​​📝ДУНЁГА СИНЧКИЛАБ ТИКИЛГАН

КЎЗЛАР”...
(Хаётий вокеа)
Тонг пайти... Қуёш машриқ узра ўз жамолини кўз-кўз қилиб, шаҳарни аста-секин кундалик шовқин эгаллай бошлади. Ҳали кўча қатнови одамлар ҳукмронлигига тўла ўтмасдан бурун катта она ит йўлакнинг ўртасида кун кечириш манбаи - кўп қаватли биноларнинг яқинида жойлашган ахлат қутиси томон жадал кетиб борарди.
Ҳар куни саҳар пайти она ит ахлат қутисига бемалол келиб, ҳеч қандай хавф хатарсиз болаларига егулик олиб кетса ҳам, негадир бугун ҳар томонга аланглар, қандайдир хатарни сезгандек ахлат қутиси томон елиб борарди.
Она итнинг сезгилари алдамаганди. Ахлат қутиси томондан қандайдир ғалати овоз эшитиларди. У бирпас тўхтади-да, овозга қулоқ солди. Овоз қанчалик ғалати туюлмасин, унга жудаям танишдек эди. Ит ғайриш урий ҳолатда ахлат қутисига аста-секин яқинлашди. Ахлат тўкиладиган жойнинг чеккасида оппоқ матога ўралган нарса ғимирлар, кимларнидир ёрдамга чақираётгандек бор овози билан чинқирарди. Ит унга яқинлашди-да, унинг йиғидан қизарган юзларини оналик меҳри билан ялади. Дунёга сиғмаган жажжигина бу хилқатнинг овози бироз пасайган бўлса ҳам, лекин тинмади. Она ит авайлаб уни тишлади-да, кўтариб йўлакнинг ўртасига олиб бориб қўйди.
Ахлат тўккани келаётган ёшгина аёл итни кўриб орқасига бурилиб кетди. Йўлак бўйлаб узоқдан кўзойнак таққан киши келарди. У ҳам итга кўзи тушгач, ариқни ҳатлаб ўтди-да, матога ўралган нарсага қарай-қарай бу ердан узоқлашди. Она ит яна кимдир келишини кутарди. Ниҳоят, ҳалиги ёш аёл кириб кетган эшикдан бир қўлида ҳасса, бир қўлида челакни кўтарган кампир чиқиб шу томонга қараб кела бошлади. У ҳам итни кўрди, аммо унинг ёнида турган нарсага кўзи тушгач, челакни қўлидан қўйиб, қадамини тезлатди. Она ит кампирдан ҳайиққаниданми ёки унинг ҳам кетиб қолишидан қўрқдими, бу ердан узоқлашди.
Кампир ҳалиги нарсани кўтариб кимларнидир қарғаганича уй томон кетди. Она ит унинг орқасидан эшикдан кириб кетгунича қараб турди. Кейин нимадир эсига тушганидек шитоб билан орқасига бурилди-да, чопиб кетди. У жонҳолатда, қанчалик тез югурмасин – қадами унмаётгандек, манзили тобора олислаб кетаётгандек эди.
Ниҳоят, у етиб келди. Бостирма тагида бир-бири билан ўйнаётган кучукчалар онасининг бунчалик тез қайтиб келганига бир зум ҳайрон бўлиб қараб турдилар-да, бирданига унга ташланишди. Бири сийнасига, бири бўйнига осилиб ўйнаётган болаларига меҳр билан боқаркан, она ит айни пайтда ана шу жажжи кучукчаларини кимлардир ахлат қутисига ташлаб юборишдан қўрқарди...
У оч бўлишига қарамасдан шу куни ҳеч қаёққа чиқмади. Болаларини ҳар кунгидан кўпроқ, жуда узоқ, қайта-қайта меҳр билан ялади...
Мирзабек Жапақов
хуқуқшуност журналист.