Қиссаҳои ҳаёти

Соли нави мелоди муборак дустони азиз!

Шавҳарам зани баҷоӣ дорад, вале... Салом! Ман як зани дар нимароҳи зиндагӣ зору ҳайрон монда мехоҳам сарнавиштамро ба шумо нақл карда, маслиҳат бипурсам. Ману шавҳарам ҳамдигарро дӯст дошта,бо ишқу муҳаббат оиладор шуда будем, вале тақдир барои марди дӯстдоштаам писар таваллуд карданро ба ман насиб надид. Ҳар дафъаи ҳомиладориам Худоро зорӣ мекардам, ки ба ман як шоҳписар диҳад, аммо боз духтар тавалуд мекардам. Шавҳарам аввалҳо “духтару писар ҳамааш доди Худованд аст” гӯён, маро дилбардорӣ мекард, вале баъди тавлиди духтари сеюмам гоҳ-гоҳ таъна мезадагӣ шуд, ки ту фақат духтар ба дунё меорӣ. Мегуфтам, ки “ҳой мардак, ношукрӣ накунед, охир баъзе одамон ба нохуни пойи фарзанд зоранд, вале Худованд ба онҳо на писар медиҳаду на духтар”, аммо шавҳари духтарбезорам ҳар бори таваллуд карданам қаҳр карда, чанд рӯз ба таваллудхона намеомад ва баъди ба хона баргаштан низ «занак, ту аз духтарзоӣ кай сер мешавӣ?! Ақалан як бача кун!» гуфта, ба дилам неш мезад. Худ ба худ мегуфтам, ки агар Худованд писар ё духтар зоиданро ба ихтиёри худи зан мемонд, якто не, даҳ бача мекардам, вале фарзанд доди Худост, хоҳад медиҳад, нахоҳад не, охир ман чи кор кунам... Хулласи калом, солҳо турнасон гузаштанд ва ман бо умеди ақаллан як писар таваллуд кардан пай дар пай шаш духтари зебои заркокулро ба дунё овардам. Рафта-рафта шавҳарам, ки дар шаҳр кор мекард, баъзан шабҳо ба хона намеомадагӣ шуда монд, вале ҳатто ба гӯшаи хаёлам ҳам намеомад, ки падари фарзандонам бо касе ишқварзӣ мекунад ё шояд зани дигар гирифта бошад. Рӯзе ҷиянам Мафтуна, ки дар корхонаи шавҳарам котиба шуда кор мекард, беҷуръатона гуфт: «Аммаҷон, ҳар рӯз як зани зебо ба назди язнаам меояд. Шумо намедонед, ки он занак кист?» Асабонӣ шуда бошам ҳам, сир бой надода гуфтам: «Ягон шиносашон будагист-дия, аҳамият надеҳ!»  Ду рӯз пас шавҳарам ба хона омад ва ҳисси кунҷкобиям боло гирифта пурсидам: «Мардакҷон, росташро гӯед, шумо ягон бор ба ман хиёнат кардаед ё не?» Рангаш канда бошад ҳам, ҳозирҷавобӣ намуда, гуфт: «Магар зани худам ягон айб дорад, ки аз паси дигар беваҳо давида гардам?!» Дилам аз ин ҷавоби шавҳарам каме ором гирифт, вале ҳамон шаб ба телефони дастии падари бачаҳоям аз рақами ношиносе занг омад. Бедораш кардам. Шавҳарам телефонро гирифта, ба берун баромад. Дилам аз пешомади ногуворе дарак дод ва ноаён аз паси дар гапашро гӯш кардам. «Барои чӣ дар як поси шаб ба ман занг задӣ?! Қариб монда буд, ки занам фаҳмад! Ту характери зани маро намедонӣ, вай чунон зани шаттоҳу бадтол аст, ки дар сарат чормағз мешиканад. Худо накарда асли гапро фаҳмад, балои азимеро ба сари ҳардуямон мебиёрад. Аз ҷак-ҷаки ин занаки серҷоғ кайҳо безор шудаам, вале ҷойи гурез намеёбам. Дасту дилам аз зиндагӣ бо вай хунук шудааст, лекин дигар илоҷ надорам. Духтарҳоям калон шудаанд, агар онҳоро партофта равам, мардум ба ҳолам механданд» мегуфт шавҳарам. Фаҳмидам, ки падари фарзандонам дар шаҳр зани баҷоӣ доштааст. Ҳамон шаб то саҳар гиря кардам, аммо ба касе сир бой надодам. Намедонам чӣ кор кунам? Рашк чунон дилу ҷигарамро месӯзад, ки мехоҳам рафта зани дуюми шавҳарамро пора-пора кунам, вале хотири шаш духтарам боз астағфуриллоҳ мегӯям. Метарсам, ки агар барои дар болои ман зан гирифтанаш бо шавҳарам ҷангу ҷанҷол кунам, ҷавоби маро медиҳад ва духтарҳоям бе падар мешаванд. Хонандагони рӯзгордида, илтимос, ба ман маслиҳат диҳед, чӣ кор кунам? Суроғаашро ёфта, ба сари зани дуюми шавҳарам равам ё ба хотири бе падар нашудани духтарҳоям худамро ба кӯрию карӣ зада гардам? Манзура аз н. Рӯдакӣ 

Эй Очаи ҷон, дилаки ту дард накунад, Ин хонаи гарми ту, Худо, сард накунад, Рӯи сурхи ту, Оча, бувад давлати мо, Ин рӯйи туро Оча, Худо, зард накунад. #Модар

Ё Худоё...

Фарзанди падар хоҳи нахоҳи дигар аст. Бо меҳру муҳаббат ӯ лахти ҷигар аст. Як нусхаи хуби Падару Модари ҷон. Дунёи умед ҳам ба кас болу пар аст.

Шавҳари шаҳрӣ ёфта, бадбахт шудам...

КАЖДУМ ДАР БАҒАЛ Қисми 72... (Идомааш) Бо шунидани суханони охирини Садоқат Холбибиро гӯё якбора барқ зада бошад, ларзид. Ӯ лолу карахт ба Садоқате, ки дар миёни хона рост истода мунтазири ҷавоби модараш буд, нигоҳ карда, чӣ гуфтанашро намедонист. Чашмонашон бо ҳам бархӯрда, ҳарду баробар сар ба зер андохтанд. Ниҳоят, Холбибӣ худро ба даст гирифта пурсид: -Дар бораи васиятномаи падарат ту аз куҷо медонӣ? Падарат на васият кардаасту на чизи дигар. Бечора якбора аз гап монда, тарки ин дунё кард... -Оча, дурӯғ гуфтан ба шумо намезебад ва дурӯғ гуфта ҳам наметавонед. Ман васиятномаи падарамро ёфтам, дар он ҷо ким чӣ хел гапҳо навиштагӣ. Намедонам бовар кунам ё не? Холбибӣ, ки ҳанӯз сарашро мисли хонандаи гунаҳгори мактаб ба поин андохта буд, дубора баргашта ба хона даромад ва ба рӯйи кати хоби Иқбол, ки наздиктар буд, нишаст. Пас, рӯ ба Садоқат оварда гуфт: -Духтарам, ту медонӣ, ки падарат пеш аз маргаш андаке бемори руҳӣ шуда буд ва ҳарчи ки ба забонаш меомад, мегуфту ҳарчиро, ки дилаш хоҳад, ба рӯйи коғаз менавишт... -Оча, боз дурӯғ гуфта истодаед. Падарам ягон хел бемории руҳӣ надоштанд, худатон борҳо гуфта будед, ки калимаи шаҳодат дар даҳон ин дунёро тарк карданд. Беҳтараш гӯед, ки чӣ гап аст… Холбибӣ асабӣ шуда бо ситеза гуфт: -Аввалаш ин ки, чаро ту бе иҷозати ман сандуқчаамро кушодӣ? -Оча, ман онро накушодаам, дар вақти бозии Иқбол ба замин афтода, тамоми чизҳои дар дарунаш буда дар рӯйи хона парешон шуданд. Ман васиятномаи падарамро аз байни ҳамон чизҳои афтида ёфтам. -Канӣ ҳамон коғаз? Садоқат аз ҷояш бархоста сумкачаашро аз мехи девор гирифт ва даҳонашро боз намуда, аз он коғази чорқати зардшудаеро берун оварду ба модараш дароз кард. Баробари ба даст гирифтани варақ Холбибӣ дигар тоқат карда натавониста инони гиряро сад дод. Аввал китфони пиронаи харобаш дар зери куртаи тунук ба ларзидан сар карданд, баъд ҳунгосзанон гиря кардан гирифт. Садоқат камзулчаи модарашро аз либосовезак гирифта ба китфи ӯ партофт ва аз болои он бо ду даст Холбибиро оғӯш карда дар бехи гӯшаш пичиррос зад: -Модарҷон, дар он коғаз чизе навишта шудааст ё не, барои ман фарқ надорад. Ту ягона модарам ҳастӣ ва ман ягона духтари ту... Холбибӣ бо шунидани ин суханон боз ҳам баландтар гиря карда, духтарашро ба канораш гирифт ва бо садои гиряолуд гуфт: -Маро мебахшӣ, духтарҷон. Ин гуноҳи ман, ки то имрӯз ба ту чизе нагуфтам. Раҳматии падарат гуфта буд, ки ҳақиқати ҳолро баъд аз ба шавҳар баромаданат ба ту гӯям, аммо дили сабилмондаам нашуд, ки дар хушбахттарин рӯзҳои зиндагиат туро хафа кунам. Натиҷааш ҳамин шуд, ки дар ҳамин рӯзҳои бади ҳаётат аз ҳақиқат огоҳ шуда, боз як зарбаи сахти рӯҳӣ бигирӣ… Ман туро