшерат маро дохили ҷаннат намоӣ ва ё бо шамшерам туро дохили дўзах кунам.
Байни сафҳои размандагон ду нафар ба мубориза пардохтанд ва баъд аз чанд лаҳзаи задухўрд Алӣ (р) зарбае ба ў зад, ки пояш аз бадан ҷудо гашта бар замин афтод ва авраташ намоён шуд. Ў бо тазаррўъ ва хорӣ ба Алӣ (р) гуфт: Аз барои Худо, эй писари амак раҳм кун!
Алӣ (р) ўро ба ҳоли худ гузошт ва аз ў чашм пўшид. Паёмбар (с) ин ҳолатро дида такбир гуфт.
Дўстони Алӣ (р) аз ў пурсиданд: Барои чӣ ўро накуштед.
Алӣ (р) гуфт: Авраташ намоён шуд ва силаи раҳмро васила гирифт.
Следующая публикация
Нет комментариев