Предыдущая публикация
Байкі дзеда Пархіма.
Мой прадзед Пархім ведаў шмат
цікавых містычных гісторый, удзельнікам якіх часта быў сам. Вось, адна з іх.
Запрасілі мяне аднойчы на свята,
на бліжэйшым хутары. Хутар той стаяў на выспе, а вакол адныя балоты. Добра мы
тады пагулялі на тым свяце. Вырашыў я вярнуцца дадому кароткім шляхам, па
дрыгве, на якой была намошчаная дарожка з бярвенняў. Было вельмі цёмна, але
дарогу я ведаў, таму ішоў проста па памяці. Іду, цёмна, ноч, раптам наперадзе
заўважаю вялікага чорнага ката. Ён то в’ецця каля ног, то паварочваецца, нібыта
паказвае шлях некуды. Я крыху струхнуў, бо адкуль уначы на балоце кот, тым
больш такіх памераў. Думаю, праганю я гэтага ката, падняў палку і кінуў у яго
бок. Раптам, палка вярнулася і прыляцела
акурат мне ў лоб. Ад болю і нечаканасці я заплюшчыў вочы. А калі расплюшчыў, то
ўбачыў наперядзе двухпавярховы панскі палац. Дзверы ў ім былі адчыненыя, у
пакоях гарэла святло, але нікога не было. Зайшоўшы ўнутр палаца, я ўбачыў
сервіраваныя сталы, на якіх было багата ежы на любы густ, а прыборы толькі для
аднаго чалавека. Там жа я заўважыў сурвэткі, з выявай вялікага чорнага ката і
каронай. Добра выпіўшы і паеўшы, я накіраваўся ў пакой, дзе знайшоў вялікі
ложак з мягкімі прасцінамі. Уладкаваўся, і тут жа заснуў. Раніцай прачнуўся ад
холаду і вільгаці. Апынулася, што я ляжу на кочцы галавой, а ўсё астатняе - у
балоце. З шумам у галаве вярнуўся дадому і падумаў, што зусім дапіўся. Які
палац? Якія каты? А калі дома здымаў з сябе прамоклую вопратку, з кішэні выпала
сурветка, з катом і каронай.
Малюнак: Валеры Кастрыцкі
Следующая публикация
Нет комментариев