Դասամիջոցի զանգը տվեց Մաքսը մոտեցավ Լևոնին։

-գիշերն իրար կտենանք կխոսանք։
-Անպայման։
Դասերից հետո բոլորը գնացին տուն Արամը մոտեցավ Լևոնին։
-Հն ինչ էր ասում։
-Գիշերը կտենանք իրար կխոսանք։
-Ես էլ կգամ։
-Չէ Ար պետք չի։
-Էլ չենք շարունակում։
Արդեն բավականին ուշ էր ու արդեն ժամանակն էր գնալու պայմանավորված վայրը բայց որոշ պատճառներով հանդիպումը հռտաձքվեց ու Արամն ու Լևոնը գնացին ակումբ։ Նրանք ներս մտան ու նստեցին։
-Մաքսից չէր որ չեկան(Արամ)
-երևի լուրջ բան կար։ Բայց ես հանդիպումը վաղ թե ուշ պետքա լինի դրանք չպետքա իրանց միշտ ասողի դերում զգան։
-Հաստատ ախպերս։
Հանկարծ լսվեցին բարձր ձայներ։
-Լյով ես Լիզիկի ձենը չի?
-հա ոնց որ
Նրանք տեսան Լիզաին։ Նրա ձեռքը ինչ որ տղա էր բռնել ու քաշում էր իր կողմը։
-Թող աննասուն ձեռքս։
-Հա բայց խի ես վատ զգում ուզածտ ես չէր։ Հն սիրունս։
-Քեզ ասում եմ բաց թող հենց հիմա։
Արամը կատաղած հասնում է ու սկսում է կռիվ։
-Լյով Լիզաին տար ստեղից։
-Արամ խնդրում եմ կռիվ չանես։
-Լիզա չես լսում ինչ եմ ասում գնա՝ ստեղից։
Լևոնը Լիզաին տանում է մեքենան իսկ ինքը հետ է վերադառնում։
Երկուսն էլ լավ ծեծված էին կռվից հետո թեպետ իրենք էլ էին լավ ծեծել այդ տղաներին։
Վերադարձան մեքենան։
-Ար ես ինչա ձեր վիճակը։
-Նոռմալա Լիզ։
-Ինչնա նոռմալ արյան մեջ կորում եք։
-Ետ հեչ վատն ենա որ սենց տուն չեն կարա գնանք որ տեսան թեմայա(Լևոն)
-Հա հաստատ։
-Ես գիտեմ ինչ կանեմ(Լիզա)
Լիզան զանգում է Էլենին։
-Ալո Էլեն?/կներես որ հիմա եմ զանգում։
-Հա Լիզ ասա հո լուրջ բաան չի եղե։
-Էլեն տղաները կռիվ են արել ու հիմա...մի խոսքով չեն կարա տուն գնան հարմարա ձեր տուն գանք։
-Դե մաման հերթափոխիա ես էլ մենակ եմ։Լավ եկեք։
Նրանք գնացին Էլենենց տուն։
-Վաու ես ինչա ձեր վիճակը ես երբ հասցրեցիք?
-Կարևոր չի (Արամ)
-Ետ ամեն ինչը իմ պատճառովա եղե։
-Քո? Այսինքն։
-Էլեն ինձ մի բաժակ ջուր կտաս(Լևոն)
-հա իհարկե արի։
Լևոնն այդպես արեց որպեսզի Լիզան ու Արամը մենակ մնաին ու խոսեին...