Предыдущая публикация
РАДУНІЦА НА РАДЗІМЕ
У мінулым годзе не змагла на Радуніцу трапіць ні ў царкву, ні на могілкі. Шторазу перажываю, ці збяруцца мае шчонаўцы, ці прыйдуць адведаць родных. Найперш пра тых думаю, што ў Шчонаве засталіся. Звыкла шукаюць мае вочы цёцю Фаню Лысішыну, што сядзіць на пні ад зрэзанае ліпы поруч з магілкай сыночка, плача і заўсёды сустракае мяне аднолькава: "Алко, няма ўжо майго Вовы..." І не знаходзяць мае вочы цёцю Фаню. Бо ўжо і яна ў сваім доме, са сваім Іванам. Самыя блізкія суседзі нашых бацькоў. Якія ж яны прыгожыя тут, маладзенькія Фаня і Іван! Здымак такі жывы, мілы, прыхінуўшыся адно да аднаго, як у найлепшыя свае маладыя гады...
І сястры яе Мілкі сёння не згледжу. Але вочы мае ў мінулае глядзяць, дзе ходзіць яна між магілаў у святочным гарнітуры прыгожага бардовага колеру... І цётка Мілка тут ужо, побач з маці і сімвалічнаю магілаю бацькі. І па ёй новы помнік пляменнікі паставілі. Не пазнала яе. На пытанне братавай, што за новы помнік, паўглядалася, падзівілася, што гэта за імя такое Малання, не было такога ў Шчонаве. Пасля цётка Тамара Мішышына падказала, што па дакументах і была яна Маланняю...
Вось жа, толькі чатыры апошнія мае даражэнькія шчонаўкі, што стала жывуць у вёсцы, падняліся на высокі груд. Тамару Мішышыну ўгледзела каля самых могілкаў. Пашкадавала, што позна даехалі, не падвезлі. Такая заўсёды прыхільная, такая добрая, і такая стомленая. І пытанне яе да мужа Колі Тамашовага нязменнае: "Калі ты забярэш мяне?" І мае словы нязменныя: "Але ж тут так хораша, светла, сонечна. Вясны ж дачакаліся. Хай ён яшчэ пачакае..." Ніхто так добра не ведае гэтае ўзнятае на Высокую Гару Шчонава, як цётка Тамара.
Такая ж ласкавая да мяне заўсёды цётка Вера Лідзіна, бо ж з мамаю сябравала, бо ж шыла настаўніцы шчонаўскай уборы, бо ж памятае яе заўсёды. І яе сынок Вова ўжо тут...
А працаўнічка шчонаўская, калісьці чарнявая прыгажуня, Таня Тунікава ходзіць яшчэ лёгенька, столькі сотак апрацоўвае, бульбу садзіць, бо ж свіней і да сёння трымае. Колькі дабрыні ў яе вочках! Якая прыхільнасць вялікая ад яе сыходзіць. Заўсёды пахваліць...
І чацвёртая шчонаўка, што са Шчонава ніколі не з’ехала, Фаня Калеснікава. Маладзейшая за ўсіх, але і яе гадочкі цяжарам на ручкі-ножкі ляглі, бо столькі працы перароблена, бо столькі дарогаў пройдзена, бо столькі горачка перажыта! Але цяпер, дзякаваць Божаньку, усё ў яе добра. І дачушка, дарослая, прыгожая, побач стаіць. І ў сыночка ўсё ладзіцца...
А яшчэ адна шчонаўка даражэнькая цётка Жэня Мялешкава з недалёкае Райцы з сямейнікамі сваімі пры родных магілках стаіць. І яе абняць, прытуліць спяшаюся. Флёксы яе з хутаранскае сядзібы ў мой кветкавы рай паедуць...
Не змаглі ўзняцца на гару Ліда Маковікава і Маруся Вацява. Але ў Шчонаве яны і пра іх я распытала. А цётка Жэня Сымонішына, якая заўсёды тут была, у шпіталі, бедненькая. Не шанцуе ёй, здароўе падводзіць стала...
І адзіны, апошні на ўсё Шчонава гаспадар Іван Ракач са свайго хутара прыйшоў. Моцна трымае яго на зямлі заўсёдны аптымізм. Адзіны ён на ўсе шчонаўскія хутары застаўся...
Мушу расказаць пра новае, што тут, на гары, апошнім часам паўстала. Але іншым разам, бо надта доўгі допіс атрымаўся...
Следующая публикация
Комментарии 3