Предыдущая публикация
ДНК
6-БОЛУМ
Айша дендароо боло түштү. Буга чейин күйөө баласынын айткандарынын баары ага жөндүү угулуп келген. Жашоосундагы көйгөйлөрүн чечип алса, Нурияга сюрприз жасап, түндө барып калып аны кубантып, анан андан ары экөө чет мамлекетке чыгып кетишмек.
Тим эле Голливуд киносунун сценарийиндей ойлору бар эле. Бирок минтип бүгүн маңдайында турган жигит жөн гана фантазиясы бар аферист күйөө баласынын айынан «сен да мага карыз болдуң» деп жөн жерден моюнуна 2 миллион сом жүктөп салды.
– Төлөй албайм мен андай акчаны.
– Анда Каныбектин кайда жашай турганын айтып бериңиз!
– Өлбөдүмбү даана! Кайда жашаганын кайдан билем?! Ал мага толтура жомок айтып, бирок ушу кайда жашаганын айтпаптыр! Мен кете берейинчи...
– Кете бериңиз! Бир жумадан кийин ушул жерден күтөм. Колуңузда көк пакет, көк пакетте толтура жашыл акчалар болсун макулбу?!
Айша үндөгөн жок. Ордунан шашкалактап туруп чыга жөнөдү.
– Эже!- эми чыга берерде тиги жигит кыйкырды: – Сиздин кызыңыз кайда жашаарын билем! Кызыңызга зыян тийгизип албаңыз, макулбу?!
ххх
Көңүлү көтөрүңкү кирип келген Белекти Козубек сынай карады.
– Бирдин ичинен чыккансың го, баатыр!
– Таппадымбы Каныбекти...
– Койчу! Чындап тирүү бекен?
– Ананчы...
– Анан кармаган соң эмне кылдың? Үнүн Кудайга жеткизе сабап, адатыңча багажникке салып алып келип калдың!
– Жок! Качып кетти!
– Энеңдурайын, анан эмне кармап алган кишидей ыржайып келе жатасың?
– Таптым да...
– Тапсаң кана?
– Кана дегениң кандай? Чөнтөгүмө салып алды дейсиңби? Качып кетти деп жатам го...
– Эмнеге качырасың? Кармабайт белең?!
– Эй, ал тип баары бир кармалат. Ал деген кайненесинин кийимин кийип качты. А мен кайненесин кармап алдым. Аны дагы 2 миллионго "грузить" этип койдум,- өзүнө ыраазы боло компоюп койду Белек.
– Аа... Энеңдурайын жинди, бир кемпирди 2 миллионго "грузить" этип койдум деп... Мээ барбы? Дарегин айттыр!
– Кайда жашаарын ага айтпаптыр! А сен азыркы сөзүңдү болсо мени көрө албай айтып жатасың. Сен 2 миллион өндүрчү жерден мен жалпы жонунан 4 миллион сом сууруганы жатам. Ошого ичиң күйүп жатат...
– Ыя де! Эгер ушул жерден 4 миллион сууруй албасаң, ошол 4 миллионду сен табасың, уктуңбу? Надо отвечать за свои слова!
– Кыргыз болгондон кийин кыргызча сүйлө!- Белек башка сөз таба албай калды.
ххх
Тургун кемпирине эшик ачып эле кайра телевизордун маңдайын көздөй жөнөгөн, бирок бир-эки кадам аттап туруп токтоп калды.
«Айшага эшик ачтымбы? Же башка эле бирөө кирип келдиби?» деп ичинен ойлоно түштү да, артын карады. Капкайдагы кепканы, үстүнө эркектин күрмөсүн кийип алыптыр Айша.
– Эй, сага эмне болду?
– Эч нерсе. Бара берчи телевизоруңа...
– Эй, эмне бомждордой болуп кийинип алгансың?
– Кимдердей?
– Бомждордой!
– Дагы? Дагы кимдердей болуп калыпмын? Кемпириңди басынткандан башка иш келеби колуңдан? Өмүр бою ушинтип келе жатасың. Мага мотивассия берген күнүң болобу?
