Предыдущая публикация
ՄԻՍՅՈՆԵՐԻ ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ
Չինաստան եկած առաջին միսյոներները իսկապես սիրում էին խեղճ հեթանոսներին և վկայություն ունեին: Այդ սերն ու վկայությունը համոզում էին մարդկանց, և դա դուռ էր բացում ավետարանչության համար: Հակառակ դեպքում աղքատ ու պահապանողական չինացիների համար դուռ բացելը շատ դժվար կլիներ: Գոյություն ունի մի շատ ոգեշնչող պատմություն: Այն ժամանակ ավետարանչության համար ոչ մի բաց դուռ չկար: Միսյոներները ոչինչ չէին կարողանում անել: Մարդիկ համատեղ որոշում էին կայացրել, որ ամբողջ գյուղում ոչ ոք իր դուռը չբացի միսյոներների առաջ: Երբ գյուղում արտասահմանցի միսյոներ էր հայտնվում, գոնգը հնչում էր՝ նախազգուշացնելով նրա գալստյան մասին, և բոլորը իրենց դռները փակում էին: Ամբողջ գյուղում ոչ ոք տնից դուրս չէր գալիս, մինչև գոնգը կրկին չէր հնչում ի նշան այն բանի, որ միսյոները հեռացել է:
Մի թանկագին եղբայր, ով միսյոներ էր, ուսումնասիրում է իրավիճակը և սկսում աղոթել: Մարդիկ դռները փակում էին ու երկար սպասում: Նա դռան առաջ սպասում էր, և երբ մարդիկ դուռ կիսաբաց էին անում, որպեսզի տեսնեն, միսյոները գնացել է, թե ոչ, նա փայտը դնում էր դռան արանքը և ինչ էլ ներսի մարդիկ անեին՝ ներս էր խցկվում: Այն տարիներին Չինաստանում գրեթե յուրաքնչյուր տուն խորդանոց ուներ, որտեղ դրված էր երկանքը, որով ցորեն ու եգիպտացորեն էին աղում: Դա ծանր աշխատանք էր, քանի որ տներում էլէկտրականություն չկար: Հարուստները այդ աշխատանքի համար ձի կամ ջորի էին օգտագործում, իսկ աղքատները իրենք էին աղում:
Միսյոները ուսումնասիրել էր այդ իրավիճակը: Տան ներսում հայտնվելով՝ նա անմիջապես վազում էր դեպի խորդանոց ու սկսում էր այդ մարդկանց համար ցորեն աղալ: Տան անդամները ձեռքը թափ էին տալիս՝ ասելով. «Եթե այդքան ցանկանում է, թող մեր փոխարեն կատարի այդ ծանր աշխատանքը»: Այդ եղբայրը շարունակում էր անդադար աղալ մի քանի ժամ՝ գրեթե ամբողջ օրը: Դա հուզում էր տան անդամներին, հատկապես ավագ սերնդին: Արդյունքում պապը, մի գավաթ ջուր ձեռքին, մոտենում էր և ասում. «Վերցրո'ւ,խմի'ր»: Միսյոները շնորհակալություն էր հայտնում, խմում էր ջուրը և շարունակում աշխատել: Դա իսկապես տպավորում էր նրանց: Դրա շնորհիվ ավագ սերնդի մարդիկ բացվում էին նրա համար: Նրանք ասում էին.«Խնդրում ենք, նստիր ու հանգստացիր: Քանի տարեկան ես, որտեղի՞ց ես եկել»: Դրա շնորհիվ դռները մեկը մյուսի հետևից բացվում էին:
Մենք պետք է խորապես հասկանաք, որ պտուղ բերելու հեշտ ճանապարհ գոյություն չունի: Պտուղ բերելու համար ցորենի հատիկը պետք է ընկնի հողի մեջ, մեռնի ու հարություն առնի: Այդժամ նրանից կյանքը կբխի: Պարզ ու հասարակ ճանապարհն օգտագործելով՝ մենք մարդկանց ձեռք չենք բերի: Ընդհակառակը մենք պետք է թանկ գին վճարենք: Մենք պետք է ինչ-որ բան զոհենք հանուն մեր ազգականներին, հարևաններին, գործնկերների ու համակուրսեցիների: Մենք պետք է աղոթենք նրանց համար ու վկայենք Տեր Հիսուսի մասին՝ նրանց ցույց տալով ճշմարիտ կյանքի Մեզ կյանքի վկայություն է անհրաժեշտ: Այդպիսի վկայությունը մեկ կամ երկու օրում չի ստեղծվում: Որոշակի ժամանակ է անհրաժեշտ: Սա սոսկ ավետարանը քարոզելը չէ, սա մարդկանց մեջ կյանք ներդնելն է: Մենք պետք է գործնականում իրականացնենք սա:
Հատված «ԱՎԵՏԱՐԱՆԵԼ ԿՅԱՆՔԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ» Գրքից Վիթնես Լի
Следующая публикация
Нет комментариев