Предыдущая публикация
Հերոս թաղելու համար խելքներս մերը չի: Բոլոր ձևերն անգիր գիտենք, ամեն մեկս մեր հերթին արարողապետ ենք: Մեր դասական գեղցիներից հող ու ջրի մասին յուղոտ խոսքեր ցիտող քածերը խմբվում, դառնում են համասեռ զանգված, առանձին հրապարակ: Մեծ պանթեոն, կողքին` մի ծոցագրպան երկիր: Քահանայի հերթապահ աղոթքի ներքո հերոսով արկղը փոսն են իջեցնում: Ու հերոսն ավելի շուտ է սրանց մտքից թռնում, քան աղոթքը կավարտվի, քան ոսկորը կզգա հողի սառնությունը: Հետո` շատ չանցած, մեզ ենք հերոսացնում` ողջերիս: Հետո խոսում ենք, խոսում, խոսում...
Էդքան խոսել կլինի՞ : Ամեն անգամ գլուխներս մտցնում են, որ մեր էդ պատմական հայրենիքը կինոներ ու կենացներ են միայն, մենք էլ, համաձայն մեր գենետիկ սովորությանը, նախորդ անգամից ավելի վատ ենք հասկանում, էլի հայրենիքի ոտքերը չռում ենք հերթական պատվիրակության առաջ ու ոռնում, թե մեզ խեղել ու կոտորել են: Ծնվողն էլ էդպես է մեծանում` խեղվածի ու կոտորվածի խարանը ճակատին: Մեր սերնդի որձերը մարմնով փակում են քաղաք մտնող գնդակները, որ թաղենք վերջապես էդ բռնաբարվածի բարդույթը, բայց չէ...ճարպակալած ջանդակներս քարշ ենք տալիս, մինչև անցնող միտինգ պատահի, մինչև ձուլվենք խառնամբոխին, նույնանանք սրանց հետ ու վայրահաչենք աջ ու ձախ... ու պարտվենք աջ ու ձախ: Որովհետև մենք հերոս թաղող ենք: Դասագրքերը մեզ սովորացրել են, որ մեր հերոսը շիզոֆրենիկ Սամվելն է ու երկու երեք անհայրենիք, սադիստ զորավար: Էդպես ենք մեծացել, դրա համար էլ էս երկրում ամեն շքամուտք իր կրոնն ու առաջնորդն ունի, դրա համար էլ չենք ներում, երբ հերոսը լուռ է, չենք ներում, երբ հերոսը ողջ է...
Էդգար Կոստանդյան "Կուկու"
Следующая публикация
Нет комментариев