– Мотивация деп так айтчы, эй!
– Оңдобой кал! Ансыз да рамкадан чыгарбай жүрүп өмүрүмдүн баары өттү!
– Аа, сен баягы тренингдериңе кайра бара баштаган окшойсуң, ээ?
– Менде толтура проблема болуп кетти. Бир кызыгып сурап койсоң эмне?!
– Эмне проблема?
– Сен түшүнбөйсүң...
– Мына, эмне проблема деп кызыктым. Адатыңча сен түшүнбөйсүң, аралашпа деген өзүң,- Тургун бурулуп телевизордун маңдайындагы өз ордун көздөй жөнөдү.
– Мен карыз болуп калдым, Тургун!
– Биринчи жолу карыз болуп жаттың беле? Биринчи жолу төлөп жаттым беле? Кайсы дүкөнгө?
– 2 миллион!
– Эмне, 2 миллион?
– 2 миллион сом карыз болдум...
– Өлөт го, эмне дейт?! Кайсы дүкөн сага 2 миллион берди?
– Дүкөн эмес! Мен бандиттерге карыз болуп калдым...
– Эй, тантыбачы! Кемпирге 2 миллион жүктөп жинди болушуптурбу алар?!
– Чын айтып жатам.
– Ишендим, ооба. Карыздарын доолап келсе мени чакырып койчу. Полковниктин формасын көргөндө кайсы бандит карыз сурай алар экен көрөлү! Хе...
– Көрдүңбү сага баары бир. Мени союп жеп жатышса деле карап тура берчүдөйсүң го...
– Кемпир, сен тамашалап жатасыңбы?! Же чындап эле айттыңбы?
– Чын!
– Өлөт го! Кайсы бандит экен ал? Полковниктин кемпирин карыз кылган?
– Абышка, аны төлөбөсөм кызыбызга зыян болуп калабы деп коркуп жатам.
– Даана го. Нуриянын эмне тиешеси бар?
– Тетиги Каныбек кылбадыбы баарын...
– Өлөт го... Каза болгон кишини эмне аралаштырып жатат?
– Ал өлгөн эмес! Тирүү...
Тургун ордунан чочуп тура калды да, кире бериште турган кемпирин карай бат-баттан басып келе калды.
– Үйлөчү! Ичип алгансыңбы?
– Жок...
– Сен соо эмессиң! Эркектин кийимин кийип келип алыпсың, 2 миллион карызмын, Каныбек тирүү деп... Дөөрүп жатасың, ээ?
– Ал чындап эле тирүү...
– Азыр,- Тургун шапа-шуп күрмөсүн кийди, күзгүдө илинүү турган машинесинин ачкычын алды.
– Кайда?
– Бас-бас...- кемпирин жетелеп жөнөдү.
ххх
– Кайда баратабыз?
– Бир жакка...- Тургун жөндүү жооп бербей, рулду бекем кармап, эрдин кымтып алып кете берди.
Бир убакта бир имараттын алдына келип токтоду.
– Бул эмне болгон жер?
– Бас!- өктөм сүйлөдү чалы. Айша машинадан түшмөкчү болуп баратып анан дарбазадагы «Психдиспансер» деген жазууну окуду.
– Эй, сен эмне мени жиндиканага алып келдиңби?
– Мурда эле келиш керек болчу. Ашынып кетипсиң... Айыкпасаң болбойт, кемпир. Бир күнү чындап ооруң кармап, мага кол салсаң кантем?!
– Апе-ей, мына бул киши сообу? Кантип ушуга дитиң барды?
– Түшө гой, кемпир. Бул жерден айыгарың менен алып кетем.
– Мен сопсоомун, жинди го могу...
– Соо киши анан эмне эркектин кийимин кийет? Соо кемпирге кайсы бандит 2 миллион салык салсын?! Соо адам өлгөн кишини тирүү деп айтабы? А хотя, мен эмне үчүн жиндиге түшүндүрүп жатам. Айыккандан кийин түшүнүшүп алабыз, кемпир. Бас, түш!..
