(присвячується 31 річниці катастрофи в Чорнобилі)
Спустошені села і замість квіток полини,
Заплакані верби, трава із ядкою росою,
Квітучі сади, що померли тієї весни,
Зустрілися в Прип’яті з дуже страшною бідою.
А ще нещодавно там був звичайнісінький рай-
В садах соловейко співав дітлахам колискову,
Та вибух самотнім зробив той чорнобильський край,
За чорним туманом сховав він зорю світанкову.
Покинуті села і зовсім порожні оселі,
І десь за вікном одиноко лелека літає . . .
Там гралися діти - усміхнені й завжди веселі,
Тепер каруселі їх вітер ночами гойдає.
І було там небо – прекрасне, неначе волошки,
Пшеничні поля, що не мали кінця, ані краю,
Тепер кожні двері і вікна приховують дошки,
І виють на місяць вовки, що зібралися в зграю.
Померло те місто, а з ним уже сотні життів,
Страшна радіація наше здоров’я ламає,
Щороку на цвинтарях кількість зростає хрестів,
Чорнобильське пекло все більше людей забирає . . .
24.04.2016р. Павло Мельник
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев