უდაბნოს მდორე სიჩუმე მჭახე ხმამ შუაზე გადახსნა.

ექო ჰამადის კლდეებში მეხივით გაიგრაგნა და უდაბნოს გრგვინვით გადაუარა.
ერთდროულად ახმიანებულ მილიარდ ხმაში სრულიად დაყრუებულიც კი გავარჩევდი ამ ხმას.
ეს ცხენის ჭიხვინი იყო.
"ხმას ხომ მირაჟი არ აქვს"! - გამიელვა გონებაში, ამ ფიქრზე უცბად გამოვერკვიე და წამოვჯექი.
ეს უფლის ნამდვილი სასწაული იყო თუ, მისი გამოგზავნილი ანგელოზი, უკვე სულერთი იყო... მღვრიე სისხლისფერი მზის ფონზე უფრთებოდ მოფრინავდა შავი არაბული ბედაური. (ბედუინი)