– Иий, бетимдин беш териси! Жытыбыз сиңишип, бир туугандай болуп калган чалым сен ушинтсең өлбөдүмбү! Кантип? Кантип жиндиканага алып келдиң?!
– Сага эле жакшы, айыгасың.
– Башыңды тиштеп туруп жулуп алам азыр! Айда үйгө!
– Жок, кемпир, түшөбүз!
– Сопсоомун мен! Үйгө айда! Азыр укпай мени ушу жерге таштачу болсоң сени өмүр бою кечирбейм!
– Айыккандан кийин сүйлөшөм сени менен...
– Эй, ишенип койсоң бирдеме болосуңбу?! Чыпчын айттым баарын! Каныбек тирүү... Ал шүмшүк карызы көбөйгөндө өлдү болуп, бандиттерден качып жүрөт. Мага байланышка чыкты. Ага жардам берем деп жатып мен карызга баттым...
– Анан эмне Нурияга анын тирүү экенин айткан жоксуң?
– Тетиги шүмшүк айтпа деди да. Мен да анын жомокторуна ишенип отуруп... Ал шүмшүктүн кызыбызга зыяны тийбесе болду.
Тургун кемпирин тиктеген бойдон бир топко туруп калды.
– Эмне, ошондо калбайсыңбы?- деди анан ал нааразы болгондой.
– Жок, калбайм!
– Уф... Бас анда үйгө!
– Эмне үшкүрөсүң? Эптеп ыңгайы келгенде жиндиканага тыгып туруп, жашыраак бирөөнү алып алайын дедиң беле?
– Кайдагыны айтпачы! Эми муну өмүр бою айтып, «сен мени жиндиканага тапшырмакчы болгонсуң» деп какшап жүрүп өтөрүңдү билип үшкүрүп жатам.
– Ээх, Тургун... Экөөбүз таптакыр эки башка адам болчу экенбиз. Кайдан жүрүп баш кошуп алганбыз. Бири-бирибиздин көйгөйүбүз менен ишибиз жок. Менин карызга батканым, бандиттер 2 миллион илип койгону сени эч ойлондурган жок, ээ?
– Сага бирөө бирдеме деп көрбөйбү, кемпир? Кызыма бирөө бирдеме десинчи! Өпкөсүн үзүп коёрмун! Кеттик үйгө жүрү...
ххх
Экөө үн-сөзсүз келе жатышты. Айша ичинен түпөйүл боло берди. Жанагы эңгезердей жигиттин кебетесин көрдү, акчаны таппай калса жанды сууруп алчудай неме экен. А бул чалы болсо анын сөздөрүн олуттуу деле кабыл алган жок. Өмүр бою эле ушинтип келе жатат. «Болор-болбоско эле баш оорута бересиң, сенин маселең менде болсо го» деп какшыктап коюп гана жашап келе берди. Тим эле Айшаны көйгөй айланып өтчүдөй кабыл алчу. Мында маселе болушу мүмкүн эмес деп ойлочу... Азыр да ошентти. Ушунун баарын ойлонуп ичинен нааразы болуп келе жатканда Тургун капыстан тормузду капшыра тээп, машинаны күтүүсүз токтотту.
– Кандайча Каныбек тирүү?!- деди ал алайып кемпирин карап.
– Омей, эми эсиңе келдиңби?
– Жок, кандайча тирүү?! Биз ага куран окутуп жүрбөйбүзбү. А сен анын тирүү экенин билип туруп кантип «бейиши болсун» деп бата кылып жүрдүң?!
–...
– Тууй ата!
– Эй, чал, какшап жатам го тирүү деп. Анын айынан карыз болдум деп какшап жатам го.
– Энеңдурайын көк мээ! Кармайын аны, моюнун жулам! А сен эмне буга чейин айткан жоксуң?
– Айтпа деди. Нурияга зыян болуп калышы мүмкүн деди...
