Предыдущая публикация
"Buni taqdir deydilar" Poyezdga
yetolmagach yigit yugurishdan
töxtadi. "Jin ursin ösha
svetaforni,- hayolidan ötkazardi
u,- ertaroq harakatlanish kerak
edi. Qayerdanam ösha
betayinning mashinasiga
ötirdim!" U asabi tarang holda
ortga ögirildi. Shu vaqtda xuddi
özi kabi poyezd ortidan
afsuslanish bilan qarab qolgan
qizga közi tushdi. Qizning uzun
sochlarini shamol öynab, xafaqon
yuzlariga tushirarkan, yigit undan
közlarini uzolmay qoldi.
Haqiqatda, qarshisida judayam
sohibjamol 21-22 yoshlar
atrofidagi qiz turardi. Qiz ham
yurishdan töxtadi. Uning shaxlo
közlari anchagina olislab ketgan
poyezdga termulgan köyi yig'lab
yuborishga tayyor turardi. Yigitga
qizning bu holati judayam g'alati,
özgacha jozibali tuyulardi. Ayni
damda yigit poezdni unutib ham
yuborgandi. "Yaxshiyam shu
svetafor bor ekan", - tabassum
qildi u. Qiz ham taqdirga tan
berdi shekilli, yigit tomonga
qaradi. - Salom, -dedi yigit. - ... -
Poezdda ketadigan odam bunday
ertaroq harakat qilishi kerakda. -
Sizga öxshabmi,- kuldi qiz. - Yöq,
men poezddan sizni körib tushib
qoldim. Qiz javob bermay vokzal
ichi tomon yöl oldi. Yigit unga
yetib oldi va gapirishda davom
etdi: - Bu shaharda hamma
shoshadi, xatto poezdlar ham. -
Sizchi? - Menmi? Shoshib qayerga
ham borardim. Taqdirimda nima
yozilgan bölsa shu. Kechirasiz, siz
taqdirga ishonasizmi? - Yöq. -
Bekor qilasiz. Qiz kassaga borib
keyingi poezd qachon bölishini
söradi. 8 soatdan keyin degan
javobni eshitgach, juda xafa
böldi. Yigitni esa ushbu javob
mutlaqo xursand qilib
yuborgandi. Chunki bu gözal qiz
tobora uni maftun qilib borardi.
(Hikoyani Davomi Pastda)
Следующая публикация
Комментарии 14