Маўкліва – сарамлівая Ядзвіга
Блуканнямі і марамі жыла.
Малілася пры мне ў касцёле ціха
І на мяне глядзела так адна.
Я гаварыў вачамі з ею часта,
Не падыходзіў болей ,чым на крок
І кожны раз пяшчотай чаравала,
Ды ёй сказаць нічога я не мог.
На ветражах іскрылі летуценні ,
Святло нябёс разводзіла свой плёс.
Я стаў бы перад ёю на калені
І вымавіў : “ Ядзвіга ,ты мой лёс”…
Нічога ў нас не вышла і не будзе .
Яна загадка,як ікона мне
Не могуць нас злучыць і тыя людзі,
Што заўважаюць ,як люблю яе.
Ішоў я па слядах за ёю следам,
І ад’язджаў , і пакідаў касцел…
Трывожны дзень то холадам,то ветрам
Мяне агортваў на зімы раздол.
Няма даўно Ядзвігі … Я спазніўся,
Але стаіць перада мной яна…
І толькі Пану-Госпаду маліўся,
Каб да касцела гэтага прышла.
Нязручнасці жыцця прыходзяць самі
І мне не трэба нават іх чакаць.
А што было мінулымі гадамі,
Я толькі буду Богу спявядаць.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев