Предыдущая публикация
✍🏼Номуси топталган сингил изтироблари:
«МЕНИ КЕЧИРИНГ, АКАЖОН!»
«Аввалроқ отамиз, кейин онамиз ҳам бу дунёни тарк этди. Ўшанда акам ўн олтида, мен ўн икки ёшда эдим. Бошимизни силайдиган қариндош-уруғимиз йўқ эди. Онамнинг укаси, яъни яккаю ягона тоғам ичкиликка берилганди. Шу важдан ҳам ота-онамдан кейин акамга суяниб қолдим. У бор масъулиятни елкасига олди. Вояга етмаган акамнинг қўлидан нима ҳам келарди? У одамларнинг экин-тикинларига ва бошқа ишларига кўмаклашади. Берадиган иш ҳақи масаласида эса ҳатто тортишмасди ҳам, шунинг учунми уни ишга таклиф қилувчилар кўп. Хуллас, биз, ака-сингил тинч-хотиржам яшардик. Мен саҳармардондан туриб, ҳовлимизни ва дарвозамиз ёнидан ўтадиган асфальт йўлни ҳам анча ергача супуриб қўярдим. Уйда иккимиздан ортиқ одам бўлмаса-да, акамнинг топгани рўзғордан ортмасди. Акам мен ҳақимда ўйлашини билардим. Унинг наздида гўё устимдаги кийимларим кундан-кун эскираётгандай. Шу сабаб акам кўзларини мендан олиб қочади.
Бир куни эрталаб одатдагидай дарвозамиз атрофини супуриб-сидираётгандим. Бирдан дарвоза олдида Камол ошпазнинг кўк рангдаги машинасини пайдо бўлди. Мен супуришдан тўхтаб, ўзимни четга олдим. Чунки машина айнан менинг ёнимда тўхтаган эди. Ошпазнинг қаттиқ тикилишидан ноқулай аҳволга тушдим. Унинг қараши ёқмагани учун уй томон бурилдим.
— Аканг уйдами? — деб сўради у.
— Ишга кетганди…
— Ишга? Қандай ишга? — истеҳзоли кулди у. — Унга иш тайёр турган эканми? Келгандан сўнг айтиб қўй, бизникига борсин. Томорқада ишлаш керак. Пулини олади. Тушундингми?
У ўзини хожалардай мағрур тутди. Кейин нимадандир кўнгли тўлмаган алфозда менга суқланиб қаради ва:
— Сен ҳам бориб янгангга қарашгин. Кир-чир дегандай… Устингдаги кийимларинг жуда униқиб қолибди. Чиройлисидан олиб бераман… Яхши хизмат қилсанг бўлди, — деди.
Мен айб иш қилиб қўйгандек ўзимни уй ичига урдим. Кечки пайт акамга Камол ошпазнинг гапларини айтдим, фақат ҳаммасини эмас. Бекор қилган эканман. Уч кундан кейин акам ишга кетганида у яна уйимизга келди. Ҳеч ким йўғида келгани учун жаҳлим чиқди. Мана, бугун ўша яна хомсемиз дарвозамиз қошига келиб тўхтади.
— Сен қиз нега бизникига бормадинг? Ахир тайинлаган эдим-ку. Янгангни касалхонага олиб бориб ташладим. Рўзғор юмушларига қарашиб тур, хўпми? Қачонгача хор-зорликда яшамоқчисан? Қара, калишинг ҳам йиртилибди. Акангнинг топгани ўзининг қорнидан ортмаса керак, — деди куйинчак оҳангда Камол ошпаз ва кутилмаганда уйга зўрлик билан кирмоқчи бўлди. Бироқ оқсоқол келаётганини кўриб, ошпазнинг ранги қув учди ва машинасини тез ўт олдириб жўнаб қолди.
Мен унинг гапларини ҳазм қилолмадим. Ғазабдан лабларим титрарди. Ўшанда ўзимни таҳқирлангандай сездим ва узоқ йиғладим. Бироқ бирор соатлардан кейин у яна қайтиб келишини билмагандим. Билганимда уйда акамни кутиб ёлғиз ўтирмасдим. Ошпаз қайтиб келганида эса… Буни айтишга ҳам тилим бормайди.
Бу иснодга қандай чидайман, энди акам шўрлик нима деган одам бўлди? Бир номарднинг қўлида гулдай сўлдим. Энди яшашимдан фойда йўқ. Акажон, мени кечиринг!»
Синглисининг ўлими учун қайғураётган ака кўнглидаги гаплар: «МЕН СИНГЛИМНИ АСРОЛМАДИМ…»
«Синглим ҳам улғайиб қолганди. Уни кўз қорачиғимдай асрашим, бегона кўзлардан асраб-авайлашим лозимлигини яхши тушунардим. Нариги маҳаллада яшайдиган Камол ошпазнинг ўғли Жамол уйимиз атрофида анчадан буён ўралашиб юрганини сезардим. У уйда йўқлигимдан фойдаланиб, синглимга зиён етказиб қўймасин-да, деб ўйлардим. Нега бундай қилдинг, жон синглим? Унинг кимлигини айтсанг бўларди-ку! Мени аягансан. Менинг ўша номардни ўлдириб қўйишимдан ва қамалиб кетишимдан қўрққансан. Менимча, бу ўша такасалтангнинг иши! Уни ўлдираман. Агар эшигим тагида ўралашиб юрганини кўриб, суробини тўғрилаб қўйганимда, бундай кунлар йўқ эди. Биламан, у ҳам ўзимизга ўхшаган етим, бироқ отасининг эркатойи бўлгани учун саёққа айланган. Кўпчилик ўша бахтиқаро аёл хомсемиз ошпаз ҳар куни калтаклайвергани учун ўлиб кетган, дейди. Камол ошпаз ҳақида эшитганларим жуда ёмон ва хунук гаплар. Ундайларнинг бу ёруғ дунёда бўлмагани яхши эди, дерди онам. Дадам вафот этганидан кейин онамга ҳам бир-икки суюқлик қилганини эшитганман.
Яна унинг шаҳар чеккасида ҳам уйи борлиги ва ўша ҳовлида ёшгина жувон унинг хизматини қилиб юришини билардим. Яқинда ошпазнинг уйига бориб ишладим, бироқ бу сафар кўпроқ берди. У ҳеч қачон бундай сахийлик қилмаган. Ё тавба, ким бўлди бу дарвозамизни устма-уст тақиллатган? Оқсоқол-ку! «Шу кеча анави ошпазни ўлдириб кетишибди! — деди у ҳаяжонини босолмай, томдан тараша тушгандай. — Хотини касалхонада экан. Ўғли уйда йўқ. Кеча оқшом ўғли иккаласининг жанжалини қўшнилар эшитибди. Ўғлининг отасига: «Мен уни яхши кўраман!» деб бақирганини айтишди. У шўрлик ҳали бола-ку, кимни ҳам яхши кўриши мумкин, қизиқ. Мен бу гапга тушунмадим. Балки, қўшнилар янглиш эшитишгандир. Хуллас, ўғлим, қишлоқнинг гўркови ошпазга қабр кавлашдан бош тортди. Ҳозир қабристонга борасан. Мен ўғлимни юбордим. Икковинг пешингача амалланглар. Мен одамларга хабар берай…» Устимдан муздек сув қуйилгандай бўлди. Бу қандай каромат? Наҳот синглимнинг жонига қасд қилишига бу воқеаларнинг алоқаси бўлса?»
Отасини ўлдириб қўйган ўғил кўнглидаги аламлар: «ЭНДИ ПАДАРКУШ ДЕГАН ТАМҒА БИЛАН ЯШАШГА МАЖБУРМАН»
«Мен сени жонимдан ортиқ кўрардим. Отам буни билатуриб шу ишга қўл урди. Мен отамни кечирмайман. Асло! Мен уйингга бориб, сенга бор гапни айтмоқчи бўлдим, бироқ улгурмадим. «Сен бу ердан кетишинг керак», демоқчи эдим. Отам кеча маст бўлиб келди ва ҳаммасини айтди. У сенга, мен севган қизга тажовуз қилди. Мен буни кечиролмадим. Сенинг ўлганингни эшитдим-у, уни уйқусида ўлдириб қўйдим. Энди менга ҳеч нарсанинг қизиғи йўқ. Чунки дунёда сен йўқсан, Муяссар! Муяссаргинам, сенга муяссар бўлолмадим. Энди менга ҳам осон бўлмайди. Бир умр падаркуш деган тамға билан яшашга мажбурман. Эй, Худо, нималар қилиб қўйдим?»
Бундай воқеа-ҳодисалар онда-сонда бўлса ҳам учраб туради. Ахир ҳаммаси бошқача бўлиши мумкин эди-ку! Нега бир гулдай қиз ҳаётни бемаврид ташлаб кетди? Нега ёшгина йигит отасининг қотилига айланди? Нима учун бир йигит синглисини асролмагани учун бутун умр надомат чекиб яшаши керак? Нега?
Следующая публикация
Нет комментариев