Предыдущая публикация
Վերադառնանք Քոթանին.
նա մի քանի տարի ապրելով Գըրմավում և չունենալով ապրուստի բավարար միջոցներ, դրան գումարած` քրդերի անբարյացակամ վերաբերմունքը ( ոչ մի սասունցի ապահովագրված չեր քուրդ լամուկների հարձակումներից), բաժանված լինելով եղբայրներից, զենքը ձեռքին անդադրում պետք է պաշտպաներ իր բազմանդամ ընտանիքը: Քոթանը սուրհանդակի միջոցով տեղեկացնում է միր Մարտոյին, որ իրեն իր ընտանիքի հետ տեղափոխի Սեմալ: Քոթանը գրագետ չէր, որ նամակի միջոցով հայտներ իր ցանկությունը, դրա համար էլ չեմ կարող բառացի մեջբերել նրա ասածը, մոտավորապես այսպես էր.<Գնացեք, Մարտոյին ասեք, թող գա, տանի այս սևեքին ( երեխաներին) պահի>: Միր Մարտոն, լինելով Քոթանի եղբորորդին, անվարան, առանց ժամանակ կորցնելու գնում է Գըրմավ և հորեղբոր ընտանիքը տեղափոխում է Սեմալ: Այստեղ եղբայրները, մի բռունցք դառնալով, պաշտպանում են իրենց կիսանկախ վիճակը մինչև 1893 թիվը: Հոլոյան տոհմը, շատ արագ բազմանալով,բնակվում է իր իսկ ջանքերով հիմնած Շենիկ, Սեմալ և Գելիեգուզան գյուղերում: Այս տոհմի բազմանդամ շատ ընտանիքներ բաղկացած էին 40-50 շնչից, այդ ընտանիքները բաժանում են երկու մասի: Այս դեպքում հողը եղբայրների միջև բաժանվել է հավասարաչափ` առանց հաշվի առնելու ընտանիքի անդամների քանակը: Միր Մարտոյի հորեղբորորդիներն ապրում էին Գելիեգուզան գյուղում: Ընտանիքը մեծ լինելու պատճառով ստիպված ընդունում է բաժանման այս անընդունելի ձևը: Երեք եղբայրներն առանձնանում են, նրանցից երկուսն ունեին վեցից ավելի երեխա, իսկ մահացած մյուս եղբոր այրին` մի տղա` Մուրո անունով: Բաժանման դեպքում Մուրոյին հասնում էր այնքան հողակըոր, որքան մյուսներին: Միր Մարտոն այստեղ նորից մարդասիրական քայլ է կատարում, Գելիեգուզանի Ալյանք թաղամասից Մուրոյին և նրա մորը բերում է Սեմալ և նրանց տալիս է ամբողջական հողակտոր, իսկ այն մասնաբաժինը, որը պետք է մնար Մուրոյին, բաժանվում է մյուս եղբայրների միջև: Այսպիսով միր Մարտոն ապահովում է այս երեք ընտանիքներին իրենց հողաբաժիններով: Սեմալում ընդամենը չորս տուն ուներ ամբողջական հողակտոր, չորսից մեկը Մուրոյինն էր: Վերջինս հաստատվում է Սեմալում, և նրա ընտանիքը կարճ ժամանակահատվածում բազմանում է` վերածվելով շուրջ 30-40 շնչից բաղկացած մի քանի ընտանիքի: 1915 թվի ցեղասպանությունից փրկվում են միայն չորսը: Միր Մարտոն հարգված և սիրված էր ոչ միայն ողջ Սասունի առաջադեմ հասարակայնության, այլ նաև թուրքերի ու քրդերի կողմից: Նրա տան հացն ամեն օր կիսվում էր հյուրերի հետ: Եվ երբ սասունցին իր գյուղատնտեսական գործիքները տանում էր Մուշ` նորոգելու, Մշո դարբինները խոփը դնում էին կրակի մեջ` եռակցելով կպցնելու, շատ դեպքերում եռակցումը չեր ստացվում, և այդ ժամանակ դարբիններն իրար ասում էին. <Քո մտքի մեջ ասա` Մարտոյի տան խոփն է, անպայման կստացվի>: Հավատը այդ տան նկատմամբ անսասան էր...
Следующая публикация
Нет комментариев