Предыдущая публикация
ორიგამი არის ტრადიციული, იაპონური ხელოვნება, ქაღალდისაგან სხვადასხვა ფიგურების, ან სხვა საგნების გაკეთების.
ამ ხელოვნების მიზანი არის რომ შეიქმნას წარმოდგენა საგნის, გეომეტრიული ნაკეცების, უმჯობესად, წებოს და ქაღალდის გაჭრის გარეშე, მხოლოდ ერთი ფურცლის გამოყენებით.
ორიგამიში გამოიყენება ცოტა ნაკეცი, მაგრამ შეიძლება მათი გაერთიანება ბევრი გზით, რათა მიიღო ქაღალდის ჩახლართული დიზაინი. მისი ყველაზე ცნობილი ფორმა არის იაპონური "რუხი წეროს" ფორმა.
ჩვეულებრივად, ეს დიზანი იწყება ოთხკუთხედი ფურცლით, რომლის გვერდები შეიძლება იყოს სხვადასხვა ფერის ან ამონაბეჭდის. ყველაზე პოპულარული ნდობის მიუხედავად, ტრადიციული ორიგამი, რომელიც ხორციელდება ედო (1603-1867) ეპოქიდან, ზოგჯერ ნაკლებად მკაცრი იყო ამ კონვენციების მიმართ და ზოგჯერ, დიზაინის შექმნის დროს, ფურცელს ჭრიდნენ.
ორიგამი პირდაპირ დაკავშირებულია ქაღალდის გამოგონებასთან. როგორც ცნობილია ქაღალდი ჯერ კიდევ ჩვენს წელთაღრიცხვამდე გამოიგონეს ჩინეთის იმპერიაში. ჩვენი წელთაღრიცხვით VI VII საუკუნემდე ქაღალდის დამზადება მკაცრად იყო გასაიდუმლებული. მაგრამ მე-VII საუკუნეში მოგზაურმა,ბუდისტმა,მონარქმა,დან-ხომ,მიაღწია იაპონიამდე და იქ საიდუმლოც გაამხილა.ის შესანიშნავად ფლობდა ქაღალდის ტექნოლოგიას. ეს მოხდა 610 წელს,100 წლის შემდეგ კი იაპონელებმა იმდენად დახვეწეს ქაღალდის წარმოება,რომ ჩინელებსაც აჯობეს. ორიგამი,სათავეს იაპონიაში მე-8 საუკუნიდან იღებს. ამ დროს ხელნაკეთი ქაღალდი ძალიან ძვირფასი იყო, ამიტომ მას მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში იყენებდნენ. თავიდან მას რელიგიური დანიშნულება ჰქონდა.ქაღალდის კოლოფებში აწყობდნენ ცოტაოდენ თევზს,ბოსტნეულს და შინტოისტურ ტაძრებში მიჰქონდათ. ასეთ ყუთებს სანდო ეწოდებოდა.XVI XVII საუკუნიდან ორიგამი გასართობ საშუალებად იქცა.მისი კლასიკური მოდელი იაპონური წერო-ცურუ ბედნიერების და დღეგრძელობის სიმბოლო გახდა.
Следующая публикация
Нет комментариев