Предыдущая публикация
ՀԱՏՎԱԾ «ՔԱՀԱՆԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ» ԳՐՔԻՑ
ՃՐԱԳԸ ՎԱՌԵԼԸ ԵՒ ԽՆԿԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ ՄԱՏՈՒՑԵԼԸ
Այժմ պետք է տեսնենք, որ ճրագակալը նույնպես կապված է խնկարկություն մատուցելու հետ: Այս վերջինիս հետ կապված է ոչ միայն զոհասեղանը, այլև՝ ճրագը վառելը: Սուրբ Գրքի վերը նշված խոսքերում տեսնում ենք, որ ամեն անգամ խնկարկություն մատուցելիս քահանաները վառում էին ճրագը, և ամեն անգամ ճրագը վառելիս նրանք խնկարկություն էին մատուցում (Ելից 30:7-8): Սա նշանակում է, որ ամեն անգամ խոսքը կարդալիս (ճրագը վառելիս) մենք պետք է աղոթենք (խնկարկություն մատուցենք): Այս բաների վառ օրինակը տեսնում ենք Դավթի կյանքում: Սաղմոս 119:147-149-ում Դավիթը կարդում և աղոթում էր միաժամանակ: Խնկարկություն մատուցել նշանակում է աղոթել (Հյտ 5:8), իսկ ճրագը վառել՝ նշանակում է խոսքի հետ առնչվել (Սաղմոս 119:105): Աստծո խոսքը լույս է, ուստի ամեն անգամ խոսքին գալով՝ մենք վառում ենք ճրագը: Կարդալը և աղոթելը պետք է մեկ լինեն: Նրանք պետք է միաձուլվեն որպես մեկ: Ճրագը վառելով՝ քահանաները նաև խնկարկություն էին մատուցում: Առանց ճրագը վառելու քահանաները պետք է մթության մեջ խնկարկություն մատուցեին: Սա նշանակում է, որ առանց խոսքը կարդալու մենք աղոթում ենք մթության մեջ, անգիտակցաբար: Լույս չունենալով՝ մենք խավարի մեջ ենք: Առանց ճրագի լույսի չկա լուսավորություն: Սա ցույց է տալիս, որ ամեն անգամ, երբ պատրաստվում ենք աղոթել, պետք է նախ գանք Աստծու խոսքին: Աստվածաշունչը կարդալով՝ մենք վառում ենք ճրագը և լույսի մեջ ենք: Այդժամ գիտենք, թե ինչպես աղոթել: Հակառակ դեպքում ինչի համար էլ որ աղոթենք, խավարի մեջ կլինենք:
Շատ անգամ մենք աղոթում ենք բնական ձևով, մեր պատկերացումների համաձայն, որովհետև խոսքով չենք լուսավորվել: Այդպիսի աղոթքը չի ընդունվի որպես պատարագ առ Աստված: Մենք պետք է ահով ու դողով գանք Տիրոջ հետ հաղորդակցվելու: Եթե չգանք խոսքին՝լույս ստանալու համար, ապա միգուցե աղոթենք բնական ձևով, մեր բնական հակումների համաձայն: Այսպիսի աղոթքը անարգանք է Տիրոջ համար: Այն անուշահոտ խնկարկություն չէ: Ուստի նախքան աղոթելը պետք է կարդանք խոսքը, որպեսզի լուսավորվենք: Մենք պետք է վառենք ճրագը:
ՈՐՈՇ ԳՈՐԾՆԱԿԱՆ ԼՈՒՍԱԲԱՆՈՒՄՆԵՐ
