соати 3-
ишаб писарашро занги
телефон мекунад.
Писар гушаки
телефонро мебардорад.
Дар гушаки телефон
садои модар мебарояд,
фарзандам саломатият
хуб аст? Фарзанд:-мегуяд!
хубам, ягон коре шудааст?
Модар: -гуфт. Хеч гап
нест, писарам,
танхо хостам, овозатро
шунавам.Фарзанд гуфт:-
Модар барои овози маро
шунидан дар нисфи шаб
занг мезанӣ? Модар
пурсид:- норохатат кардам
магар? Фарзанд: -гуфт
Бале, нороҳатам
кардӣ. Модар гуфт,
писарам 22 солкабл, ту
хам маро норохат карда
будӣ, зодрузат муборак
бод. Писар ба худомаду
гуфт:
Мебахшед модарчон!
Модар бо садои хамеша
мехрубонаш гуфт:-хеч гап
не писарам шаб ба хайр,
ором бихоб. Аммо хобаз
чашмони писар парид
ва шаб дар назараш ба
сол табдил шуда буд.
Сахар шуд писар ба суи
хонаи модар шитофт, хост
аз модар узрпурсаду
ташаккур гуяд,
вале вакте, ки он чо расид
дид, кидасти модар дар
болои телефон монда ва
дар хамон холат чон ба
чонофарин супоридааст...!!!
Биёед, ҳарлаҳзахои бо мо
будани модаронро
истифода карда хизмати
онхоро аз тахти дилба чо
орем ва дуои
бебахои онхоро гирем,
вагарна мислиин писар
дер намонем.
Синаи пурмехри модар то
абад осуда нест, Калби у
дар зерихок хам ёди
фарзандон кунад
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев