Саъдии Шерозӣ. Саади. Saadi Shirazi. سعدی

Он ки новак бар дили ман зери чашме мезанад, Қути ҷони Ҳофизаш дар хандаи зери лаб аст.

Саъдиё, дӣ рафту фардо ҳамчунон мавҷуд нест, Дар миёни ину он фурсат шумор имрӯзро.

Саъдӣ, ту мурғи зиракӣ, хубат ба дом овардаам, Мушкил ба даст орад касе монанди ту шаҳбозро.

Саъдиё, дар пойи ҷонон гар ба хидмат сар ниҳӣ, Ҳамчунон узрат бибояд хостан тақсирро.

Саъдӣ, нагуфтамат, ки марав дар каманди ишқ? Тири назар бияфканад Афросиёбро.

Саъдӣ, чу ҷавраш мебарӣ, наздики ӯ дигар марав, Эй бебасар, ман меравам? Ӯ мекашад қуллобро.

Саъдӣ, қалам ба сахтӣ рафтасту некбахтӣ, Пас, ҳар чӣ пешат ояд, гардан бинеҳ қазоро.

Меҳрбонӣ зи ман омӯзу гарам умр намонад, Ба сари турбати Саъдӣ биталаб меҳргиёро.

Дар ин равиш ки туӣ, бар ҳазор чун Саъдӣ Ҷафову ҷавр тавонӣ, вале макун, ёро!

Нагуфтамат, ки ба яғмо равад дилат, Саъдӣ, Чу дил ба ишқ диҳӣ дилбарони яғморо?!