Նախաքան իրենց ամուսնու համար աղոթելը քույրերը պետք է նախ կարդան Խոսքը: Խոսքը կարդալով նրանք վառում են ճրագը և լուսավորվում են: Այս լուսավորումը փոխում է աղոթքի մասին նրանց պատկերացումը: Առանց Խոսքը կարդալու նրանք միգուցե ինչ-որ ձևով աղոթեն իրենց ամուսնու համար: Բայց Խոսքը կարդալուց հետո կաղոթեն ինչպես հարկն է: Աղոթելուց ձևը կփոխվի, բայց թեման կմնա նույնը:
Ենթադրենք մի քույրիկ պատրաստվում է աղոթել իր ամուսնու համար: Քանի դեռ չի կարդացել Խոսքը, նա մտածում է աղոթել հետևյալ կերպ.«Տեր Հիսուս, Դու գիտես, որ իմ ամուսինը շատ դյուրագռգիռ բնավորություն ունի և այնքա՜ն հեշտությամբ է կորցնում ինքնատիրապետումը: Ես ոչինչ չեմ կարող անել: Տեր, Դու պետք է ներգործես նրա վրա»: Նախքան Խոսքը կարդալը նա այսպես է մտածում աղոթել: Սակայն Խոսքը կարդալով՝ հասկանում է, որ պետք է Տիրոջը խնդրի ներգործել ոչ թե իր ամուսնու, այլ՝ իր վրա: Խոսքը կարդալուց հետո նրա աղոթքը կփոխվ: Նա կաղոթի.«Տեր Հիսուս, ես իրոք գոհանում եմ Քեզնից, որ Քո գերիշխանությամբ ինձ այսպիսի լավ ամուսին ես տվել: Ինձ հարկավոր է Քո շնորհքը, որպեսզի սովորեմ ներգործվել Քո կողմից»: Սրանք աղոթքի երկու տարբեր ճանապարհներ են, սակայն սրանցից ո՞րն է ընդունելի Տիրոջ համար: Իրականում առաջինը ընդհանրապես աղոթք չէ, այլ՝ մեղադրական: Այսպես աղոթող քույրիկը, ոչ թե աղոթում է իր ամուսնու համար, այլ Տիրոջ առջև մեղադրում է նրան: Մենք երկրորդ ձևով կարող ենք աղոթել միայն այն ժամանակ, երբ Խոսքը կարդալով՝ լույսի մեջ ենք:
Վախենամ, որ եղբայրներից ոմանք երեցների համար այս նույն մեղադրական ոճով են աղոթում.«Տեր, Դու գիտես երեցներին: Այս վիճակում ես ոչինչ չեմ կարող անել: Դու պետք է պաշտպանես ինձ»: Իրականում սա աղո՞թք է, թե մեղադրանք: Մի բան պարզ է, եթե որևէ մեկը այսպես է աղոթում, ապա նա հաստատ չի առնչվե Խոսքի հետ: Սա նշանակում է խնկարկություն մատուցել՝ առանց ճրագը վառելու, այսինքս մթության մեջ խնկարկություն մատուցել: Սակայն եթե մենք նախ ճրագը վառենք՝ Խոսքի հետ առնչվելով, մեր պատկերացումները կփոխվեն: Կաղոթենք.«Տեր,ողորմա ինձ: Քո ներգործության կարիքը ոչ թե իմ եղբայրն ունի, այլ՝ ես»:
Որքա՜ն է մեզ հարկավոր վառել ճրագը՝ նախքան խնկարկություն մատուցելը: Աղոթելուց առաջ պետք է իրոք առնչվենք խոսքի հետ: Խոսքի լույսը կմերկացնի մեզ, և այսպես մենք կլուսավորվենք՝ աղոթելու համար ճիշտ խոսքերն ունենալով: Այնքա՜ն բազմաթիվ են մեր մտածած աղոթքները, որ Խոսքը կարդալուց հետո պարզապես ի չիք են դառնում, և այնքա՜ն ճշմարիտ աղոթքներ են բխում Խոսքը կարդալու արդյունքում: Իսկական, ճշմարիտ աղոթքը պետք է բխի Խոսքը կարդալու լույսից: Հատված «Քահանայությունը» գրքից Վիթնես Լի
Следующая публикация
Нет комментариев