– Экөөңдүн тең башыңды жулам, шашпагыла! Энеңдурайындар, мага айтпай, тирүү болуп туруп өлдүм деп... Эми силерге ишенсем ит болоюн!
Кайрадан газды бакырта тээп, катуу ылдамдык менен шаар аралай жөнөдү. Жинденип алган. Унаасын ойкутуп-кайкытып олдоксон айдап бара жатат. Айшанын жүрөгү түшүп баратты. Мына, чалы ушинтип жинденет. Бир жинденсе токтоно албайт. Бирөөдөн ачуусунун баарын чыгармайынча эс албайт. «Эми өлбөдүмбү» деди ичинен... Азыр үйүнө барса бул чалы мээсин жейт, тигил жактан бандиттер келет «карыз кана, Каныбек кана?» дешип. «Жана жиндиканага эле калып калсам болмок экен» деп ойлоду.
– Тургун, токто!
– Эмнеге?
– Артка кайт! Мен жиндиканага барам!
– Өлөт го!
– Чын айтам, алып барып таштап кой!
– Дөөрүбөчү!
– Сыртта жүрсөм тиги бандиттер өлтүрүшөт мени...
– Мен тирүү турганда бирөө мышыгыңды «пыш» дебейт!
ххх
Түн ичинде эшиктин кагылганынан чочуп кетти Дария.
– Ким?
– Мен, атаң. Ач, кызым...- деди кимдир бирөө.
– Кайсы атам?
– Нурия, ачпайсыңбы!- Дария эми түшүнүп кетти. Нуриянын атасы тура. Эшикти ачты. Көздөрү алаңдаган Айшанын жанында толмочунан келген сүрдүү адам туруптур.
– Та-ак, а сен кимсиң?
– Бул Каныбектин аялы,- деди Айша жактырбагандай.
– Эмне дейт? Каныбектин аялы Нурия да... Биздин кызыбыз.
– Мен биринчисимин,- Дария актангандай үн катты.
– Эмне дейт?!
– Биринчисимин дейт.
– Уктум аны! Кандайча биринчиси? Бул кандайча бул үйдө жашап жатат?
– Өзү жалгыз эмес, эки баласы менен кошо жашап жатат,- Айша бат-баттан сүйлөп түшүндүрө кетти. Тургундун мээси болуп жаткан нерселерди аш кыла албай лукулдап чыкты. Азыр кызы эле бардык суроого жооп таап, жанын жайгарчудай аны чакырды.
– Нурия!
– Ал уктап жатат...- Дария алактап коркуп кетти. Бул ачуулуу киши жини менен жерди бир тепсе эле дүйнөнүн бырын-чырыны чыгып кетчүдөй сезилди. Анын кыйкырганына кызы эмес, ичтен кичинекей Даниель чыкты. Ал көпкө чейин кыска ак сакал-муруту бар, ачуулуу толмоч кишини карап туруп, «ты что Санта-Клаус?» деп сурады.
Тургун алайып эки жагын карады. Бир кемпирин, бир Дарияны... Бул учурда Даниель андан жооп күтпөстөн эле аркы бөлмөгө кыйкырып жөнөдү.
– Нурия, просыпайся! Просыпайся! Санта-Клаус пришёл!- деп кыйкырып кирип кетти. Кайдагы Санта-Клаус? Нурия ойгонгусу келбей жатты. Бирок тиги балакай тим эле так кулагынын түбүнө келип алып бакыра берди. Айла жок, туруш керек.
Кире беришке уйкулуу көзүн ушалап чыга келди да, тык токтоду.
– Ата?- деди ал таң кала. Анан апасын карады. «Атама айтпайбыз деп сүйлөштүк эле го?» деген суроолуу көзү менен апасын тиктеди.
– Это что твой папа? Ты что дочь Санта-Клауса?- Даниель көздөрүн тептегерек кылып таң калып туруп калды...
Уландысы бар...
Следующая публикация
Комментарии 3