ՈՐՈԳԱՅԹ

Ի՜նչ շքեղություն, լույսերի հեղե՜ղ
Ներքնահարկերի որմնախորշերում,
Որոնք գայլային լպիրշ աչքերով
Լափում են վաղվա սերմը մեր հոգու:
Հաշիշ են ծխում՝ նենգ ու վավաշոտ,
Պորտապար պարող հայուհու գրկում,
Ամեն մի ճեղքից դյութիչ մի ուռկան
Դժողք ընդերքից կանչում է, տանում...
Տանում, հանում են լույսը մեր աչքի,
Մեզ կուրացնում են օրը ցերեկով,
Եվ մենք անտարբեր անցնում ենք, կարծես
Այդ մեր տունը չէ սատանան պղծում:
Այտեղ մորթվում է մեր հավատամքը,
Մեռնում է ազնիվ սեր ու զգացում,
Ավանդներն այնտեղ անձեռոցիկ են,
Ծախու մարմինն է ձողին գալարվում:
Ծուխը սողում է՝ գժված մուղամից,
Սողոսկում դատարկ հոգին տարփամոլ,
Այտեղ սկիզբը ավարտ է, վախճան,
Անդարձ կորստի որոգայթներում...
...Դրսում խաղաղ է կյանքն առաջվա պես,
Սակայն ոտքիս տակ հողն է երերում,
Գունեղ լույսերը թակարդ են լարել
Մեր բարոյական առագաստներում:
10.02.2001
#banastexcutyun