Ўтлар ёқиб қолгансизда дилларимга,

Боқиб хамон йўлларимга кўзи толган.
Муштоқ бўлиб хар лахзада йўлларимга,
Сиз ушасиз юрагимга ўтлар солган.
Борлиғимнинг мазмунисиз қайғуйим хам,
Нигохингиз сехрлаган хушим олган.
Ўйларимда яшайсиз хар он хар дам,
Сиз ушасиз юрагимга ўтлар солган.
Минг йил бўлсин кутмоқ учун етар сабр,
Сиздан бошқа хаёллим йўқ хислар ўлган.
Сиз қийноғим сиз армоним сизсиз жабрим,
Сиз ушасиз юрагимга ўтлар солган.
Бу илохий туйғулардан кечолмайман,
Ўзим билмай яшайманда нима бўлган.
Ёнингизда туриб сўзим айтолмайман,
Сиз ушасиз юрагимга ўтлар солган.
Айтинг нега бундай дардни солиб қўйдиз,
Мен ушаман ишқингизда куйиб юрган.
Хаёл эмас хаётимни олиб қўйдиз,
Сиз ушасиз юрагимга ўтлар солган....
Нурулло Нурлий.