Предыдущая публикация
Пластылінавае войска
На салдацікаў у мініяцюры звярнула ўвагу адразу, калі наведалася ў бібліятэку Дзешчанскай школы. Зроблены яны з пластыліну. Хто гэты майстар? Так я пазнаёмілася з Уладзімірам Матвейчуком.
– Ляпіць мне падабалася з дзяцінства. Салдацікі тады ў дэфіцыце былі, – расказвае Уладзімір Мікалаевіч. – А ў падручніках па гісторыі столькі карцінак было, вось і вырашыў паспрабаваць.
І атрымалася. Лепкай з пластыліну захапіліся і многія яго аднакласнікі. Адначасова з творчасцю хлопчыкі знаёміліся з гісторыяй. Шмат кніг прачытаў і Уладзімір Мікалаевіч.
– Нават у сярэдніх і старэйшых класах мне больш даспадобы былі кнігі, у якіх расказвалася пра мінулае, розныя войны, прычым не толькі саюза, але і больш старажытных часоў, – прыгадвае мужчына.
Уладзімір Матвяйчук перакананы: гісторыю сваёй краіны паві-нен ведаць кожны. Вось і ён, адслужыўшы на Камчатцы ў ракетна-зенітных войсках, успамінае гады службы. У памяці мужчыны і ўзнагароды дзеда-марака.
– Я яшчэ падлеткам з хваляваннем браў у рукі яго бліскучыя медалі. У мяне столькі радасці было і гонару за дзеда, – гаворыць Уладзімір Мікалаевіч. – Гэта ж такая памяць. Сёння, калі чытаю, што некаторыя людзі медалі, ордэны прадаюць, мяне ахоплівае жах. Няўжо можна грэбаваць памяццю родных, якія столькі вытрымалі?
Увогуле, на ваенную тэму Уладзімір Матвяйчук можа гаварыць доўга. Станоўчую ацэнку мужчына даў фільму “28 панфілаўцаў”.
Выстаўка пластылінавых салдат выклікала непадробны інтарэс як у дзяцей, так і ў дарослых. Сярод прадстаўленых фігур адной з найбольш каштоўных для сябе Уладзімір Матвяйчук называе жанчыну-снайпера. Ды і ў кожнай з фігур свая гісторыя і сваё значэнне.
Вера ЛУКАШЭВІЧ,
Сяргей ШАРАЙ (фота)
Следующая публикация
Нет комментариев