таваллуд накарда бошам ҳам, аз як ё дурӯзагиат калон кардаам. Дар солҳои ҷанг бароят бо азобе падари раҳматиат шир ёфта меомад. Вақте ки одамонро дар сари роҳ барои як нон кушта мепартофтанд, бечора дадаат бо ким-кадом роҳҳо бароят ширӣ сунъӣ ёфта меовард, ман бошам, туро нигоҳубин мекардам. Духтарҷон, ту ба падарат гӯри заррин ҳам канӣ, меарзад. Пас аз як моҳи туро ба хона овардан худованд муъҷизаашро нишон дод ва дар синаи ман шир пайдо шуд. Пештар мегуфтанд, ки агар зан ба ягон кӯдак меҳри беандоза пайдо кунад, синааш хушк бошад ҳам, дар он шир пайдо мешавад, вале ман бовар намекардам. Баъди оне ки дар синаи худам шир пайдо шуд, фаҳмидам, ки пирон ин гапро аз таҷрибаи рӯзгор мегуфтаанд. Падари раҳматиат туро бисёр дӯст медошт, чунки худаш туро аз байни обу оташ халос карда буд. Мегуфт, ки баробари ба хона омадани ту баракати хонадон афзун гашта, ҷангҳо бас шуданд ва... ва баъд аз шашмоҳа шуданат дар батнам ҳамин додаракат Фирӯзҷон пайдо шуд. Барои қадами некат падарат туро аз ҷонаш бештар дӯст медошт. Ман намехостам, ки ҳақиқатро фаҳмида аз мо дилхунук шавӣ, вале раҳматӣ падарат мудом мегуфт: «Холбибӣ, ману ту фарзанди мардумро калон кардем ва барои ин моро Худо раҳмат мекунад, аммо ба ӯ баъд аз даромадани ақлаш ҳақиқатро бояд гуфт, вагарна парвардигори олам моро намебахшад. Кӣ медонад, шояд падару модари ҳақиқиашро кофта меёбад...” Васиятномаеро, ки ҳоло ту ба ман додӣ, пас аз маргаш аз зери болишташ ёфтам ва онро пинҳон кардам, то ки тую Фирӯз набинед. Дилам нашуд, ки онро дарронда партоям. Кори Худоро бин, ки он дар ҳамин рӯҳзои шум ба дасти ту афтидааст. Ин аст ҳақиқати ҳол... Як муддат ҳарду дар оғӯши ҳамдигар хомӯш монданд, баъд Садоқат чашмони намнокашро бо нӯги рӯймолаш пок карда, аз рухсораи модараш бӯсид ва гуфт: -Хуб кардӣ оча, ки то ин дам нагуфтӣ! Ҳоло ҳам нагӯй. Ту модари ман ҳастӣ, ба ман дигар ягон падару модар лозим нест. Бигзор додаракам Фирӯз ҳам ин чизро нафаҳмад, ки барояш як зарбаи сахт хоҳад шуд. Ман ӯро ва ӯ маро сахт дӯст медорад, ман намехоҳам, ки байни мо ба қадри як гард ҳам бегонагӣ бошад. Фаҳмидӣ оча? Агар ҳамин тавр накунӣ, ту модари ман нестӣ... Холбибӣ, ки дар чеҳрааш мисли офтоби баъд аз борон андаке нишони хушҳолӣ пайдо шуда буд, гуфт: -Хуб, ҷони оча, акнун, ки худат аз ҳақиқати ҳол огоҳ шудӣ, ихтиёр ба туст, ҳарчи гӯӣ, ман ҳамонро мекунам... Ин дам аз дар Иқбол давон даромада омад ва модару бибиашро дар болои катчаи худ дида гуфт: -Ҳа, шумоён маро берун карда дар болои катчаам хоб карданӣ-мӣ? -Не, ҷонаки ширини ман, мо онро гарму нарм карданием,-ҷавоб дод Холбибӣ. -Бибӣ, бачаҳои ҳамсоя мегӯянд, ки бибии Ҷамилаатро гӯр карда омадӣ, акнун бибӣ надорӣ... -Не, бачаҷон, тую тағои Фирӯзат бибиатро ба он ҷо бурдед, ки андак дам гирад, баъд меояд... -Дадаамро ҳам ба ҳамон ҷо мебарем, вай ҳам камтар дам гирад, баъд ҳардуяшон меоянд, майлаш ? Аз ин суханони Иқболи 4- сола ҳарду як қад париданд ва баробар ба ҳамдигар нигаристанд, вале чӣ ҷавоб доданашонро надониста хомӯш монданд... (Давом дорад ) А Хочи

