ԿԱՐՍ. ՀԵՐՈՍՆԵՐ ԵՎ ԴԱՎԱՃԱՆՆԵՐ ՄԵՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ

Մենք սովոր ենք պատմել այլոց հերոսությունների մասին և հիանալ նրանց քաջագործություններով՝ հաճախ մոռանալով մեր սեփական հերոսների, զորավարների և սխրանքներ իրականացրած զինվորների ինչպես նաև պատմության դասերի մասին։

Այսօր անհրաժեշտ է առերեսվել այնպիսի պատմական իրողությունների, որոնք թեև մեր պատմության ամենածանր, բայց չափազանց կարևոր էջերից են։ Այդպիսի դրվագ է Կարսի հանձնումը դավաճանությամբ նախորդ դարում և այսօր երբեմնի անառիկ ամրոց Շուշիի հանձնումը։ Այս իրադարձությունները մեծագույն հարված էին ողջ հայ ժողովրդի համար։

Թե՛ 1920 թվականին Կարսը, թե՛ 2020 թվականին Շուշին մեզ ցույց են տալիս, որ որպես պետություն մեր տապալման պատճառները ամբողջությամբ նույնն են՝ անփառունակ և սեփական ազգն ու ինքնությունը ուրացած քաղաքական վերնախավ։

Սակայն այստեղ կա մի մեծ տարբերույթյուն, եթե 1920 թվականին կար գնդապետ Մազմանյան, որը չպատկերացրեց իր կյանքը Կարսի անկումից հետո, որի պաշտպանությունն իր պատասխանատվության տակ էր, և վերջ տվեց սեփական կյանքին, ապա 2020 թվականի պատերազմում պարտությունից և Արցախի հանձնումից հետո մենք չունեցանք գեթ մեկ պաշտոնյա կամ ռազմական ղեկավարությունից գեթ մեկը, ում համար պատասխանատվության զգացողությունը և այդ ցավը կլիներ այնքան անտանելի որքան Մազմանյանի համար էր։ Փոխարենը այնպիսի տպավորություն է, որ Արցախի հանձնումից հետո նախկին և ներկա ինչպես ռազմական այնպես էլ քաղաքական վերնախավը նոր է սկսում լիարժեք վայելել կյանքի բերկրանքը։

Ինչու պետք է դիտեք այս տեսանյութը:

Կարսի պատմական համատեքստը 1920 թվականին։
Պատմական և ռազմական սխալներ, որոնք հանգեցրեցին աղետին։
Շուշիի 2020 թվականի իրադարձությունների հետ զուգահեռներ։
Հերոսների պատմություններ, ովքեր չվախեցան պայքարել իրենց երկրի համար։
Մեր անցյալը հասկանալու կարևորությունը՝ ապագա կառուցելու համար։