Предыдущая публикация
Uyga qaytganimda
ayolim kechki
ovqatga
dasturxon tuzayotgan ekan. Uni
qo`lidan
tutib yonimga o`tkazdim va jiddiy
gapim borligini aytdim. U jim
o`tirib
meni tinglardi.
Imkon qadar ko`zlariga qarab
gapirishga urinardim, biroq
ulardagi o`g`riq
meni sozlashimni qiyinlashtirardi.
Nafasimni jamlab
keyingi kunlarda ichimda o`ylab
yurganimni shart aytdim
qo`ydim: “Sen bilan
ajrashmoqchiman”.. Uni bu
so`zlarim hayratga solmadi va u
sokinlik
bilan “Nega?”
deb sababini so`radi. Javobdan
o`zimni olib
qochdim, unga bu harakatim
yoqmadi. Nima deb aytishim
kerak edi? Hotinimni sevmay
qo`ganimga ancha bo`lgan, hozir
ko`nglim butkul Dilraboga
tegishli. Ertasi kuni ishdan
qaytganimda hotinim
nimalarnidir yozib o`tirgan edi.
Indamay kirib
yotdim, Dilrabo
bilan o`tgan kunim ta`surotlarini
o`ylab shirin uyquga ketibman.
Ertalab ayolim qo`limga bir
parcha qog`oz tutkazdi. Unda bir
shart yozilgan edi. U men bilan
ajrashishga
qarshilik qilmasligini va buning
evaziga
mendan biroy muddat so`ragan
edi. Shu bir oyni baxtli oiladek
o`tkazishimizni
iltimos qildi. Sababini oddiygina
tushuntirdi. Yaqinda o`g`ilchamiz
maktabga borishi
kerak edi va yomon ta`surotlar
bilan o`qishni
boshlamasligini hohlardi. Men
rozi bo`ldim.
Uning yana bir kichkinagina
sharti bor edi.
Turmushimizning ilk oyidek uni
har tongda
uy ichidan qo`llarimda ko`tarib
eshik
oldigacha olib chiqishimni
so`radi. Ayolim
ajrashish oldidan aqldan ozibdi
degan hayol
keldiyu indamadim, shu bilan
qutulsam mayli.
Ayolimga nisbatan hohish
istagim
ham yo`q edi, meni yana o`ziga
isitib oladi
desam.
Begonani ko`targandek ko`tarib
yurarman
bir oy. Birinchi kun g`alati o`tdi.
O`g`lim bizni ko`rib qiyqirib
yubordi: “Ada
nega oyimni
ko`tarib oldiz?”. Hotinim
ajrashish
haqida
zinhor gapirmasligimni iltimos
qilganligi
uchun men jilmayib qo`ya qoldim
va kocha
eshigigacha ko`tarib bordim. U
ishga ketdi…
Har tong shunday o`ta boshladi.
Har safar
ayolimni qo`limga olarkanman
qandaydir
iliqlik paydo bo`layotgandek
tuyulardi. Men
o`zimni ishontirardim boshqasini
sevaman
deb. Dilraboni oldiga oshiqardim.
Bir oy
bo`lishiga ikki kun qolganda
hotinim
qandaydir yengillik bilan
qo`llarimga o`zini
topshirdi. Qo`llari bilan
bo`ynimdan quchib
boshini elkamga qo`ydi. Orqadan
bizni
kuzatayotgan o`g`limizni chaqirib
yuzidan
o`pdi. Biz haqiqatda baxtli
oiladek
edik. Men
har kungidan ham mahkam
ko`tarib
olgandim ayolimni. Huddi nikoh
kunimizdek…
Ishxonamga uchib kirdim.
Hoziroq borib
hammasini hal qilaman.
Qarshimdan chiqqan
Dilraboga borini aytdim: “Men
seni
sevmayman. Hotinim bilan
ajrashmayman”.
Unin javobi yuzimga tushgan
tarsaki edi.
Yig`lab honasiga qulflanib oldi.
Men esa
yugurib ko`chaga chiqdim va
toza havodan
to`yib nafas ola boshladim.
Go`yoki sevib
qolgan o`spirindek. Yo`l-yo`lakay
bitta tort va
katta guldasta oldim. Ayolim
sevadigan
gullardan. Ayolimdam minnatdor
edim meni
yana oilasiga qaytara olganiga.
Urish-janjalsiz
chiroyli yechim topganiga. Men
uni butun
umr qo`limda ko`tarib
yurishimga
arziydi.
Yotoqxonamizga qayta tug`ilgan
sevgi
qanotlarida uchib kirdim. Ayolim
meni kutmabdi… Ishdan
qaytgunimcha
joni
uzilgan ekan. Men ko`zi ko`r
shuncha oydan
beri oilamdan uzoqlashib ayolim
rak kasaliga
duchor bo`lganini sezmabman
ham. U ham
befarq eriga dardini aytgisi
kelmagan. Uning
so`nggi iltimosining maqsadi esa:
farzandimiz ko`z oldida men o`z
ayolini va
oilasini tashlab ketgan odam
sifatida emas,
balki sevuvchi er va ota sifatida
qolishimni istagan ekan, hattoki
ketayotganida ham
yaqinlari uchun harakat qilibdi…
Hayotda pul
yig`ish, mashina va uy olish
g`amida yuramiz, biroq bu
tashvishlar deb
yaqinlarimiz bilan
munosabatlarni unutmasligimiz
kerak. Hech
kim abadiy emas, kim oldin, kim
keyin ketadi. Armonda qolmaylik
doslar!
Следующая публикация
Комментарии 66
Adxam soliev quwiq aytgan wu rivoyat xaqida......