Фарзанд қувату дармони ҳар як марду зан аст...

БА МАН ЗАНИ БЕЗЕБ ДОДАНД... Ҷавони 24- сола ва сокини шаҳри Хуҷандам. Имсол донишгоҳро хатм мекунам ва ҷои корам тайёр аст. Соҳиби кори сердаромад мешавам, аммо як масъала маро хеле азоб дода истодааст. Ҳамсарамро надида гирифта будам ва ситораҳоямон ҳеҷ рост наомада истодаанд. Келинро падарам аз Исфара ёфтанд. Фикр мекардам, ки бо духтари зебою бомаънӣ хонадор мешавам, вале хато кардам. Арӯсам безеб ва бар замми ин, бисёр чалфас баромад. Ба худаш аҳмият намедиҳад, гӯё арӯс неву тайлоқ бошад, бо як либос ҳам кору бори хонаро мекунаду ҳам мехобад. Худам, ки ҷавони зебою олуфтаам, тоби чунин чалфасиро надорам. Занам аз ягон ҷиҳат ба ман муносиб ва лоиқ нест. Шабҳоро бо азоби алим дар паҳлӯяш саҳар мекунам. Аввалҳо хотири обрӯи волидонамро намуда, тоқат мекардам, вале рафторҳои беақлонаи занам ҷонамро ба лабам расонданд ва билохира ҷойгаҳамро аз ӯ ҷудо кардам, чунки аз бӯи бади даҳону арақи тани чиркинаш дилам беҷо мешуд. Ягон роҳи аз зани бадрӯй ва чиркинакам холос шуданро наёфта, ночор ба редаксия нома навиштам, то бо кӯмаки «Оила» падарамро аз дарди дилам воқиф созам. Падарҷон, то имрӯз ҳар чи кардед, хотири падариатон сабр намудам. Шумо агар мӯр гӯед, мемурам, вале дигар тоқати бо келини ифлосакатон зиндагӣ карданро надорам. Ҳамкурсонам фаҳманд, ки мани олуфта чунин духтари сиёҳҷурдаи чиркинакро ба занӣ гирифтаам, ба ҳолам механданд ва аҷаб нест, ки ба рӯям туф кунанд. Ба хубӣ келини ёфтаатонро ба хонаи модараш бурда монед, дадаҷон. Якравӣ мекарда бошед, дониста монед, ки аз умрам як рӯзи дигар монданашро донам ҳам, ман албатта дар болояш зани дигар мегирам! Манучеҳр 

Қарздор то аз қарз раҳои наёбад кораш барор намегирад. Шайх Муҳаммат Содиқ.