Предыдущая публикация
Փորձեք Ձեզ համար հարազատ մեկին հեռացնել ձեր կյանքից, թողեք թող նա գնա ու տանի իր հետ ամեն ինչ, հավաքի իրերն ու գնա, ոչինչ չթողնի: Առաջին վայրկյանին ձեզ կթվա, թե վերջ, նա գնաց, կբացեք նրա պահարանը ու կտեսնենք, որ այն դատարկ է, նա ամեն ինչ տարել է: Եվ ահա առաջին վայրկյանին հաջորդելու է երկրորդ վայրկյանը, ու դուք հասկանալու եք, որ որքան էլ նա փորձել է ամեն ինչ տանել անպայման մի բան թողել է, գուցե դուք խնդրել եք, որ նա դա էլ տանի, բայց ոչ նա չէր կարող: Նա Ձեզ է թողել իր մասին հիշողությունները, իսկ դրանք անհնար է պատուհանից դուրս շպրտել:
Հնարավոր է` գտնվեն մարդիկ, ովքեր կարող են ապրել հիշողության բեռն ուսերին:
Ես պետք է ապրեմ նրա ներկայությամբ, ոչ նրա մասին հիշողություններով: Արդեն հինգ օր է` տղաս անհետացել է, նրանից ոչ մի լուր չկա: Նահանգի ոստիկանությունը, հարևաններս, տղայիս դասընկերները և ուղղակի կամավոր մարդիկ ինձ հետ միասին օրերով փնտրում են նրան: Ես վստահ եմ, որ նա կգա: Լրագրողների խումբը օրերով չէր հեռանում մեր տան դիմացից: Ծնողներս նույնպես զբաղված էին տղայիս որոնումներով: Այսօր էլ նրանից լուր չկա, ես սպասում եմ հաջորդ առավոտվան, որ նորից գնամ տղայիս հետևից, գուցե վաղը նա կգա:
Չէ՛, ես ոչ մի դեպքում չէի քնում, սարսափելի կլիներ, եթե ես քնեի…Հանկարծ նկատեցի, որ այն ժամացույցը, որը տղաս էր նվիրել ինձ նախորդ տարեդարձիս, ձեռքիս չէ: Վեր կացա ու սկսեցի փնտրել: Քանդեցի ամբողջ տունը, երբ հասկացա, որ կորցրել եմ ժամացույցը, սկսեցի լաց լինել… Դանիելի անհետանալուց հետո, ես առաջին անգամ լաց եղա… Ես ամեն օր արթնանում էի այն հույսով, որ տղաս կվերադառնա, վստահ էի, որ նրան ոչինչ չի պատահել, չգիտեմ `որտեղ է, բայց հաստատ գալու է: Այս օրերի ընթացքում ես ոչ մի անգամ չմտա նրա ննջասենյակ, որովհետև գիտեի, որ դրանից հետո չեմ կարողանա խելամտությունս պահպանել, չէ՞ որ նրա ննջասենյակում միայն հիշողություններ էին…
Դեկտեմբերյան ցուրտ ու չոր առավոտ. այսօր լրացավ Դանիելի անհետացման տասնմեկերորդ օրը: Տղայիս անհետացման լուրը տարածվել էր ամբողջ նահանգում: Այսօր նույնպես մարդկանց բազմությունը հավաքվել էր տան դիմաց: Ես պառկած էի հյուրասենյակի հատակին ու նայում էի դռան կողմը, դուռը թակեցին: Մեռածի պես ընկած էի ու չշարժվեցի: Երբ թակոցը չդադարեց, մոտեցա դռանը, ու սպասեցի, մտածում էի լրագրող է դռան հետևում, և հանկարծ կանացի ձայնը խնդրեց, որ բացեմ դուռը: Չգիտեմ` ով էր, բայց ես այդ ձայնն առաջին անգամ չէր, որ լսում էի: Դուռը բացեցի. գեղեցիկ ու բարձրահասակ մի կին էր կանգնած դռան դիմաց.
-Ես Էլզան եմ, Դանիելի մայրը, եկել եմ տղայիս գտնելու, -ասաց ու լաց եղավ:
Նա էր, այս նույն ձայնն ուղիղ ութ տարի առաջ ասաց ինձ, որ երեխային վերցնեմ ծննդատնից:
Ես ոչինչ չասացի, դուռը լայն բացեցի, որպեսզի նա ներս մտնի: Ներս մտավ, հարցրեց արդյոք կարո՞ղ է նստել, ես ձայն չհանեցի, իսկ նա մնաց կանգնած ու սկսեց խոսել, ասաց, որ չէր ցանկանում ինձ կամ տղայիս անհանգստացնել, որ դրա իրավունքը չունի, պատմեց, որ մի քանի օր է, ինչ ընտանիքի հետ տեղափոխվել է այս նահանգը, և այսքան տարի անց որոշել է վերջապես գոնե մեկ անգամ տեսնել որդուն, երկար փնտրել է, և ծննդատանը նրան տվել են որդու տվյալները: Երեխայի անունն իմանալուց միայն մի քանի օր անց հասկացել է, որ Դանիել Ֆոլքները, նույն այն երեխան է, ով անհետացել է և ում փնտրում են, և ահա եկել է այստեղ:
Կինն ավարտեց խոսքն ու սպասում էր իմ արձագանքին, բայց ես նորից լուռ էի, ինձ համար ոչ մի նշանակություն չուներ նրա պատմությունը: Հասկանալով, որ հաջորդ վայրկյաններին նույնպես ես ձայն չեմ հանի` նա շարունակեց, ասաց` երեխային այն ժամանակ թողել է հիվանդանոցում, որովհետև հնարավորություն չուներ պահելու, իսկ ընտանքը չգիտեր հղիության մասին, և եթե հայրն իմանար, կսպաներ իրեն:
Նա նաև ասաց, որ պարզապես պատահական հեռախոսահամար է հավաքել, երբ խոսել է ինձ հետ, իսկ հիմա ցանկացել է ճանաչել որդուն, բայց մտադրություն չի ունեցել խառնվել մեր կյանքին: Էլզան ասաց, որ եկել է իմ տուն, որպեսզի օգնի գտնելու իմ տղային:
Ես մոտեցա դռանը, բացեցի, ասացի շնորհակալություն, և խնդրեցի, որ դուրս գա իմ տանից: Կինը սեղանին թողեց իր հասցեն, իսկ հետո արագ դուրս եկավ:Սև Մանգուշյան «Կարմիր Դեկտեմբեր»
Следующая публикация
Нет комментариев